Alsmaar kleiner?

In principe is bv. een elektron een oneindig grote structuur, want je kan het altijd verder verdelen in kleinere delen (een wiskundig punt is nu éénmaal oneindig klein). Als je kan stellen dat 0.00000000000000000000000000000000000000000001 nanometer (ik zou nog verder kunnen gaan   ) een uiterst verwaarloosbare afstand is t.o.v. 0 km, dan kan je dus ook zeggen dat de grootte van een elektron grofweg overeenkomt met de grootte van het heelal (ten opzichte van een wiskundig punt is het immers even groot).

Toch is dit verschil in grootte ontzagwekkend voor de mens, alleen maar omdat wij qua grootte ergens tussenin bengelen; deze gedachte vloeit voort uit de grootte van de mens, we vergelijken groottes constant met elkaar. Moesten wij amper groter zijn dan een zandkorrel, zouden we een lieveheersbeestje immens vinden, (ook al is het dier daarbij in absolute lengte niet groter geworden).

Over naar de kern van de zaak, in principe kunnen er dus alsmaar kleinere deeltjes gevonden worden. Waarom zou er geen kleinere structuur bestaan dan die, in relatieve normen, reusachtige waarde van 10 tot de macht -35 m, de lengte van een 'snaar'? Of de mens deze kleinere structuren ooit zal waarnemen, dat is nog de vraag. Maar de natuur geeft nu eenmaal geen bal om die vraag; de natuur is niet gemaakt opdat wij haar volledig zouden doorgronden; de natuur ís er gewoon.

Toch kan het zijn dat het heelal bijna niets meer te maken heeft met deze kleinere structuren, dat men m.a.w. een theorie van alles kan opstellen, zonder rekening te houden met die structuren. Daarom moet de mens niet opgeven deze theorie te zoeken.

Misschien dat er binnen een quark wel een compleet universum (inclusief intelligent leven) aanwezig is?
En op het moment dat wij ze in een gigantische versneller laten botsen, verdwijnen deze beschavingen in een wolk van higgs-bosonen...  

Het zet je wel aan het denken  

hoe weet je nou dat in een quark higgs bosonen zitten?

Veyron

Al zou je alles kunnen blijven delen, en er zouden miniscule levensvormen zijn tot in het oneindig klein.
Dan vraag ik mij af waarom er dan zn grote sprong word gemaakt in lengte?
Zouden wij dan ook geen levensvormen zien die er tussen hangen, op quark niveau ofzo?

Je kan natuurlijk niet verwachten dat zo'n levensvormen ter groote van bv. 1 miljardste van een quark ook maar een beetje op de ons gekende levensvormen lijken, want ze bestaan niet uit atomen ofzo.

Het klinkt misschien belachelijk, maar tzou idd kunnen dat er een soort van leven bestaat diep in de opgerolde dimensies (in welke vorm en met welke eigenschappen dat ook mag zijn!). En echt, niemand kan het tegendeel bewijzen!

Maar aan de zoektocht naar zo'n leven beginnen we best nog niet; we hebben nog niet eens leven buiten onze aarde gevonden!

Of de mens deze kleinere structuren ooit zal waarnemen, dat is nog de vraag.

Hoe wil je snaren van 10^-35 meter gaan zien als een foton dezelfde afmetingen heeft?

Denk eens na over deze stelling.
groot = klein. hiermee wil ik zeggen dat het heelal in zijn allergrootste vorm ( met een waarnemings horizon van z'on 20 miljard lichtjaar waarin zich alle sterrenstelsels bevinden) en het heelal in zijn kleinste vorm ( mischien wel vele malen kleiner dan een quark) in feite een en dezelfde ruimte zijn. Neem een kubieke meter en vergroot die met een factor 10, vergroot deze kubus ook weer met een factor 10...enz. op een gegeven moment bereik je dan het heelal in zijn grootste vorm. Neem weer een kubieke meter maar verklein hem nu met een factor 10 en doe dit weer en weer...enz. Dan heb je op een gegeven moment het heelal in zijn kleinste vorm.
Nu is mijn stelling dat deze twee vormen een zijn
Het heelal is gekromd en keert in zichzelf terug. Eigenlijk is het heelal een soort 4dimensionale cirkel van klein naar groot en van groot weer naar klein. ( quark = heelal)

nog even een toevoeging op mijn stelling,
Het heelal in zijn grootste vorm en het heelal in zijn kleinste vorm zou je kunnen zien als de noord en de zuidpool van een 4dimensionale hyperbol. ( iedere quark is een heelal en ons waarneembaar heelal is een quark)

Ik heb het een en ander duidelijk gemaakt d.m.v een
tekening.

Zoiets heb ik ook wel eens gedacht.

Stel je prikt in het kleinst denkbare deeltje. Dan prik je eigenlijk met een gigantisch voorwerp in een heelal. Alleen zouden er dan oneindig veel heelallen moeten zijn, met daarin oneindig veel deeltjes, die ook weer oneindig veel heelallen bevatten etc.
En wanneer prikt iemand in ons heelal?

Dit doet me wel denken aan parralelle universums met de quarks zoals jullie zeiden een universum is en dat in een groter voorwerp bijvoorbeeld een atoom weer meerdere universums heeft.
Als er in die quarks leven zit dan zullen die levensvormen ,als ze tenminste intiligent, andere deeltjes kennen en in die deeltjes weer andere universums zijn, enz.
Ik bedoel maar dat het in verband staat met de theorie van de parralelle universums en dat die universums weer oneindig veel universums hebben en het zo maar door gaat. 
Als dit geen filosofie is dan weet ik het niet meer.

Iedere quark is een heelal op zich en ons heelal is weer een quark in een ander heelal. En inderdaad mischien is een quark in ons heelal wel een parallel universum. Mischien zitten alle gebeurtenissen die niet gebeurt zijn maar wel hadden kunnen gebeuren in die parallelle universums en wat wij voor waar gebeurt aannemen is slechts een van de vele mogelijkheden die alleen in ons universum echt is.
Bijvoorbeeld: een oorzaak kan mischien wel 10 gevolgen hebben, voor ons gebeurt er maar een gevolg. Maar die andere 9 gevolgen gebeuren ook, ieder in hun eigen universum, universums die voor ons weer quarks zijn en omgekeerd.
Maar wat ik nu denk (puur theoretisch natuurlijk, bewijzen kan ik niks) is dat wanneer je van heelal naar heelal of van quark naar quark zou kunnen springen je uit eindelijk weer in je eigen heelal uitkomt.( je hebt dan een multi-dimensionaal rondje gemaakt)
Mischien zou je die sprongen wel echt kunnen maken in zwarte gaten. Mischien is een zwartgat wel een soort gang naar een ander universum en een zwartgat in dat universum is weer een poort naar weer een ander heelal ...enz. Maar ja om een zwartgat te overleven moet je van goede huize komen!! En wie weet hoeveel sprongen je moet maken om weer thuis te komen. En een zwartgat is eenrichtingsverkeer. je kunt niet even omdraaien en teruggaan, ik raadt het niemand aan om aan blackhole jumping te doen!!
(Een vreemde gedachte dat er mischien in onze quarks universums verborgen liggen waar Hitler nooit bestaan heeft of waar de dinosaurieers nooit zijn uitgestorven). Ik zou toch best eens willen kijken.

stel je een klomp voor die alle massa bevat van het universum, en 1 miljard x 1 miljard x 1 mljard het formaat van onze zon heeft. stel je deze klomp voor in een oneindig groote ruimte, er is 1 waarnemer ( theoretische waarnemer zonder massa)

Dan zou deze die klomp materie niet kunnen vinden. Want oneindig groot is namelijk heel erg groot. vergelijk dit door een goudkleurige knipperende lichtgevende rijstkorrel in de woestijn te zoeken.

De theorie dat alles zich bijelkaar bevond kan heel erg logisch zijn. en de big bang ondstond in een periode dat er geen tijd en plaats zou zijn. het kan voor ons een miliseconde zijn, maar in "werkelijke tijd' had de big bang ook in een periode van 100 miljard jaar kunnen plaatsvinden. een langzame verspeiding van energie.

Daarnaast kunnen er "waarnemers" zijn die vinden ons erg langzaam gaan, alsof we niet bewegen. of die zien onze planeet ontstaan, bestaan en dan de zon ons opslokken, in "hun" fractie van een seconde.


We zien tijd teveel als een houvast net als snelheid. Rijd eens vanuit Berlijn naar Nederland, met volle snelheid en, dan rijd je een 30 kilometer zone binnen, alles is dan net of het in "slow-motion"  plaatsvind. het is net of de auto kilometerteller kapot is. maar dan ineens van het ene op het andere moment is het weer normaal.


@Ruud.
Mocht je ooit een keer een tijdmachine mogen besturen, en iets in het verleden veranderen, dan zou je de enige zijn die weet wat er in het verleden zou moeten zijn gebeurd. Want voor de rest van het universum is alles verlopen zoals het verlopen had moeten zijn.

Aan de andere kant is de theorie van onendige mogelijkheden en universa ook erg leuk.

Maar stel je voor dat één van jou duplicaten in zo'n verschrikkelijke universum leeft, en zo enorm veel ellende heeft, dat ie een universum uitkiest waar door jij naar die andere word verplaatst.