Einstein

74 - Het IK is het onbewuste in relatie tot het bewustzijn.


Omdat de mens zelf niet weet wat het IK is in de waarneming, niet ervaart dat ie bijvoorbeeld koud is bij de waarneming van iets warms, en ook in het algemeen niet of weinig ervaart hoe zijn lichaam functioneert, wat er allemaal in zijn hersens afspeelt, dus zijn bewustzijn naar het object is gericht en niet naar het waarnemende subject, daarom is er sprake van het algemene relatie van het onbewuste ten opzichte van het bewustzijn.
Dus zo dat het IK zelf onbewust is, dus niet alleen algemeen, maar ook nog eens onbewust.
Een mens weet immers niet wat dat IK is, vraagt zich af wat het is.
Zo zelfs dan velen menen dat het IK dan Niets is.
Alle bewustzijn wordt dan als object bepaald en niet als subject.

Het IK is het lichaam.

Maar hier in de zintuiglijke waarneming is dat IK in zijn algemeenheid ten eerste het lichaam, dat immers de basis is van het zintuiglijk functioneren, het geheel is van de zintuiglijke organen met de hersenen daarbij.
Dus de tweede oplossing is hier: ik ben mijn lichaam, want het is het lichaam dat waarneemt, bijvoorbeeld de ogen en hersenen bij het zien, de oren en de hersenen bij het horen en de huid en de hersenen bij de tastzin, met name van de vorm van iets en ook de temperatuur.
Dan is er ook nog de tong voor de smaak en de neus voor de reuk.

Wat ziet mijn oog?

Maar steeds noemt de mens deze organen helemaal niet.
Hij zegt niet (als de Indianen): wat ziet mijn (lodderig) oog?
De moderne mens zegt: IK zie en hoor en voel (betast) en ruik en proef.
Maar hoe dat IK dat dan allemaal doet, dat ervaart ie niet onmiddellijk.
Dat moet ie zich weer apart objectiveren, zodat het weer opnieuw een object wordt in plaats van een subject.
Wat dan overblijft is het lege algemene IK, dat steeds genoemd wordt en dat dus onbewust is en zijn lichaam moet zijn.

Dus: IK ben het waarnemende subject, dat slechts algemeen is en onbewust en dat mijn lichaam is.

En dan gaat het hier om een algemene basisrelatie van het onbewuste (het IK als lichaam) ten opzichte van het object als bewustzijn.

75 - Van Einstein naar een totaal dialectisch systeem der werkelijkheid.

En als het over een relatie gaat dan heeft dat ook alles te maken met de relativiteitstheorie, alleen bij Einstein gaat het slechts om een zeer beperkte relatie van de snelheid van het object ten opzichte van het subject, waarbij elkeen zich als stilstaand mag beschouwen.
Maar in werkelijkheid zijn er heel veel relaties denkbaar van waarnemend subject en waargenomen object, waarvan ik er al een aantal genoemd heb, zoals de temperatuur, en van bewustzijn ten opzichte van het onbewuste, en is het volgens mij zaak de idee van Einstein in een veel ruimer kader te plaatsen van de totale werkelijkheid.
Om Einstein werkelijk goed te begrijpen moet het veel beter doordacht worden als een totale filosofie der totale werkelijkheid.
Ook al omdat de filosoof Hegel zo ongeveer hetzelfde beweerde als Einstein in zijn dialectisch systeem, maar daarin de gehele werkelijkheid bedoelde als systeem van relaties in these, antithese en synthese, waarin alles samenhangt met eigen tegendeel.

76 - We nemen alleen de "tussendingen" waar.

De dingen en mensen zijn met elkaar in relatie en als zodanig, dus buiten die relatie of los, dus zonder die relatie, zijn ze niet of niks.
Terwijl we de dingen wel zo menen te aanschouwen, dus als aparte fenomenen, zijn het steeds de "tussendingen" die we waar nemen, de relatie tussen het ding en ons zelf.
De ruimte tussen de dingen zijn de ware dingen en de dingen zelf, op zichzelf, zijn leeg.
We kunnen die ook niet waarnemen, ook al lijkt het van wel.
Wel kunnen we die aparte dingen zo denken.

Kant.

En Kant zei al: "Het ding "an sich", dus het ding als zodanig, kunnen we niet kennen".
Hij bedoelde: we kunnen dat niet waarnemen, maar we kennen het wel, want we denken het.
Maar dat kennen is slechts algemeen, dus eigenlijk leeg, net zoals ons ik-bewustzijn algemeen en slechts leeg bleek te zijn in ons zintuiglijk bewustzijn als subject.
Nu blijkt dus ook het objectieve ding leeg te zijn, iets dat we niet waar kunnen nemen, maar wel zo kunnen denken, maar slechts als een abstractie, dus leeg, iets wat slechts als onbewust bestaat, zoals ook ons eigen ik.

Freud.

En bij het laatste moet ik even aan Freud refereren die het bewuste IK van de mens in het onbewuste plaatste.
Als bewust is ons IK slechts denkbaar, dus algemeen en leeg, maar als aanschouwing, dus zintuiglijk zit deze in het onbewuste.
Maar dan gaat het bij Freud niet om het zintuiglijke IK als lichamelijkheid, dus als lichamelijk subject van de hersenen en de zintuiglijke organen, maar om het innerlijke subject, dat zich openbaart in de droom en de dagdroom en fantasie.

77 - Hegel.

Ook Hegel behandelt de relativiteit en wel in het tweede afdeling van zijn Logica. De eerste afdeling behandelt die van het Zijn, en in de tweede afdeling splitst het Zijn zich in Wezen en Verschijning (synthese is de Werkelijkheid).

Dat wil zeggen: het algemene Zijn moet verschijnen in allerlei bijzondere vormen van Zijn, dus de dingen, waarbij het algemene Zijn zelf het Wezen wordt als algemene grondslag.

Het Zijn zelf wordt aldus iets innerlijks en de bijzondere vormen van Zijn als de dingen wordt het uiterlijke, de Verschijning dus.

Het Zijn wordt aldus iets relatiefs, als een betrekking van het algemene Zijn en het bijzondere Iets.

a - Relatieve begrippen.

Als zodanig moet dat ook uitgedrukt worden in zogenaamde relatieve begrippen, zoals postief en negatief. Dat wil zeggen: het positieve kan er niet zijn zonder het negatieve, zoals we ook groot niet kunnen denken zonder klein, of snel zonder langzaam.
Ook Wezen en Verschijning zijn zulke relatieve begrippen.
Verder kennen we heel veel van zulke begrippen, zoals man en vrouw, ouders en kinderen, goed en kwaad, enzovoort.

b - Het Wezen verschijnt als Ding en het Ding verschijnt voor Ons.

Bij Hegel is het Wezen het algemene Zijn, en de Verschijning is het bijzondere Ding.
Nu is er echter nog een verdere verschijning en wel dat het ding voor ons verschijnt, dus als zintuiglijk bewustzijn, en waarbij het Zijn zelf de materie is en wij zelf ook materie zijn en wel als lichaam.
Dus zo dat de materie voor zichzelf verschijnt en wel voor ons als lichaam(zie daarvoor paragraaf 70).

c - De materie verschijnt aan zichzelf.

Aldus schuift het een plaatsje op: eerst is het algemene Zijn het Wezen ten opzichte van de Verschijning als de materie.
Dan is de materie zelf het wezen als verschijning voor ons in het zintuiglijk bewustzijn als we de dingen waarnemen.
Aldus verschijnt de materie voor zichzelf, de ene materie (het ding) aan de andere (het lichaam).

d - Het IK als algemene lichamelijke materie.

Maar ten derde is de mens niet alleen maar lichaam, maar ook algemene lichamelijkheid als denken, wat weer het Zijn is, maar nu als denkend bewustzijn, zodat het eerste Zijn(dat eerst nog primitief en bewusteloos was) nu tot denkend zelfbewustzijn komt en wat we uitdrukken in het IK, dat eerst een algemeen leeg begrip is, dat anderzijds alles omvattend is, want alle zintuiglijke waarneming omvat, want het IK ziet en hoort en voelt en ruikt en proeft, en denkt zichzelf ook nog eens.

e - Van Zijn naar relativiteit naar Begrip.

En in de derde afdeling van Hegels Logica komt dan het Zijn van de eerste afdeling middels de relativiteit van de tweede afdeling tot het Begrip van de derde afdeling, dus daar waar de relativiteit ook begrepen wordt als een logisch systeem.
Terwijl het in de tweede afdeling alleen maar ervaren wordt, maar nog niet begrepen.

78 - Parallelle heelallen.

Hegel beschouwt de relativiteit als antithese, als het negatieve dus, en is nog niet de werkelijke oplossing van het begrip.
Dit komt tot uiting dat de relativiteit vele visies mogelijk maakt, dat wil zeggen: je kunt iets op vele manieren bekijken.
Er zijn net zoveel meningen als er mensen zijn. Iedereen bekijkt de wereld anders.
Aldus is er niet één waarheid, maar oneindig vele.
In termen van de leer van Einstein: er zijn net zoveel heelallen als er waarnemers zijn.
Hoewel Einstein dat zelf nergens zo duidelijk zegt (voor zover ik weet).
En daaraan gaat de theorie van Einstein mank.
Een mogelijke oplossing ligt dan in de idee van parallelle heelallen waarin inderdaad vele heelallen zouden bestaan.

79 - De relativiteit als veel ruimere algemene opvatting.

De theorie van Einstein strekt zich verder uit dan alleen maar een natuurwetenschappelijke theorie te zijn. Het relativisme is ook een algemeen bekende maatschappelijke en filosofische opvatting, namelijk dat iedereen zo zijn eigen mening heeft en dat je alles op velerlei manieren kan bekijken.
De mens zelf als individu is hier de grondslag van de waarheid.
Politiek is dit bekend als het liberalisme en filosofisch als Solipsisme.
Er is niet één waarheid, maar er zijn er eindeloos vele.
Reeds bij de oude Grieken was het bekend als Sofisme.
Elke mening of gedachte is wel ergens te verdedigen, heeft wel een of andere grondslag.
Ook goed en kwaad bestaan dan niet meer streng gescheiden, want in alles wat goed is is ook wel kwaad te vinden en omgekeerd: in alle kwaad schuilt ook wel iets goeds.
Kortom: goed en kwaad zijn relatief.
Het hangt er maar van af hoe je iets bekijkt.

80 - Meningen versus de Waarheid.

Maar reeds Socrates wist dat niet elke mening gelijkwaardig was en dat er slechtere en betere meningen bestaan en ook grote geleerdheid. Hij streed tegen de Sofisten die zich goed lieten betalen om rechtszaken te voeren.
Meningen zijn slechts meningen en ze zijn er bij miljoenen, maar de waarheid is iets anders en als iemand bijvoorbeeld ziek is dan gaat ie toch niet af op de mening van een willekeurige vriend of kennis, maar hij gaat naar de dokter, die immers kennis van zaken heeft.
Dat was het argument van Socrates.

Je kunt de werkelijkheid op velerlei manier bekijken en je kunt ook vele meningen hebben, maar een gedegen kennis hoe de werkelijkheid werkelijk in elkaar steekt, dat is iets anders.

De waarheid is niet een of andere mening, maar het totale systeem van de werkelijkheid, waarvan de meningen slechts kleine deeltjes van zijn.
Meningen komen en gaan, maar de waarheid is de eeuwige grondslag van alle bestaan en dat is iets anders.
Of in termen van mijn kritiek op de theorie van Einstein: de waarheid is niet de visie van een of andere willekeurige waarnemer, maar deze is het totale systeem van het heelal als grondslag.

81 - Over de verhouding individu en heelal.

Einstein maakt het zelfs zo gek dat ie dat totale massa van het objectieve heelal verklaart tot slechts een individuele mogelijkheid te midden van alle andere.
Want hij maakt het individu tot grondslag en kan niet anders dan vervolgens het totale heelal ook als iets individueels te zien, in plaats van dat het heelal zelf de totale optelsom is van alle individuele visies en daarmede de grondslag en basis van allen.

Het is hetzelfde te menen dat een koning of een minister-president van een land een gelijke positie in neemt als de eerste de beste koekenbakker.
Nu kan het inderdaad zo zijn dat de mening van een koekenbakker over politiek toevallig beter is dan die van de koning of een minister-president, en dat omdat in de politiek het irrationele een grote plaats inneemt.
Maar in de wetenschap behoort dat niet zo te zijn en het is een slechte zaak als dat wel zo in.
Het is een teken dat niemand nog de waarheid weet en deze daarom vervangen wordt door de mening.
En dat heeft politiek zijn realiteit gekregen in het liberalisme en wetenschappelijk in de relativiteitstheorie, waarin elk individu als waarnemer gelijkberechtigd zou zijn.
En het objectieve heelal als een gelijkwaardig individu daar tegenover wordt behandeld.

Drie vormen van relativiteit.

Dit wordt door Einstein dan behandeld in de gelijkmatige beweging en ook in de versnelling en in de draaibeweging en is de grondslag der relativiteit.
Wat de gelijkmatige beweging betreft wordt dit geïllustreerd met het bekende voorbeeld van de rijdende trein die voor de reiziger stil zou staan en deze mag beweren dat de omgeving beweegt.
Zonder daarbij een duidelijk onderscheid te maken tussen de echte beweging van de trein en de schijnbeweging van de aarde.
Wat de versnelling betreft wordt dat geïllustreerd met het bekende voorbeeld van de lift (die vrij hangt in het heelal), die omhoog wordt getrokken en waarbij de ontstane kracht uitgelegd mag worden als zwaartekracht door de versnelling van het heelal in tegenovergestelde richting.
En wat de draaibeweging betreft zo dat de middelpuntvliedende kracht veroorzaakt zou worden door het heelal dat draait in plaats van de draaiende waarnemer of het draaiende object zoals de aarde bijvoorbeeld.

82 - Nogmaals even de tegenstrijdigheid van Einstein.

Nu heb ik de tegenstrijdigheid van Einstein meer dan voldoende aangetoond, maar het kan geen kwaad deze nog eens even te herhalen aan de hand van een voorbeeld omtrent de verhouding van het individu (de waarnemer) en het objectieve heelal.

Zo staat in het eerste boek dat ik over Einstein las* geschreven dat als een waarnemer in een raket met grote snelheid de aarde nadert dat deze platgedrukt schijnt.
Ten eerst is hier dus niet de aarde met heelal de basis van de contractie, zodat de raket platgedrukt zou zijn, maar de raket zelf, dus de individuele waarnemer.
Dus puur liberaal.
De aarde is platgedrukt, waarvan ik nooit iets gemerkt heb en ook nooit bewezen is, namelijk elke keer als met name deeltjes ons met grote snelheid naderen.
Die ons bovendien van alle kanten naderen zodat we van alle kanten platgedrukt moeten zijn.

Ten tweede geeft de schrijver zelf toe dat dit SCHIJN is, dus niet werkelijk zo.
En als illustratie noemt hij als voorbeeld een auto die ons nadert en daardoor schijnbaar groter wordt door het perspectief van onze waarneming.

We zijn dus in de wereld der SCHIJN beland, en dat is ook een mogelijke oplossing van de tegenstrijdigheid van de theorie van Einstein, dat het een schijnwereld is, waarin evenveel heelallen zijn als waarnemers.
Of gewoon dat er materieel gezien even zoveel heelallen zijn als waarnemers.

Maar Einstein zelf beseft dat helemaal niet en noemt dit ook niet, noch het onderscheid van schijn en werkelijkheid, noch dat er sprake is van even zoveel heelallen als waarnemers.
Zodat ook de aanhangers van Einstein dat niet voldoende beseffen en dan bij de behandeling van de tweelingparadox toch weer eenzijdig en hardnekkig vasthouden aan een vertrekkende en versnellende raket, die van de aarde weg reist, zonder daarbij te willen erkennen dat de raket dan ook als stilstaande beschouwd mag worden en dus de aarde versnelt (die dan ook een tijdsvertraging moet hebben, net zoals de aarde plat is in het bovengenoemde voorbeeld).
Wat Einstein zelf behandelt in zijn voorbeeld van de lift, die omhoog getrokken wordt in het heelal en toch ook als stilstaande beschouwd mag worden.

*Gij en de natuurkunde van Dr. Paul Karlson bladzijde 197.

83 - De Franse Revolutie en Einstein.

In de verhouding van het individu als waarnemer en het heelal, wordt het individu als grondslag genomen in plaats van het heelal. Het deel wordt grondslag van het geheel.
De wereld wordt op zijn kop gesteld.

Nu kan dat ook wel als het individu het geheel vertegenwoordigt, dus denkt en handelt krachtens het geheel, zoals bijvoorbeeld een koning betaamt.
Maar als de koning alleen maar aan zichzelf denkt, dus aan zijn eigen individuele eigenbelangen, dan is de koning geen koning meer en moet afgezet worden.
Want dan is hij een individu geworden als ook alle andere staatsburgers individuen zijn.
Dat is dan gebeurd in 1789 ten tijde van de Franse Revolutie, waarin de koning werd onthoofd en vervangen door het principe van het liberalisme: het vrije individu, want als iedereen nou maar goed voor zichzelf zorgt dan komt het met de staat ook wel voor elkaar.
Aldus is de staat uit elkaar gevallen en vervangen door de vrije individuen.
Dit principe heerst nog altijd en de idee van Einstein is daar een variatie op, want ook deze heeft het heelal als grondslag vervangen door de waarnemer als individu.

84 - De versnelling zou wel vast te stellen zijn.

Wat de verhouding individu en heelal betreft wil ik dit nog even kwijt: men meent namelijk dat men geen absolute beweging vast kan stellen, maar wel een versnelling van de waarnemer ten opzichte van het heelal, omdat er in het laatste geval krachten optreden.

Precies zoals men ook een absolute draaibeweging vast zou kan stellen, er van uitgaande dat het heelal zelf niet draait en dus ook dat het heelal zelf geen versnelling heeft, hoewel het heelal wel een versnelde uitdijing bezit, maar die zal wel zo klein zijn dat die te verwaarlozen is.

Goed: men kan dan wel een versnelling vast stellen aan de hand van de optredende krachten. Maar als men niet weet hoe snel de aarde door het heelal reist en ook niet welke kant op (want men kan geen absolute snelheid vast stellen), dan kan men ook niet vast stellen of een zogenaamde versnelling geen vertraging is.
Want gaat de aarde met een snelheid van 100.000 km/sec de ene kant op en versnelt een raket tot 100.000 km/sec de andere kant op, dan komt de raket stil te staan en dan is er dus sprake van een vertraging en geen versnelling.
Conclusie: dan moet de klok van die raket sneller gaan lopen en niet langzamer en dan kan men vervolgens aan die snellere (of eventueel trager lopende klok) de oorspronkelijke beweging van de aarde ten opzichte van het heelal berekenen.

Dus als de hoeveelheid versnelling vast te stellen is, is ook de oorspronkelijke snelheid te berekenen aan de hand van de veranderende tijdsnelheid.

85 - Schijn en werkelijkheid en de eenheid van beiden.

Overigens moge het duidelijk wezen dat de raket versnelt en niet het heelal, wat Einstein ons wijs wil maken. De versnelling van het heelal is slechts SCHIJN die ontstaat door de echte versnelling van de raket.

Het is net als met de zon die om de aarde draait, ook dat is SCHIJN en niet werkelijk zo. In werkelijkheid draait de aarde om de zon, wat je niet kunt zien, maar wel denken.

Einstein heeft de klok dus weer teruggedraaid naar zoals we de wereld zien, en wat het tegendeel is van zoals het werkelijk is.
Het is de tegenstelling van schijn en werkelijkheid.
De SCHIJN zien we en de objectieve werkelijkheid denken we.

Volgens Einstein geldt alleen de relatie.
Dat is fout: niet alleen de relatie geldt, maar ook datgene wat gerelateerd wordt: de subjectieve waarneming en de objectieve realiteit: de waarnemer en het waargenomene.
Deze drie vormen en drie-eenheid.

Of beter: het totale systeem van relaties geldt, dus de volledige analyse daarvan.

86 - de SCHIJN.

De wereld der SCHIJN is eigenlijk een hogere wereld dan die van de loutere materie alleen.
Want de wereld der materie is alleen maar objectief bestaande, maar die van de SCHIJN is die van ons bewustzijn, zodat het heelal in ons tot bewustzijn komt.
Aan het objectieve heelal der materie wordt aldus nog eens extra die van de subjectieve waarneming toegevoegd.

Noemen we het materiële heelal het werkelijke heelal of zonder meer de werkelijkheid, en onze waarneming slechts SCHIJN, dan is het veel meer andersom en is de SCHIJN een hogere werkelijkheid en de zogenaamde materiële werkelijkheid slechts schijn, in die zin dat het een bewusteloze en wezenloze werkelijkheid is.
Immers: de mens die waarneemt is veel meer waard dan een bewusteloos ding, zoals een steen of een planeet of de aarde of een ster.

Niet dat we daar zonder mee zouden kunnen doen, maar het heelal is toch lager, ondanks dat het zo groots en imposant is.
Het is slechts groots en imposant voor ons, die het heelal kunnen waarnemen.
Het heelal gebruikt zulke termen niet en we kunnen ons zelfs afvragen of het heelal überhaupt wel kan bestaan zonder ons of andere levende wezens(en ik denk dan ook aan de microwezentjes), zodat ons bestaan niet alleen afhankelijk is van het bestaan van het heelal, maar dat het in diepere zin zo is dat het heelal eigenlijk afhankelijk is van het bestaan van levende wezens.

87 - Subjectiviteit en objectiviteit.


Hoewel de SCHIJN van de waarneming hoger is dan het objectieve bestaan van de materie, kan dat hogere niet bestaan zonder dat lagere, evenmin als het lagere kan bestaan zonder het hogere.
Dus bewusteloos bestaan en het bewustzijn van de verschijning, die twee horen bij elkaar en dat is de eenheid van beiden en die leveren tezamen de complete werkelijkheid op, waarin het bestaan in het bewustzijn is opgenomen, dus het hogere omvat het lagere.
Niet andersom.
Zo kan een mens wel een steen zien, maar een steen heeft geen notie wat een mens is, noch wat bewustzijn is.

Die eenheid is die van het waarnemende subject en het waargenomen object.
Dat waargenomen object behoeft geen bewusteloos ding te zijn, maar kan ook een ander levend wezen zijn.
Dus het ene subject kan het andere subject waarnemen, zodat deze een object wordt.
Ook kan de mens van zichzelf bewust worden als object.
Zodat het subject voor zichzelf tevens object is.

Zo zegt men wel vaak: "alles is subjectief", maar vergeet daarbij dat het subject (dus het eigen IK) ook een object is, namelijk objectief bestaat.
Evenals andere subjecten (mensen) objectief bestaan voor mij.

Maar een levenloos ding, zoals een steen, is omgekeerd geen subject in de betekenis van een levend en waarnemend wezen te zijn.
Of je zou moeten zeggen met Jung: "Ons bewustzijn van een steen is het zelfbewustzijn van die steen in ons".
Hij zegt: "Kan het niet zijn dat als ik op een steen zit en aan die steen denk, dat ik die steen zelf ben in mijn denken en als steen aan Jung denk?"
Dus zo dat de mens zichzelf met een steen identificeert en deze tot zijn eigen identiteit maakt.
Goed, maar het is toch de mens die dat denkt en doet en niet werkelijk die steen zelf.

88 - De Ziel als basis der zintuiglijkheid en als apart gevoelsleven.

De mens als subject is het algemene IK, dat alle zintuiglijke waarnemingen doet en ook nog gevoelt en denkt.
Dat IK als basis van alle zintuiglijkheid noemt Plato de Ziel. Dat is goed, want het is de Ziel als het gevoel dat de algemene basis is van de zintuiglijkheid. De Ziel is het algemene van de ervaring, de impressie, dat kan ook.
Toch kunnen we een onderscheid maken in de Ziel zelf als enerzijds het algemene der zintuiglijke waarneming en anderzijds waar de Ziel ook vrij voor zich zelf bestaat als gevoelsleven.
Met name als de mens zich gelukkig voelt of verdrietig of boos of eenzaam, dan is dat toch weer iets aparts, waarin het gevoelsleven zelfstandig is, wel in eenheid met de zintuiglijke ervaring of innerlijke voorstelling, maar toch ook los daarvan voor zichzelf.
Daarom zijn er dan eigenlijk twee zielen: die van de zintuiglijkheid en die van het gevoel.
Het gevoelsleven is een apart bewustzijn.

89 - Nog meer zielen.

We zouden de ziel nog verder kunnen verdelen in een oordeel over de uiterlijke ziel, dus de lichaamsziel en de innerlijke ziel.
De lichaamsziel is immers de algemene grondslag van alle zintuiglijke ervaring, maar apart daarvan is het oordeel over die ervaring, bijvoorbeeld of ik voedsel al of niet lekker vind, of dat ik een schilderij mooi vind of niet.

Maar dan is er ook nog een innerlijke ziel als gevoelsleven die mij het gevoel geeft gelukkig te zijn of eenzaam of verdrietig.
En die ziel heeft een eigen zelfstandigheid, die niet zozeer afhankelijk is van zintuiglijke ervaringen, maar afhankelijk kan zijn van eigen denken of levensverwachtingen of gewoon gevoelens uit zichzelf produceert krachtens eigen logica.
Die ziel produceert zo haar eigen voorstellingen, dus haar eigen zintuiglijke waarnemingen.
Zo kan een musicus vanuit zijn gevoelsleven muziek componeren, dus geluid, waarin het gevoel dus niet afhankelijk is van de innerlijke voorstelling, maar de innerlijke voorstelling juist omgekeerd door het gevoel wordt geschapen.

Andersom kan ook, namelijk dat een droom mij een gevoel van geluk geeft.

Dus dan hebben we al vier zielen:

1 - die van de neutrale zintuiglijke waarneming.

2 - het oordeel daar over als aangenaam of onaangenaam en allerlei andere gevoelens.

3 - de innerlijke ziel van het zelfstandige gevoelsleven, dat zichzelf ontplooit krachtens eigen wetten. Deze gaat veel dieper en is ook de grondslag van het menselijke karakter en levensontwikkeling.
Deze innerlijke ziel kan zich uitdrukken in haar eigen voorstellingen van de fantasie, de droom en de kunst.

4 - En deze niet alleen schept, maar ook omgekeerd ook van vrije innerlijke voorstellingen afhankelijk kan zijn.
Als eerste kennen we hier de droomvoorstellingen die een sterke invloed op ons gevoelsleven kunnen hebben.
Waarbij we weer opnieuw een onderscheid zouden kunnen maken tussen die ziel die de droom neutraal waarneemt en de ziel die oordeelt naar bepaalde verder gaande gevoelens.

Er zijn dan nog veel meer onderscheidingen mogelijk, zoals een speciale kunstziel voor elke kunst een aparte ziel en ook kennen we de religieuze ziel en de geestelijke ziel.
Ook zouden we een ziel voor elke zintuiglijke waarneming kunnen invoeren.
Maar hier wil ik het voorlopig even bij laten om niet al te ver van Einstein af te dwalen.

90 - De Geest van de mens.

De Mens als waarnemend subject is belangrijk, want deze is immers de grondslag van het bewustzijn der objectieve werkelijkheid, zodat deze minstens even hoogwaardig en gecompliceerd moet zijn als het heelal zelf, want ware dat niet zo dan zou de mens het heelal niet bewust kunnen bevatten, deze niet kunnen waarnemen en begrijpen.

Nu is de mens echter toch beperkt in zijn vermogens, waar bijvoorbeeld de menselijke ogen bepaalde stralingen van zeer korte golflengte niet kan waarnemen.
Nu: daar zijn de de instrumenten voor om de menselijke tekortkomingen op te heffen.
En daarin ligt dan tevens het duidelijke bewijs dat de menselijke ziel niet alleen passief waarnemend is, maar ook actief en creatief.

En bij het laatste gaat het dan niet alleen om het gevoelsleven, maar in het bijzonder om het denken, het verstand dat in staat is de werkelijkheid tot in zijn abstracte basis elementen te analyseren.
Het gevoelsleven is nog te vaag en te onduidelijk, neemt de concrete werkelijkheid als algemene sfeer waar en mist het precieze van de nauwkeurige aanduiding van het denken, dat door middel van een enorme schat aan woorden en hun combinaties in zinnen, de werkelijkheid veel beter weer kan geven, analyseren en ook nog eens de logische structuur beredeneren.

De hoogste en beste identiteit van de mens is daarom niet de waarneming, noch het gevoelsleven, maar het denken.
En ter onderscheiding van de Ziel als gevoelsleven noem ik deze de Geest.
Normaliter worden deze twee: ziel en geest, vaak door elkaar gehaald en dat lijkt me niet juist. Voor een beter begrip is het beter deze twee: ziel en geest, te onderscheiden.

91 - De mens heeft vele identiteiten.

Nu ben ik nog een identiteit vergeten en dat is die van het lichaam.
Die is eigenlijk de laagste, want deze is als zodanig bewusteloos als slechts materie, hoe indrukwekkend de bouw daarvan ook moge wezen als organisme en grondslag van het hogere bewustzijn.

1 - Dus eerst komt de lichaamsidentiteit (ik ben mijn lichaam) als het eerste en meest natuurlijke, bijvoorbeeld voor sportlieden erg belangrijk.

2 - Dan komt het gevoelsleven als eerste bewustzijn, dat eerst nog slechts algemeen en vaag is, een eerste ontwaken, met name bij de lagere levenssoorten.

3 - Dan ontwikkelen zich daaruit de verschillende zintuiglijke bewustzijnsvormen (tasten en proeven en ruiken en horen en zien) als differentie van het gevoelsleven.

4 - Het gevoelsleven omvat vervolgens ook deze zintuiglijke vormen van bewustzijn en is er tevens de basis van.
En als zodanig zeer verrijkt is het de Ziel, het concrete gevoelsleven, dat ook in het zintuiglijk bewustzijn aanwezig is, maar anderzijds ook voor zichzelf bestaat, dus in een onderscheid van uiterlijke ziel en innerlijke ziel.

5 - De innerlijke ziel is vooral creatief in dromen, herinneringen en voorstellingsvermogen en fantasie, en de basis van activiteit naar buiten toe.

6 - En dan hebben we ook nog het denken als hoogste, dat enerzijds abstract is, maar anderzijds ook concreet omdat het denken ook alle voorgaande vermogens omvat, daar over na kan denken en daarvan de geestelijke grondslag is.
Is het denken als zodanig eerst nog abstract, dan is het denken als Geest juist concreet en wel als persoon.

Dus net als met het gevoel dat eerst nog slechts vaag is en dus abstract, maar als ziel ook de zintuiglijkheid omvat, zo is ook het denken eerst nog abstract, maar als Geest concreet en alles omvattend.
Het is dan de Geest die denkt, maar ook handelt en ziet en hoort en voelt, dus al het voorgaande aan zich onderwerpt.
Uitgedrukt in het eenvoudige woordje: IK.

7 - En dan kunnen we nog een verder onderscheid maken tussen de individuele Geest en de alles omvattende en eeuwige en oneindige Geest van God als zijnde de Geest in alle Geesten, die elk mens ook zelf is of in zichzelf heeft.

92 - De mens is meer dan zijn lichaam en meer dan zijn hersenen.

De mens heeft een bewustzijn in zijn zintuiglijke waarneming en ook in zijn gevoelsleven en in zijn denken.
En daarin is de mens niet beperkt tot zijn lichaam, want de mens heeft een bewustzijn van de wereld om zich heen.
Hij neemt immers de wereld waar en denkt daar over na en heeft daar ook gevoelens over.
Dus, hoe raar het ook moge klinken voor sommigen: het bewustzijn van de mens is ook buiten zijn lichaam.
En daarom is het ook onjuist het bewustzijn alleen maar met de hersenen te willen identificeren, zo van: de mens is zijn hersenen.
Nee: de mens is veel meer zijn bewustzijn dan zijn lichaam en zijn hersenen zijn daarvoor een middel.
De hersenen enerzijds en het bewustzijn anderzijds kunnen duidelijk van elkaar worden onderscheiden.

Als ik namelijk de wereld en ook het heelal waarneem dan zit die wereld en het heelal niet in mijn hersenen. Ze zijn buiten me.
Mijn bewustzijn is dus buiten me.

In mijn bewustzijn ben ik dus niet alleen waarnemend subject, maar ik ben daarin ook het waargenomen object. Ik omvat beiden. Ik ben de eenheid van subject en object.
Niet zo dat ik in materiële zin de wereld om me heen zou zijn, maar in de zin van het bewustzijn, dat overigens meer is dan alleen maar materie.
Juist door de mens wordt het heelal tot bewustzijn, heeft dat aan de mens te danken, die daarin zelf de eenheid is van zichzelf en het heelal.
Hoewel je ook zou kunnen zeggen dat het heelal de eenheid is van zichzelf en de mens.
Dus beiden zijn elkaar, vormen een eenheid.

En daarin gaat het dan ook bij Einstein: de relatie van de waarnemer en het waargenomene, hetzij de een en de ander als twee mensen of twee dingen (of mens en ding), hetzij de mens of het ding in relatie met het heelal.

93 - De eenheid van mens en heelal.

Deze relatie berust op een eenheid van beide zijden: enerzijds komt het heelal (of de wereld of de ander) bij de mens binnen via het licht en andere zintuigen om zich met het subject te verenigen.
Anderzijds projecteert de mens zichzelf naar buiten om zich met het heelal te verenigen (qua bewustzijn).
Dus het heelal is net zo goed in de mens, als de mens in het heelal is.

Dit eerste, dat het heelal in de mens is, dat vindt dan plaats in zijn hersenen, maar dat is de mens zichzelf niet bewust.
Wel het tweede als de mens het beeld van het heelal in zijn hersenen weer naar buiten projecteert en het daar ziet waar het vandaan komt.

Dat tweede is dat van de automatische (uiterlijke) voorstelling, waarbij de waarneming van het heelal tot een subjectieve voorstelling gemaakt wordt (en waarbij er van allerlei aan toegevoegd wordt, wat niet werkelijk van buiten komt) en dan terug geprojecteerd wordt.

Dat terug projecteren is dan niet materieel, maar ideëel.
Tenminste: voor zover wij weten.
Zo het werkelijk materieel zijn, dan zou het met een oneindige snelheid moeten gaan, de snelheid van ons denken.
Want als wij de sterren daar zien waar ze zijn, op vele lichtjaren afstand, dan berust dat op ons denken, ons weten dat het zo is.
Voor de wereld dichtbij is dat niet noodzakelijk en zou de lichtsnelheid meer dan voldoende zijn.

Kwantumverstrengeling.

In de wetenschap komt de oneindige snelheid voor als kwantumverstrengeling, waarbij informatie onmiddellijk wordt overgedragen, dus met oneindige snelheid.
Dus zoals de theorie van Einstein aan de materie eigenschappen geeft, die aan de schijn van de zintuiglijke waarneming eigen zijn, zo zijn er ook eigenschappen die eigen zijn aan de geest van het denken.
Dit laatste is volgens mij de eigenlijke en hoogste grondslag, dus in de volgorde van: materie is zintuiglijke waarneming (met name het zien van het licht als schijn) en deze berust eigenlijk op het denken.

94 - Er is geen tijd.

Stel echter dat het beeld van de voorstelling werkelijk naar buiten gaat met de snelheid van het licht, en we zouden met dat licht meereizen of beter nog: zelf dat licht zijn, dan zouden we tijdloos worden, dus de reis niet als tijdsduur ervaren, maar we zouden onmiddellijk daar zijn waar we denken dat we moeten wezen (zoals ook de deeltjes uit het heelal die tot ons komen nog heel jong zijn krachtens de theorie van Einstein, hoewel ik me afvraag hoe ze dat meten of dat het gewoon gaat om het lichtbeeld dat niet verandert?).
Alleen degene die op aarde achter blijft, zal we een zeer lange tijdsduur ervaren en dus gespleten zijn in twee personen met verschillende tijdservaringen.

De enige manier om dat op te lossen is dat de aardse persoon in de toekomst kan zien en dus geen tijdsverschil ervaart.
Hoewel dat niet zo belangrijk is omdat de inhoud van het geprojecteerde gelijk blijft gedurende de lange tijd van de reis, zodat voor de thuisblijver de reis niet afgelegd behoefd te worden, wel voor de reiziger, die aldus in de toekomst terecht komt.

Het betreft dan het gezegde: er is geen tijd, dus zo dat de tijdmomenten van verleden en heden en toekomst samen kunnen vallen, want zoals we in het heelal ook in het verleden kunnen kijken, kunnen we met het licht van het heden mee gaande in de toekomst terecht komen.

Zo zouden we ook kunnen zeggen: er is geen ruimte, omdat het heelal evenzeer in ons is, als dat wij in het heelal zijn, dus zo dat ruimtelijke afstanden verdwijnen.
Het daar is immers evenzeer hier als andersom het hier (het eigen ik) daar is.
Zo kan het verleden in het grote heelal in het heden zijn en het heden in de toekomst.

Er is natuurlijk wel tijd als onderscheid van verleden, heden en toekomst, maar dat onderscheid kan ook teniet gedaan worden.
Volgens Einstein kan de tijd ook omgedraaid, maar als we de volgorde van de tijd omdraaien wordt de beweging volgens mij zinloos, zoals en achterste voren gedraaide film.

95 - De relativiteit, oftewel de dialectiek van ruimte en tijd.

Door twee ruimtelijke momenten samen te plaatsen ontstaat er de mogelijkheid die eenheid op twee manieren te interpreteren, namelijk zo dat het heelal in ons is, of wij in het heelal, of wat de tijd betreft: of het verleden is in het heden of andersom: het heden is in het verleden.
En wat de toekomst betreft: wij zijn in de toekomst of andersom: de toekomst is in het heden.
Want de reiziger, die als licht het heelal in gaat, komt zonder tijdverlies van heden in de toekomst, maar hij kan dat ook zo uit kan leggen dat de toekomst in zijn heden is terecht gekomen.
Anders voorgesteld: iemand heeft een snellere tijd dan wij. Zij wij dan met ons heden in zijn toekomst of is hij met zijn toekomst in ons heden?

En dat is dan het principe van de relativiteit van Einstein, namelijk dat één zelfde toestand op twee manieren uitgelegd kan worden en de werkelijkheid zich daarop splitst.
Dus een werkelijkheid worden er dan twee.

Waarschijnlijk heb je wel eens een tekening gezien van een mensenhoofd, die omgedraaid een konijn is of ander dier.
Of de tekeningen van Escher, die je op verschillende manieren kan bekijken.
Er zijn ook nog andere van zulke tekengrapjes, waarin een en dezelfde werkelijkheid op twee manieren bekeken kan worden.

Dit is het principe van de relativiteit en volgens Hegel ook het basis principe van de logica, de dialectiek genaamd, namelijk dat alles in zichzelf tegenstrijdig is en iets anders dan het lijkt te zijn.
Alles schept zijn eigen tegendeel volgens Hegel.
Het bekende voorbeeld is dan als een ruimteschip door het heelal beweegt, dan beweegt het heelal ook ten opzichte van het ruimteschip.

96 - Over de eenheid van Zijn en Niets als Schijn.

Hegel zelf begint met de relativiteit van Zijn en Niets. Het abstracte Zijn, dus het Zijn zonder enige verdere inhoud, dat is helemaal Niets. Kortom: het Zijn splitst zich in Zijn en Niets.
"Bekijkt" men het Niets, dan ontdekt men tot zijn verbazing dat het Niets bestaat, hoewel het toch Niets is. Het is dus ook tegenstrijdig in zichzelf, want het is Niets, maar het is ook een Zijn, namelijk het Zijn van Niets.

Aldus zijn Zijn en Niets eigenlijk hetzelfde, want het Zijn is Niets en het Niets is een Zijn.
Maar ook zijn ze verschillend, want het Zijn is immers het positieve en het Niets het negatieve, en ook positief en negatief zijn twee relatieve begrippen, die ook verwisseld kunnen worden, want wat voor de een positief is is voor de ander juist negatief.
En in de atoomleer hebben wij de elektronen negatieve deeltjes genoemd, maar we hadden ze net zo goed positieve deeltjes kunnen noemen.

Die eenheid van Zijn en Niets wordt bijvoorbeeld uitgedrukt in het begrip Schijn, want Schijn is Iets wat eigenlijk ook Niets is.
Schijn betekent immers zoiets als bedrieglijkheid: het lijkt wat, maar het is niks.
Dus het verenigt het positieve en het negatieve in zichzelf.
Zo zeggen we dat dromen slechts Schijn zijn, niet werkelijk.
Nochtans: dromen bestaan wel degelijk, dus ze Zijn ook, ze zijn niet alleen maar bedrog.

97 - De relativiteit begint bij Hegel.

Zoals hoog niet kan bestaan zonder laag en de vrouw niet zonder de man en de beweging niet zonder stilstand, ruimte niet zonder tijd, zo kan het Zijn niet zijn zonder Niets het Niets overigens ook niet zonder het Zijn.
Tegenstelling horen bij elkaar en de een is noodzakelijk voor de ander.
Dat is de dialectiek van Hegel en dat is ook eigenlijk het principe van de relativiteitstheorie.

Niet alleen horen ze bij elkaar, ze kunnen ook nog eens uitwisselbaar zijn, zodat de ene de ander is en andersom, en wel in die zin, dat ze niet alleen uiterlijk tegenover elkaar staan, maar ook innerlijk in elkaar aanwezig zijn.
Dit kennen we al bij Einstein, waar de beweging als stilstand beschouwd mag worden en de stilstand als beweging.

Wil men echter de relativiteitstheorie van Einstein goed begrijpen dan is het zaak van de grond af aan te beginnen en dat is de filosofie van Hegel, die begint bij de eenheid van Zijn en Niets, die dus ook de relativiteit is van Zijn en Niets.
Eenheid wil zeggen dat begrippen bij elkaar horen en is dus hetzelfde wat relatie is.
Nochtans drukt de filosofie van Hegel nog iets meer uit en dat is de eenheid als synthese, een derde begrip waarin tegengestelde of relatieve begrippen met elkaar verenigd zijn.

98 - Het Wezen als de grondslag van het Zijn is het denken.

En het eenheidsbegrip van Niets en Zijn is de Schijn.
Niet alleen is de eenheid de Schijn, maar van daar uit zijn ook Niets en Zijn zelf Schijn ten opzichte van elkaar, want het Niets schijnt niets te zijn, maar is eigenlijk Zijn en het Zijn schijnt Zijn te zijn, maar is eigenlijk Niets.

Maar ten opzichte van hun beiderlei Schijn als Verschijning is er nu een nieuwe tegenstelling ontstaan, want omdat die tegenstelling van Niets en Zijn de grondslag is van hun beiderlei eenheid als Schijn, zijn ze zelf het Wezen van die Verschijning.
Want Niets en Zijn zelf zijn ook nog iets anders dan alleen Verschijning te zijn.
Zelf houden ze zich als het ware terug als grondslag en wezen der Verschijning.

Die grondslag is een andere eenheid van Niets en Zijn als de ideële grondslag der Verschijning, dat wil zeggen: de metafysica daarvan die zich openbaart in het denken.
Want Niets en Zijn zijn eigenlijk abstracte begrippen, die niet werkelijk verschijnen, maar alleen denkbaar zijn.
Het denken is immers het wezen der uiterlijke verschijning als het innerlijke daarvan.
Waarbij we overigens nog een onderscheid kunnen maken tussen het feitelijke denken als denk-act en de inhoud van het denken.
Hier gaat het echter nog alleen om de inhoud van het denken, dus om de abstracte begrippen als zodanig.
Het feit van het denken, dus als denk-act, als zijnde de creativiteit van de Geest komt later aan bod.

99 - Van Verschijnsel naar Verdwijnsel.

Men kan het geheel zo uitdrukken dat als uit de eenheid van Niets en Zijn de Schijn verschijnt, deze evenzo weer verdwijnt, dus terugkeert in het oorspronkelijke onderscheid van Niets en Zijn omdat deze immers de voorwaarde van de Schijn is (zodat er sprake is van een wisselwerking), die daarin zelf als onderscheid van Zijn en Niets is verdwenen, zodat ook de Schijn zelf weer verdwijnt (omdat deze zijn grondslag kwijt is), niet alleen een Verschijnsel is, maar evenzeer een Verdwijnsel.

Maar nu krijgen Zijn en Niets, die nu ook "verschijnen" een andere betekenis als "verschijning" van het innerlijke te zijn, dus als het wezenlijke van de uiterlijke verschijning en dat is de inhoud van het denken als abstract begrip.
En is het Verschijnsel de eenheid, dan is het denken het onderscheid, wat ook in het begrip: abstractheid uitgedrukt wordt, wat aftrekken betekent of onderscheiden, uit elkaar halen dus.

Je kunt dit vergelijken met een vrouw die een dochter baart en dan moeder wordt, dus verandert ten opzichte van haar dochter: zo wordt de eenheid van Zijn en Niets door de Schijn (de dochter) tot haar Wezen (de Moeder).

100 - Het Worden.

Synthese van verschijnen en verdwijnen is het Worden, waar Hegel mee begint. Ik prefereer echter met de Schijn te beginnen.
Dus eerst het ruimtelijke begrip en dan de tijd.
Het woord Verdwijnsel kennen we helaas niet in de Nederlandse taal, maar is een wezenlijk begrip als tegenstelling ten opzichte van het Verschijnsel en om daarmede het denken uit te drukken, dat metafysisch is, dus zelf geen Verschijnsel is, maar het Wezen daarvan.
Het denken is zelf geen Verschijnsel omdat het volkomen abstract is en dus uiterlijk helemaal Niets is, maar als inhoud tevens een Zijn is.
Deze eenheid van Zijn en Niets is meer primair dan die van de Schijn, maar kan ten opzichte van de Schijn beter duidelijk gemaakt worden in tweede instantie.
De eerste eenheid van Niets en Zijn is dus eigenlijk het abstracte begrip daarvan, dus zo dat we zelf begrijpen dat het Niets IS en het abstracte Zijn Niets is.

101 - Over het onderscheid van Niets en Zijn.

Het wil dus zeggen dat de grondslag van het uiterlijke bestaan (eerst als Zijn en dan als Verschijning) het Niets is, dus datgene wat niet bestaat.

Eigenlijk niet zozeer het Niets zelf, maar de Logica daarvan, namelijk dat het Niets eigen tegendeel is als Zijn en ook de Logica dat alles zijn eigen tegendeel moet hebben, dus ook het Niets zijn tegendeel moet hebben in het Zijn.
Beide redeneringen komen dan op hetzelfde neer.

"In den beginne" (eigenlijk geen begin in de tijd, maar als eeuwig logisch beginsel) was er dus helemaal Niets, en daaruit ontstaat krachtens de Logica (de Geest) het Zijn.

Maar dat Niets en dat Zijn zijn om te beginnen nog hetzelfde, dus we willen dan ook weten wat dan het verschil is tussen Niets en Zijn (wat is het onderscheid?).
Nu: het onderscheid van Niets en Zijn is, dat het Zijn Verschijnsel is en het Niets daarvan de grondslag als het Wezen.

Zo kan het ook en je ziet dat ook deze redenering op hetzelfde neerkomt als de eerste redenering als eenheid van Niets en Zijn.
De eerste redenering was die van de eenheid en deze tweede van het onderscheid.

102 - De relativiteit van Zijn en Niets.

Omdat Zijn en Niets enerzijds verschillend zijn, maar anderzijds ook hetzelfde, zijn ze verwisselbaar, net als in de relativiteitstheorie waarin je de beweging en de stilstand tegen elkaar om kan draaien.
Immers: het Niets is een Zijn en het Zijn is een Niets.
Evenzo is de beweging een stilstand voor zichzelf en een stilstand voor een ander (die beweegt) een beweging.
Dus de dialectiek van Hegel en de relativiteitstheorie doen hier hetzelfde: het omdraaien van een tegenstelling.

Maar als je beiden omdraait krijgen ze toch beiden een andere betekenis, net als bij de relativiteitstheorie, want als de beweger daarin zichzelf als stil staande beschouwt is dat de subjectieve schijn, dus waarin ie van zichzelf uitgaat.
Anders dan dat we van het objectieve heelal uitgaan en onszelf als bewegende moeten beschouwen.
Immers: wij bewegen op de aarde en de aarde draait om de zon en deze in de melkweg, enzovoort, en wij bewegen dus in dat totale systeem met als objectieve grondslag: het totale heelal.
Dus de objectieve visie met het heelal als basis is tegengesteld aan de subjectieve visie met de waarnemer als basis.
De eerste is objectief en materieel en de tweede is subjectief en schijn, dat is ideëel, of ook: metafysisch.
Namelijk als we onszelf altijd als stilstaande beschouwen mogen, want zo zien we het inderdaad.

Nu: iets dergelijks zien we ook bij het omdraaien van Zijn en Niets, want als we dat omdraaien, dan draaien we ook een objectief materiële visie om in een geestelijke of ideële visie.
Immers: met het Zijn bedoelen we ten eerste de gewone materiële wereld, die immers IS en het Niets is Niks, niks materieels in ieder geval.

Gaan we nu zeggen dat het Niets ook iets is, dan is dat omdat we het Niets kunnen denken, het is een idee, een gedachte, dus ook het Niets is iets, een Zijn als iets geestelijks.
Denk maar aan het geloof in het Nirwana, dat Niets is en toch de waarheid moet wezen.
Dus voor de geestelijke mens is juist het Niets het ware Zijn en omgekeerd is voor hem de wereld der Verschijnselen, het Maya, bedrog dus, eigenlijk Niets.

Dus de geestelijke mens draait de natuurlijke verhouding om tot het geestelijke, het materiële in het ideële, en daarmede ook de objectieve materiële visie om in de subjectieve geestelijke visie.
Tenminste: als hij bewust wordt dat geestelijke denken zelf te zijn.
Daarin schuilt dan nog enig verschil.
Want hij kan dat geestelijke ook nog als een God tegen de hemel projecteren in plaats van het in zichzelf te beleven als subject, als eigen IK.

103 - Het IK en het heelal en de zintuiglijke waarneming.

Aldus is er ook enig verschil tussen subject en object bij Einstein (waarnemer en heelal) en tussen het ware Zijn van de Hemel en de Verschijning van al het Materiële dat eigenlijk alleen maar Verschijning dus Niets is (de omdraaiing dus).

De verhouding van subject en object is meer horizontaal als tussen gelijkwaardigen en betreft het denken over het objectieve heelal enerzijds en de verbinding der zintuiglijke waarneming als het subjectieve anderzijds.
Het innerlijke van de Mens zelf, waar de Geest van het denken en de hemel is, wordt verwaarloosd.
Zelfs de Mens als waarnemer is niet veel meer dan een Ding tussen de Dingen.
Einstein = een steen, dat zegt al genoeg.

Maar het Zijn der Hemel en het Niets der Verschijning is meer verticaal en richt zich dus meer naar "boven" (waar men zich God als absolute Geest denkt) en naar beneden waar het al het aards materiële is, dat slechts schijn is.
Niet bewust dat al wat de Mens meent boven te zijn, in hemzelf als subject is.
Zodat de verhouding ook meer horizontaal zou worden als tussen subject en object: Geest en Verschijning.

Dan krijgen we de drie meest wezenlijke elementen: de Mens zelf als denkende Geest in eigen innerlijk (concreet: de hemel) dan aan de andere kant het objectieve heelal en daar tussen in als verbinding de zintuiglijke waarneming.

De zintuiglijke waarneming hebben beiden (Einstein en de religie) gemeenschappelijk, alleen bij Einstein en de wetenschap ligt het accent op de materiële werkelijkheid van het heelal en bij de religie ligt het accent op de hemel als het innerlijke.

Aldus zijn er drie elementen, maar door het innerlijk tegen de hemel aan te projecteren, komt er een extra bij.
Dat doet de religieuze mens, die vervolgens van daaruit het aardse en materiële beneden zich denkt. Goed: dat is dan meer een symbolische verdeling, want al het aardse en materiële is om ons heen als het heelal, dus zowel boven als beneden, voor en achter en links en rechts.
En het innerlijke als hemel zit in ons in het klein als een hoger centrum van het heelal. Daarin huist dan ons ik, de Geest, die in diepste wezen ook die van God is.

Maar daar is ook om te beginnen het NIETS, dat de Mens zelf is.

104 - Men kan het Niets niet denken.

Uitgaande van het Niets zijn er drie redenaties om van het Niets tot het Zijn te komen.

1 - het Niets IS.

2 - alles bestaat alleen dank zij een tegenstelling en zo is het Niets slechts te bepalen in tegenstelling tot het Zijn.

3 - het absolute Niets is ook het Niets van zichzelf, dus het Niets van Niets, eigen negatie dus en dat is het Zijn.

De vierde redenatie.

Nu is er ook nog een vierde redenatie, en deze redenatie ontkent juist de eenheid met het Zijn en zegt: het Niets dat wij denken, is niet het ware Niets. Het Niets is pas werkelijk Niets als wij het niet denken, dus kan geen enkele redenatie gelden.
Het Niets kan immers geen gedachte zijn.

Wij moeten dus het denken aan Niets nalaten, wil het Niets ook werkelijk Niets zijn.
Nog verder gedacht is het ware Niets pas in de bewusteloosheid of de dood of zelfs in het totale Niet-zijn van alles, dus het hele heelal moet dan weg, dus als het absolute Niets. Er mag dan helemaal niets zijn.
Pas dat is het Niets het echte Niets en alle gepraat erover is niet wat het moet zijn.
Want dat maakt het Niets steeds weer tot een Zijn, wat het niet is.

Dat is helemaal juist, hoewel ook niet, want zelfs dit kunnen we denken (want het denken kan van eigen bewustzijnsvorm abstraheren en alleen de inhoud laten gelden). Dus ook dit is nog steeds tegenstrijdig in zichzelf.

Maar goed: ook deze redenatie willen we laten gelden en we moeten dus alle denken aan het Niets nalaten, met als gevolg dat wij ons tot het Zijn moet beperken, omdat het Niets immers niet is en niet kan zijn.
Aldus kan het Niets alleen maar verdwijnen als object van ons bewustzijn en moeten we het Zijn accepteren, dat er immers wel is.
Hoewel we dat Zijn dan niet meer uit het Niets kunnen beredeneren, is het er toch maar. Dus moeten we niet met Niets beginnen, maar met het Zijn.
En zo begint Hegel zijn Logica dan ook niet met Niets, maar met het Zijn.
Hoewel hij ook de redenatie uit het Niets laat gelden.
Want het denken kan wel degelijk van eigen bewustzijn abstraheren en zich tot de zuivere inhoud bepalen en dus weten wat Niets is, hoewel ook niet.
En dat laatste willen we dan ook laten gelden:

105 - Alleen het Zijn IS.

Parmenides.

Dan is de volgende redenatie aldus: alleen het Zijn is en het Niets is niet, en als het Niets niet is, en ook niet kan zijn (want dan is het een Zijn in plaats van Niets), dan ontkent het zichzelf en blijft alleen het Zijn over.
Wat er ook inderdaad is.
Dit is dan zo ongeveer de redenatie van de Griekse filosoof Parmenides, die ook het Worden ontkende, omdat het Worden als een verschijnen en weer verdwijnen, een Niet-Zijn zou impliceren.

Nochtans: als we ons heen kijken dan kunnen we nergens het ware alenige Zijn vinden, wel allerlei bijzondere vorm van Zijn, maar niet HET Zijn, waarvan er dan slechts EEN zou mogen zijn. Ik vind wel ruimte en tijd en dingen en mezelf, maar nergens vind ik het ZIJN als zodanig.
Zou dat bijvoorbeeld oneindig zijn, dan is het hier en daar en dus verdeeld in zichzelf, en dus niet EEN.

Gorgias.

Dit is de redenering van de Griekse filosoof Gorgias, die zegt: Het Zijn is niet, en zou het zijn, dan zouden we het niet kunnen kennen, want Zijn en Kennen zijn verschillend, en zouden we het kunnen kennen, dan zouden we het niet kunnen mede delen, want om iets mede te delen, gebruiken we het woord dat niet het mede gedeelde zelf is.

106 - Het beperkte Zijn en het bepaalde Zijn.

Nergens kan men het Zijn als zodanig vinden, wel allerlei bijzondere vormen van Zijn, en ook dat is een synthese van Zijn en Niets, namelijk het bepaalde en beperkte Zijn, het Zijn dus met een gebrek, dat niet het ware absolute Zijn is, maar slechts een beperkte vorm daarvan, dus met een gebrek, een beperking, dat is negatief als Niets, maar ook positief als zijnde bepaald, dus als Zijn en wel als Iets.
Die twee: bepaald Zijn en beperkt Zijn gaan in alle dingen samen.
Er is niets wat niet bepaald is en er is niets wat niet beperkt is.

Dit is dan een verdere ontwikkeling van de eenheid van Zijn en Niets als Verschijning in allerlei vormen van Zijn en Niets, dus allerlei vormen van Verschijning.

107 - De Verschijning als punt.

Want zo moeten we de Verschijning als eenheid van Zijn en Niets ten eerste bepalen wat we daar onder verstaan.
Nu: de eerste vorm van Verschijning is natuurlijk niet compleet en volmaakt als een oneindig systeem van de werkelijkheid van heelal en wereld en plant en dier en mens.
Nee: de Verschijning is ten eerste zeer beperkt, heel weinig als het ware, namelijk het punt als het bijvoorbeeld om de ruimte gaat.

En het wonderbaarlijke is dan ook dat het punt iets is dat tevens niets is, want het punt is oneindig klein.
Dus ook het punt is een eenheid van Zijn en Niets als begin van Verschijning als iets wat er is en er toch ook niet is.

108 - Ruimtelijk punt en tijdstip.


Nochtans is de Verschijning tevens een beweging van het ene in het andere. Het is dus meteen een Worden, en Worden is ook een eenheid van Zijn en Niets (waar Hegel mee begint).

Worden is namelijk een Verschijnen als overgang van Niets in Zijn (Verschijning), maar ook een Verdwijnen als overgang van Zijn in Niets (het Wezen).
Zo begint Hegel dan.

En ook het Worden zelf kent een punt van Verschijning (want gaat daarmede samen) en dat is het tijdstip.
En ook dat is een eenheid van Zijn en Niets, eigenlijk ten opzichte van het ruimtelijke punt de abstracte kant daarvan, want de tijd is metafysisch en de ruimte is fysisch (dat wil zeggen: de basis daarvan, want echt fysisch is de ruimte nog niet, dat zijn pas de dingen).

109 - Het getal.

Nu is er nog een begrip dat genoemd moet worden met de Verschijning uit het Worden der uiterlijke realiteit in tijdstip en ruimtelijk punt, en dat is de kwantiteit, de hoeveelheid dus, het getal.

Want tot nu toe hebben we het steeds over kwalitatieve begrippen gehad, die eigenlijk ook al meteen kwantitatief zijn, want reeds met het begrip Niets is er ook sprake van het getal 0, dat immers ook Niets is, en met het Zijn doet het getal 1 zijn intreden.
Het ware Zijn is EEN, was Gorgias al van mening.
En eigenlijk is 0 zelf ook een getal en is er dus ook één!
Ja, 0 en 1 samen zijn twee getallen, zodat je al meteen van 0 en 1 op 2 komt, dat maakt dan samen 3 en dan heb je 4 getallen, enzovoort tot het oneindige.
Zodat er door de dialectiek dat 0 ook 1 is, vanzelf een eindeloze vermeerdering ontstaat uit eigen tegenstrijdigheid van het begin dat 0 ook 1 is.

Zoals 0 ook 1 is, zo is omgekeerd 1 ook gelijk aan 0.
En dan bedoel ik niet een concrete 1 die je door de helft kan delen, maar de abstracte 1, die eigenlijk niks is en gelijk aan 0.

Een voorstelling die je hiervan kunt maken is het raakpunt van een cirkel, die qua grootte gelijk is aan 1, die ook 0 is, want geen werkelijke grootte heeft, dus net als het punt dat ook 1 is en ook 0.

Aldus zie je in de kwantiteit dezelfde dialectiek als in de kwaliteit.
Dat wil zeggen: zoals Niets en Zijn identiek zijn, zijn ook 0 en 1 identiek.
En identiek betekent dat begrippen een eenheid zijn, dat wil zeggen: verschillend maar ook hetzelfde.
En daardoor ook verwisselbaar en dus relatief.

110 - Het IK.

Nu is er nog één en dat is het IK als zelfbewustzijn en wat Hegel noemt: "Für sich sein", dus: voor zich zijn.
De mens bestaat immers voor zich zelf, is van zichzelf bewust, is niet alleen subject, maar ook object.
En wel zo dat subject en object dezelfde zijn: allebei IK.
Ik ben van mezelf als IK bewust.
En terwijl het IK als subject en als object enerzijds verschillend zijn, zijn ze ook volkomen aan elkaar gelijk.

Ook wordt dat Ik voorgesteld als een punt, dus je ziet hier hetzelfde als bij de eenheid van Zijn en Niets in de vorm van een ruimtelijk punt dat ook IS en ook Niets is.
Want je kunt je eigen IK als een punt voorstellen, maar ook als zijnde helemaal Niets.
Het IK is immers Niets, het is metafysisch, een gedachte, maar ook zegt de mens: "Ik ben hier!", dus hij is wel degelijk ergens en dat hier kun je dan als een ruimtelijk punt voorstellen, maar ook als een tijdsmoment in het NU.

111 - Gods IK.

Dat IK is heel belangrijk, want zou men zich af kunnen vragen: "Is God niet in dit alles aanwezig als schepping uit het Niets, dus als de Geest, dat is de Logica van alles?"

Nu is de beginnende Logica van Zijn en Niets, die vervolgens verschijnt als punt, nog geen concrete persoon te noemen en dus ook geen GOD.
Nochtans maakt die hele Logica wel deel uit van Gods Geest en ook van onze Geest.
Wij kunnen het immers denken en God ook.
Dus vanuit de concrete oneindigheid van het heelal gezien, dus vanuit een heelal dat uit levende wezens bestaat in mijn atoomtheorie, is GOD ook daar in het begin van de Logica aanwezig.

En ook zou je kunnen zeggen: in dat prille begin der Logica is GOD eerst nog helemaal NIETS. En aldus heeft GOD niet alleen het heelal uit Niets geschapen, maar ook zichzelf uit NIETS.
Maar ten tweede ook uit de Logica van zijn eigen Geest, dat is uit de dialectiek der tegenstelling.
En ten derde is GOD ook verschenen, en als eerste als punt, als een potentieel IK punt, dat in een nog latere ontwikkeling tot een bewust denkend ik punt wordt.
Dat wil zeggen: uit de Logica verschijnt GOD als Natuur en keert ten derde tot zichzelf terug om zichzelf te denken, zijn eigen Logica te denken, waarvan het centrum het IK is.

112 - De Heilige Geest.

Nu hebben velen nogal moeite met het godsbegrip vanwege de kerk en het geloof, maar hier gaat het niet om het geloven of de kerk, maar om pure filosofie dat God de Geest en daarmede de Logica der werkelijkheid is, dus ook het wezen der dialectiek met name.
Een verder ontwikkelde dialectiek (relativiteit dus), is dat God evenzeer Mens is als dat de Mens God is.
In God is namelijk ook al het menselijke en in de Mens is evenzeer GOD te vinden.
Beiden zijn enerzijds verschillend, maar ook anderzijds gelijk aan elkaar.
Vandaar dat de moderne mens ook zegt: God is een schepping der mensen.
Hij draait dus de hele verhouding van God en Mens om in zijn eigen tegendeel, zoals Einstein rust en beweging omkeert.
En zoals Hegel Zijn en Niets omdraait.

En dat God ook Mens is, dat kennen we van de mythe van Jezus, die immers Gods Zoon is en dus God, maar ook Mens is.
En dat de Mens zelf ook God is, dat blijkt daaruit dat de Mens de goddelijke Logica der werkelijkheid en de goddelijke Logica van God zelf kan begrijpen.
Gods Geest is ook in de Mens, niet alleen daar buiten, ver weg in de hemel (waar dat dan ook moge zijn), maar ook in hemzelf, in zijn eigen innerlijk, waar de hemel werkelijk te vinden is.

Deze eenheid van God en Mens is dan de Heilige Geest, de Geest van het denken en begrijpen.
Deze is dan aanvankelijk en primitief geopenbaard in de christelijke religie in de vorm van een mythe omtrent ene Jezus, maar verder ook in de filosofie van Hegel als dialectiek en verders ook in mijn atoomtheorie als Gods Rijk in de microkosmos.
Maar die dialectiek van Hegel is ook voor een deel in de relativiteitstheorie van Einstein te vinden.
Ook daar gaat het om de eenheid van subject en object, waarnemer en het waargenomene, wat in de godsdienst is de eenheid van mens en god.
Nochtans gaat het bij God meer om een innerlijke waarneming: de Geest in de mens zelf, waarin het eigen IK en Gods IK samen vallen.

113 - Geest en materie.

Nu leven wij in een materialistische tijd, waarin de mens geen bewustzijn meer heeft van de Geest en meent dat de Verschijning der Materie alles is wat er is.
De moderne mens is op de zintuiglijke waarneming gericht.
Maar bij deze vergeet hij dat hij ook denkende is.
Maar dat denken zelf is voor hem zo goed als NIETS.

Nu: over dat Niets hebben we het al gehad, namelijk dat het Niets ook IS, een ZIJN is als gedachte, want we kunnen dat Niets denken, het is een idee.
En dat Niets is als idee eigenlijk het wezenlijke van de uiterlijke verschijning.
De verschijning zelf is namelijk de verschijning van dat Niets zelf, omdat het ook IS en zich als zodanig los maakt van het Niets om als Verschijning te zijn.

Maar dan openbaart zich hier een verschil tussen enerzijds het Niets dat we denken en het Niets dat we waarnemen.
En velen menen dan ook dat het Niets dat we denken ook werkelijk Niets is, dus eigenlijk het wezenloze, en het Niets dat verschijnt, dus de Verschijning het ware en wezenlijke is.
Dus precies andersom als we eerst geconcludeerd hadden, waarbij het Niets het wezenlijke was en de Verschijning het wezenloze, de uiterlijke schijn namelijk.

Ook hier openbaart zich een relativiteit tussen enerzijds de geestelijke mens, voor wie het denken het ware is en de materialistische mens voor wie de verschijning het ware is.

114 - De absolute Geest van het denken.

Ogenschijnlijk lijkt het denken helemaal niets, want je kunt het niet zien, en het is abstract, maar dat is dan alleen de vorm van het denken.
Gedachten zijn qua vorm abstract, en daarom heb je ook het woord nodig als middel om datgene wat niets is, toch te doen zijn.

Maar de INHOUD van het denken en daar gaat het om, dat is niet abstract.
Want zo zijn de eeuwigheid en de oneindigheid en de natuur en de tijd en de ruimte en de mens allemaal gedachten, allemaal "dingen" die je kan denken.
En die zijn toch niet abstract, maar concrete werkelijkheid.

Alles is in wezen uit gedachten opgebouwd en daarom kan je ook alles denken, ook al zijn er wel eens mysterieuze gevoelens die je niet precies onder woorden zou kunnen brengen.
Maar in principe laat alles zich denken en daardoor is ook wetenschap mogelijk, dat een kwestie is van weten, dus denken, gedachtes.
Aldus blijkt het denken juist concreet te zijn, als je het naar de inhoud bekijkt en nog meer als een systeem van vele gedachtes en velerlei wetenschappen.

Dus wat eerst NIETS lijkt te zijn, blijkt juist het tegendeel te zijn: eeuwig en oneindig en alles omvattend: de absolute Geest.
Het is dan ook niet buiten de werkelijkheid, maar doordringt alles.

115 - Ons wereldbeeld.

Terwijl de Verschijning als het ruimtelijke slechts voor een moment bestaat dat het waargenomen wordt, dus als beeld, dat er slechts even is en dan al weer is veranderd in iets anders, dus hoogst onbetrouwbaar en onstandvastig, is het juist het denken, het weten daar achter dat houvast biedt.
Ons zogenaamde wereldbeeld, is iets wat we weten en niet zozeer wat we zien.
Dat zien is slechts een aaneenschakeling van vele beelden, waaruit we met onze geest van het denken een algemeen denkbeeld vormen, een voorstelling.
Deze laatste is de echte grondslag van de eindeloze veelheid der verschijnselen in de tijd.
Dat is het ware wezen.

De verschijning verdwijnt in de mens zelf.

Niet alleen verdwijnt de verschijning in de tijd, maar ook in de mens zelf, want de wereld komt als beeld tot hem (van groot naar klein), en verdwijnt in zijn hersenen, waar het even wordt waargenomen, om daarna verder in de microkosmos te verdwijnen, dus in het steeds kleinere van de microwezentjes, om uiteindelijk na een oneindige reeks van verkleining, in het niets te verdwijnen en om zich daarna op te heffen tot idealiteit, tot gedachten, wat het ook eigenlijk is.
Dus als verandering van uiterlijkheid tot innerlijkheid door het verdwijnpunt van het Niets.
Het punt is hier de crux, waar het ene verandert in het andere: het uiterlijke in het innerlijke, de verschijning in de Geest van het denken.
Maar ook als de verandering van het aardse in het hemelse.

116 - Geesteswetenschappen en natuurwetenschappen.

Het punt is diep in de microkosmos verborgen na een oneindige reeks van steeds kleinere culturen, maar het IK is er in zijn denken zo bij, want hij weet het meteen: ik ben een punt.
Ook met de eeuwigheid en oneindigheid is dat zo, want ook deze zijn oneindig ver weg en onvoorstelbaar bovendien. Nochtans: het IK weet het meteen, want hij begrijpt wat er mee bedoeld wordt.
Ook kan het IK zeggen: ik ben eeuwig en oneindig.

Dus het denken gaat met oneindige snelheid en kan bereiken wat het zintuiglijke voorstellingsvermogen niet voor elkaar krijgt.
Daarom is het denken het hoogste en ook de meest concrete werkelijkheid.
Vanuit het oogpunt der zintuiglijkheid bezien lijkt het denken abstract als zijnde Niets, maar vanuit het weten der denkende Geest zelf "bezien" (geweten) is het precies andersom.

Daarom heet het ook "weten"schap en geen "zien"schap, maar goed: ook in de wetenschappen is er een onderscheid tussen de geesteswetenschappen die van het denken uitgaan en de natuurwetenschappen die van de zintuiglijke waarneming uitgaan.

Dit dan berustende op de oertegenstelling van Zijn en Niets of omgekeerd: Niets en Zijn, die elkaar zijn en daarom ook tegen elkaar omgedraaid kunnen worden.

117 - Over de eenheid van geest en natuur.

Het gaat hier om de al oude tegenstelling van Geest en Natuur en hoe die twee toch een eenheid zijn, want de Geest is wel degelijk een natuur op zichzelf, want de Geest van het denken kent ook innerlijke voorstellingen en gevoelens die uit het denken voortspruiten.

Een schilderij.

En omgekeerd is de natuur ook geestelijk, want we kennen de geestelijke natuurwetten en verder kunnen we op allerlei manieren over de natuur nadenken.
Dus die tegenstelling is heus niet zo groot en absoluut als de mensen wel denken.
De ene zit in de ander.
Nemen we bijvoorbeeld een schilderij, dan is de voorstelling daarvan geestelijk van aard, want bestaat niet werkelijk op een natuurlijke wijze.
Het is immers een abstract beeld, nochtans wel degelijk tweedimensionaal en materieel weergegeven op een doek.
Het is dus half natuur en half geestelijk als een soort midden tussen beiden in.

Het zintuiglijk bewustzijn van de natuur.

Verder is de natuur die we zien en die we voor zo materieel en gedegen houden in werkelijk voor ons een voorstelling die we zien.
Die natuur lost zich op in licht dat ons oog binnen komt en als beeld in onze hersenen verwerkt wordt, dus precies zoals het schilderij.
Alleen het schilderij is al reeds op het doek geabstraheerd en bij de natuur gebeurt dat dan via het licht in onze hersenen.
Maar wat we zien is in beide gevallen abstract, maar bij de natuur denken(!) we dan dat deze concreet is, dat wil zeggen: we denken het, maar kunnen het als zodanig niet werkelijk waarnemen, want onze waarneming haalt het uit elkaar in vele abstracte eigenschappen, die in wezen zintuiglijk zijn en tot ons bewustzijn behoren net als de geest.

118 - De innerlijke hemelwereld.

Wij denken een concreet samengestelde wereld der materie als zijnde gedegen en betrouwbaar en voor iedereen waarneembaar.
Anderzijds kunnen wij die wereld uitelkaar halen, analyseren in ons bewustzijn middels onze zintuigen, waardoor het abstract wordt, zijn gedegenheid verliest en we er van alles en nog wat van kunnen maken en mee doen wat in de werkelijkheid der materie onmogelijk is.
Het is de innerlijke wereld van onze voorstellingen, onze dromen en fantasie en ook van ons denken.
Het is ook de wereld der wetenschap, want de wetenschap is onmogelijk zonder analyse, zonder de werkelijkheid uit elkaar te halen, en wie een wetenschappelijk boek leest, leest niet over de werkelijkheid als zodanig, maar over de analyse daarvan in velerlei eigenschappen en uiteindelijk over de abstracte gedachten waaruit die zogenaamde concrete werkelijkheid is opgebouwd.
De wetenschap, ook de natuurwetenschap, schept dus een tweede wereld naast de eerste, een innerlijke wereld namelijk, een hemelwereld, zonder dat zij zich dat zelf expliciet bewust is.
En met hemelwereld bedoel ik niet speciaal de hemelwereld van het geloof met engeltjes en god en eeuwige gelukzaligheid, maar ik bedoel daarmee het innerlijke in zijn algemeenheid en alles omvattenheid.
Zelfs zo dat de uiterlijke wereld daar een deel van is.

119 - De mens schept zijn eigen wereld, maar ook zijn hemelwereld.

Nu is het innerlijke niet alleen maar de analyse van het uiterlijke. Neen, want aldus in zijn elementen geanalyseerd, laat zich daaruit door combineren en hergroeperen, allerlei nieuwe mogelijkheden creëren.
Het innerlijke is het laboratorium, de denktank, de uitvinderij, het doorgronden en het opnieuw scheppen der realiteit.
Onze gehele wereld is er het bewijs van.
Wie eenmaal begrijpt hoe het in elkaar steekt, kan zelf zijn gang gaan om het allemaal anders en beter te doen.
De natuur der dingen en planten en dieren wordt aldus ontwikkeld tot een wereld van mensen en hogerop ook tot een hemelwereld van dromen, kunst, wetenschap en cultuur, van filosofie en religie.

Het is niet zozeer GOD, die in den beginne het heelal geschapen zou hebben en de natuur, maar het is veel meer de Mens, zijn Zoon dus, die het allemaal veel beter doet en zegt: "Ouwetje, ga jij maar even rusten. Je hebt je 6 dagen druk gemaakt, maar nu is het wel mooi geweest. Laat mij ook eens wat doen!"

De Mens zelf is eeuwige schepper en zelfs de Goden schept Hij naar zijn beeld.
Het is de Heilige Geest, de Logica van alles, die niet alleen in GOD is, maar ook in de Mens en nog veel meer bij de microwezentjes.
Deze Logica is de dialectiek, de leer der tegenstellingen, ook wel als relativiteit bekend.

120 - God als tijdloze schepper.

Nu is het heelal zelf nooit geschapen, want deze is eeuwig en heeft zijn grondslag in de eeuwige Logica, die begint bij de eenheid van Zijn en Niets.
Deze is geen begin in de tijd, maar wel een logisch beginsel, dus een begin in hogere zin.
En in die zin is GOD schepper, want deze Logica is in de eeuwige en oneindige Geest van God zelf, maar GOD is hierin geen schepper in de tijd, met een begin en een vervolg en een einde, maar eeuwige schepper, tijdloos dus, maar wat wij zelf wel in ons innerlijk kunnen herhalen, eindeloos herhalen, wat ook de bedoeling is.
Wij kunnen het aldus een vorm der tijd geven.
Zo kunnen we ook denken: 2 + 2 = 4.
Hier heb je ook een tijdsvorm van het denken.
Maar die inhoud heeft niks met de tijd te maken.
Het is een tijdloze logica, die eeuwig is en nooit eens is begonnen.
Dus ook niet zo dat er eerst 2 was en toen + en toen nog eens 2 en toen = en toen 4.

De eindeloze herhaling der schepping in ons innerlijk.

Maar wij kunnen het in ons innerlijk overdenken en in de vorm van een tijdsgebeuren plaatsen en aldus kunnen we het eindeloos herhalen.
En aldus zijn wij ook scheppers der hemel.
Want GOD heeft het heelal en de natuur en de planten en dieren geschapen, volgens de oude Bijbel dan, want in werkelijkheid zijn de natuur en de planten en de dieren door de microwezentjes geschapen.

De oude Bijbel vertelt niet hoe de hemel werd geschapen.

Maar wij zijn scheppers van onze eigen wereld en ook van onze eigen innerlijke hemelwereld aan dromen en kunst en cultuur, psychologie, filosofie en religie en wetenschap en zoveel meer.
En als je de oude Bijbel leest, dan lees je ook hoe GOD in 6 dagen alles heeft geschapen, dat wil zeggen: het licht en de duisternis, het uitspansel en de wateren en het droge, het jonge groen en de dieren, enzovoort.
Maar dat is allemaal aards en hoe God dan de hemel schept, dat lees je helemaal niet.
Er staat alleen: In den beginne schiep GOD de hemel en de aarde, maar over de hemel lees je verder niks.

De mens was altijd al in de hemel.

Nu: de hemel moeten we zelf scheppen, maar nog voor dat moeten we ons eerst bewust worden dat we in de hemel leven en ook altijd geleefd hebben.
De hemel is ons innerlijk, dat eeuwig is en oneindig, en het is zelfs onmogelijk niet in de hemel te zijn.
Daar ligt het eigenlijke wezenlijke begin: het bewustzijn van het eeuwige, de hemel als innerlijk.
En daarom begint de oude Bijbel eigenlijk verkeerd. Slechts even wordt gewag gemaakt van de hemel, maar alle schepping daarna is aards.
Het is daarom in wezen verkeerd: negatief, een zwart boek, een boek des duivels, met wel een hoop op uiteindelijke verlossing.

121 - Het innerlijke.

De Hemel als zijnde het innerlijke is de wezenlijke grondslag van al het uiterlijke, zoals het NIETS de grondslag is van het ZIJN.
Daarbij blijkt overigens het zogenaamde Niets het ware Zijn te zijn en het Zijn slechts uiterlijke verschijning.

Nu is het wel de vraag wat het innerlijke eigenlijk is, want als het innerlijke het tegendeel is van het uiterlijke, dan heeft het innerlijke eigenlijk helemaal geen uiterlijkheid en bestaat dus eigenlijk helemaal niet.
Daar hebben we dan niet veel aan en we worden teruggeworpen op het begin van het Niets.
Het innerlijke is Niets, niets uiterlijks.
Nochtans is het wel een begrip, een idee of een gedachte, en als zodanig IS het, maar als een innerlijk Zijn.

De tijd als innerlijk.

Als zodanig kunnen we bijvoorbeeld denken aan de tijd, die immers ook niet uiterlijk bestaat, want de toekomst is er nog niet en het verleden is verdwenen.
Terwijl alleen het heden werkelijk bestaat als slechts één moment dat even uit de toekomst verschijnt en weer in het verleden verdwijnt.
Toch zou het vreemd klinken om te zeggen dat de tijd niet bestaat.
Het bestaat wel en ook niet.
Dat wil zeggen: uiterlijk bestaat het niet, hoewel ook weer wel, want de tijd bestaat voor een klein moment in het heden.
Maar toekomst en verleden bestaan niet, dat wil zeggen: uiterlijk niet, maar innerlijk wel.
En de toekomst is de schepper van het heden uit het Niets.
Maar als het heden uit het Niets van de toekomst verschijnt, dan moet dat zogenaamde Niets wel meer zijn dan alleen maar Niets en dat is het innerlijke, de Geest van het denken, als potentialiteit van de realiteit in het heden.

122 - Over de eigen uiterlijke vorm van het innerlijke.

Maar over de toekomst kunnen we ook een idee hebben hoe die zal zijn, of daarover plannen maken. Ook dat is innerlijk, maar niet helemaal volledig innerlijk als zou het helemaal niets zijn. Want onze ideeën en plannen hebben wel degelijk een vorm van uiterlijk bestaan in ons hoofd als voorstellingen en gedachten.
Nochtans zijn die ook weer niet volledig uiterlijk.
Als ik een plan heb voor de toekomst, dan is dat plan nog geen volledige realiteit, maar wel een abstracte voorstelling, zoiets als van een schilderij of foto.
Het zit dan eigenlijk tussen het innerlijke en uiterlijke in.
Het is een innerlijk met een deels uiterlijk bestaan.
Het is deels ideëel en deels materieel.
Het materiële is het beeld en het ideële is dat ik weet dat dat beeld nog volledig moet worden, nog niet is wat het moet zijn.
Heb ik het plan om naar Spanje te reizen dan is mijn plan nog niet de reis zelf, maar wel al reeds een voorstelling daarvan.

Aldus heeft ook het innerlijke een eigen uiterlijke vorm. Het meest duidelijke is dan de vorm van een twee-dimensionaal beeld, dat nog niet concreet is als drie-dimensionaal.
Zo zijn onze dromen als beelden twee-dimensionaal, hoewel onze gevoelens, die daarbij ook een grote rol kunnen spelen, als sfeer best drie-dimensionaal kunnen wezen.
En het zou ook best mogelijk zijn dat ook het beeld in ons hoofd drie-dimensionaal is, maar dan komen we in de speculatie omtrent een etherische lichamelijkheid terecht, dus een soort van fijnere stof, hetzij zuiver stoffelijk, hetzij als geestelijke stof, dus zo dat innerlijke voorstellingen door het denken gedragen worden, dus overeenkomstig de inhoud van dat denken.
Of als combinatie van die drie mogelijkheden: hersenen, etherische stof en geestelijke voorstellingen.

Bedenk hier dat ook in de wetenschap al sprake is van zogenaamde virtuele deeltjes en we ons in het algemeen ook af kunnen vragen wat stof eigenlijk is.

123 - Heeft de Geest ook massa?

Het is best mogelijk dat het innerlijke een "fijnstoffelijkere wereld" is, in ieder geval door de hogere werking der hersenen, maar daar buiten, dus zelfstandig bezien (hoewel toch ook in eenheid met de hersenen), ook op zichzelf iets hogers is, hetzij dus om de fijnstoffelijkheid of in ieder geval om het hogere der innerlijke voorstelling, wat we in onze dromen duidelijk kunnen ervaren, maar dan ook nog omdat het de Geest van het denken dient.

Aldus is het innerlijke eigenlijk "meer" uiterlijk dan het uiterlijke zelf, in ieder geval een hogere vorm van uiterlijkheid.
Ook hier draait de verhouding dus om krachtens de dialectiek der relativiteit.
Je zou natuurlijk ook kunnen zeggen: hoe meer uiterlijkheid, hoe minder innerlijkheid en hoe minder uiterlijkheid, hoe meer innerlijkheid.
Maar omdat het innerlijke zelf ook iets uiterlijks aan zich heeft, in ieder geval van een hogere werking, is het ook weer meer uiterlijk.

Ik bedoel bijvoorbeeld als je aan de maan denkt en jezelf voorstelt dat je daar bent en daar maanmannetjes ontmoet (en ook een lief maanvrouwtje) en vele avonturen beleeft, dan is dat natuurlijk allemaal abstract als jouw fantasie, dat wil zeggen: gedachten en voorstellingen daarbij.
En die gedachten en voorstellingen zitten dan in jouw hoofd. Maar in geestelijke zin ben je ook werkelijk op de maan, waarbij ik met werkelijk: geestelijk bedoel dus als geestelijke werkelijkheid.
En jouw voorstellingen zijn daar ook en ook in geestelijke zin.
Jouw gedachten gaan daar naar toe en je voorstellingen gaan mee.

Heeft dit enige massa? Nee, want het is zuiver ideeel, slechts gedacht.
Zou iemand naar de maan gaan, dan zou hij jouw fantasie niet vinden en niks kunnen wegen.
Als er enige massa is dan is het in jouw hoofd: het gewicht van jouw fantasie.

Maar zou het niet kunnen dat ook het denken daar op de maan een minimale massa heeft?
Want als omgekeerd de materie uit gedachten is opgebouwd, dan is de massa van de materie dus eigenlijk de massa (hoeveelheid) van gedachten waaruit de materie bestaat.
Dan heeft elke gedachte omgekeerd de basismassa van 1.
Ook in de dialectiek dat 0 gelijk is aan 1, komen we van de Geest, die niets uiterlijks is, op de minimale uiterlijkheid van 0 = 1 = de massa van het denken.
Aldus hebben we de basis opbouw van de materiele realiteit uit den Geest gecreeerd of ook: verondersteld.