Analyse van ons heelal en de natuurwetten

Ik hoop dat dit een topic wordt, waar op een analytische wijze naar de opbouw van ons univerum wordt gekeken.
Zonder allemaal wilde ideeen die niet bewezen kunnen worden.
Help meedenken over de simpele spelregels die in ons heelal gelden.

Want eigenlijk zit ons heelal heel simpel in elkaar:
Je hebt 0 en 1 oftewel niets en iets oftewel vaccuum en deeltjes.

Er zijn een aantal regels:
Deeltjes trekken elkaar aan.  En zijn er teveel deeltjes 1 op een plaats, dan wil het vaccuum er weer bijzitten en spat het weer uitelkaar.

Zo werkt het met de bigbang, zonnen, kernfusie, kernsplijting, electriciteit etc.
Stop je ergens teveel energie in, dan begint het te gloeien, te stralen, te trillen, te breken etc.

Er lijkt een evenwicht te liggen bij het atoomnummer van ijzer.
Atomen lichter dan ijzer kunnen fuseren en leveren energie. Ze kunnen ook splijten, maar dat kost energie.
Atomen zwaarder dan ijzer kunnen ook fuseren , maar dat kost meer energie dan het oplevert. Daarentegen kunnen zwaardere atomen weer splijten en energie leveren.

Verder hebben we het atoomstelsel. Waarom gaan bepaalde atomen bindingen met elkaar aan?
Probeer het eens anders te beredeneren dan met electronen valentie.

En wat is bijvoorbeeld temperatuur? Is temperatuur misschien een deeltje dat zich kan binden aan ieder deeltje?

Probeer dus het heelal en al z'n natuurwetten op een logische wijze te verklaren. Zonder magische of onverklaarbare zaken erbij te halen. Het moet allemaal dus kloppen en te bewijzen zijn!

De alles omringende nulpuntenergieveld is het antwoord op alles.

Zwaartekracht is afhankelijk van de massa en niet van het volume.

Zou er twee atomen zijn met de zelfde massa dan zou er geen zwaartekracht zijn.

Zou er twee atomen zijn met verschillende massa dan zou er zwaartekracht zijn.

Dit wordt ontleend uit het nulpuntenergieveld.

zou er twee atomen zijn met de zelfde massa dan zou er geen zwaartekracht zijn.

zou er twee atomen zijn met verschillende massa dan zou er zwaartekracht zijn.

2 atomen met dezelfde massa trekken elkaar dus wel aan.

Het lijkt het erop alsof je maar wat roept.

Wat is het nulpuntenergieveld dan?
En hoe werkt zwaartekracht in dat proces (volgens jou)?

Hahaha... wat een topic....

Een analyse van ons heelal is niet mogelijk omdat analyseren iets ''rechtlijnig'' probeert te verklaren......Het heelal is niet rechtlijning maar verloopt in een oneindige ''cyclus''.

Analyseren is het rechtlijnig denken en dat rechtlijnig denken heet de logica
In het kosmisch spel van oneindig bewegen is rechtlijnigheid iets wat niet bestaat.
Rechtlijnigheid heeft altijd een begin en een eind.
Rechtlijnigheid is daarmee eindig.

Een cirkel daarentegen kent geen begin of een eind.
Waar moeten wij beginnen met analyseren van een oneindige lijn?
Als wij iets willen analyseren, willen we altijd weer aan de basis beginnen en liefst beginnen we aan een facet van dát wat we willen analyseren.
Zodra een onderwerp te multifactoriëel benaderd wordt, heet het onderzoek in onze analytische geest geen wetenschap meer.

De kern van oneindigheid heet mogelijk "stof-wisseling".

Op school leren wij al heel vroeg rekenen.
Wij leren daar 1+1=2.
Maar in de kosmos is deze analyse een onjuiste conclusie.
Daar is 1 en 1 samen groter dan 2.
Aan 1 en 1 samen zit dus een meerwaarde en/of een meerenergie.
Deze toegevoegde waarde is maar al te goed bekend en het spreekwoord luidt niet voor niets "Door eendracht sterk".

Indien twee atomen "fuseren" tot een molecuul ontstaat daar net als bij de cellen een meerwaarde aan energie.
Die meerwaarde uit zich in een afstotingsreactie of repulsie tussen beide atomen. Door die afstoting daalt die meerwaarde weer, waardoor zij weer meer tot elkaar worden aangetrokken.
In de relatie tussen neutronen en electronen gebeurt precies hetzelfde.
Dat wat wij mensen daar van hebben waargenomen is dat de electronen in een elliptische baan om het neutron draaien en tijdens die baan ook nog een soort schokgolven laat zien.
Dit is het heel klein hetwelk een exacte afspiegeling is van het heel groot en alles wat daar tussenin zit.
Het uitdijen en inkrimpen van het heelal is als het spel van repulsie en attractie met daartussen een soort sprongen.
Deze twee verschillende "acties" zijn weer een ware afspiegeling van dat wat wij aan de definitie leven verbinden als zijnde ademhaling, hartslag en stofwisseling.
Met andere woorden : alles wat materie heet heeft een ademhaling, een hartslag en heeft een constante energiewisseling.
Dit houdt in dat zolang er materie is met verschillend geladen atomen en/of kernen het spel van aantrekken en afstoten zal blijven bestaan.
Dit is in alle eenvoud weergegeven de relativiteits-theorie waaraan wij de namen Einstein of Hawking verbinden.
In al zijn eenvoud weergegeven betekent dit dat het leven kosmische gezien oneindig is.

Wat is ons evolutieproces meer dan een verdichting of samenbundeling van materie?
Wat is verdichting van materie meer dan inkrimping?
Met andere woorden : het aardse leven is de tegenpool van de kosmos waarin wij leven en/of de uitdijingsfase.
Is dat niet de tweeslachtigheid die wij in alles wat is kunnen waarnemen en waaraan men ooit de namen yin en yang verbond?
Het betekent dus dat tijdens de uitdijing een tegenovergestelde reactie plaatsvindt op de planeten : materialisatie en of verdichting.
Die materialisatie is eenzelfde als welke in het inkrimpende deel van de kosmos energie doet bundelen voor de explosie die weer tot uitdijing en/of inademing leidt.
Dit alles is hoogst interessant als wij bedenken dat ons inademingsproces een energie-slurpende aangelegenheid is en dat de uitademing als vanzelf gaat.

In dit materialisatie-proces dat wij leven of evolutie noemen wordt steeds meer 1 en 1 is groter dan 2 energie gebundeld.
  -Deze energie uit zich in een steeds grotere bundeling die zich op gezette tijden ontlaadt. Die gezette tijden zijn de kleine golfbewegingen die de kosmos kleuren en waar wij met het beleven van dag en nacht, zomer en winter of eb en vloed slechts een fractie van kunnen waarnemen.
  -In de natuur uit zich deze excarnatie van energie als onweer na een stijgende en voelbare spanning in de lucht. Een andere uiting  is een vulkaaneruptie waarvan we weten dat deze in vervlogen tijden veel frequenter waren dan nu.
Het zijn nu nog slechts de stuiptrekkingen van de expansiefasen.
  -Bij de mens uit deze excarnatie zich na een fase van ziekte-epidemieen en als spanning in oorlogen.
Hoe raar het moge klinken zijn zij geheel kosmisch bepaald en daarmee voorspelbaar.
Deze stap is velen te groot naar ik vrees.

Het vacuüm is geen lege ruimte, maar is een medium dat het nulpuntenergieveld in zich draagt.
Casimir-kracht en Lamb-verschuiving zijn er voorbeelden van.

De Lamb-verschuiving is de frequentie verandering in de door fotonen uitgezonden straling die optreedt wanneer elektronen rond de atoomkern van de ene energietoestand overspringen naar een andere,
Deze verschuiving is een gevolg van een energie-uitwisseling tussen het foton en het veld van nulpuntenergie.
Dezsõ Sarkadi gebruikte een zware materiele slinger met een verticale klokvorm en een stijf frame voor het meten van de gravitatieconstante.

In talrijke experimenten toonde hij aan dat, waar in het geval van ongelijke massa, s de gravitatiekracht overeenkomt met de gebruikelijke schatting, de gravitatiekracht tussen objecten vermindert naarmate de massa van objecten dezelfde waarde benadert.
Als dit zo is, is gravitatie enerzijds geen intrinsieke eigenschap van massieve objecten, en anderzijds niet het resultaat van de kromming van het ruimte-tijdcontinuum.
Veeleer ontstaat gravitatie tussen twee ongelijke massa, s die met het vacuüm in wisselwerking treden.
In het geval van de uitgesproken ongelijke massa, s wordt het vacuüm vervormd, waardoor er aantrekkingskracht tussen objecten ontstaat.
Bij gelijke massa, s blijft de vervorming van het vacuüm uit en treedt er geen gravitatie op.

De elektronen die rond de atoomkern cirkelen, stralen voortdurend energie uit en zouden dan ook de kern steeds dichterbij naderen.
Ware het niet dat het energiekwantum dat zij vanuit het vacuüm absorberen, deze energie die verloren gaat, compenseert.

Alle deeltjes en objecten veroorzaken torsiegolven in het vacuüm.

Het zal duidelijk zijn dat er geen grens is aan de informatie die de interfererende vacuüm- torsiegolven kunnen registreren en vasthouden.
 
Interfererende vacuüm-torsiegolven zijn de hologrammen van de natuur.