Einstein

32 - De kwantummechanica en "Back to the future".

En volgens mij zit een zelfde soort van tegenstrijdigheid in de kwantummechanica, waar de waarnemer de proefneming beïnvloedt of zelfs bepaalt, wat dan leidt tot de eveneens zeer rare tegenstrijdigheid van de voorstelling van de zogenaamde "kat van Schrödinger", waarbij pas achteraf door de waarnemer bepaald zou kunnen worden of de kat dood was of levend, dus waar het heden het verleden zou bepalen en tot science-fictonfilms heeft geleid als die van: "Back to the future" als zou de mens van het heden alsnog het verleden kunnen veranderen.

Ook Einstein heeft zoiets als zou de volgorde van verleden en toekomst omgedraaid kunnen worden, dus zo dat als de ene waarnemer een volgorde ziet van A naar B, dat een ander dat wel eens omgekeerd zou kunnen zien als van B naar A, en dat dan niet te zeggen valt wie er gelijk heeft.

Je krijgt dan een rare voorstelling als zou bijvoorbeeld een schilderij van van Gogh in een omgekeerde tijdsvolgorde in zijn tubes verdwijnen.
Het wordt dan moeilijk daar nog de zin van te vatten.  .....

33 - Nogmaals: de tweelingparadox slecht behandeld.

Over die tweelingparadox wil ik nog even kwijt dat die tweeling niet werkelijk als tweeling behandeld wordt, want dan zouden ze beiden op reis moeten gaan in tegenovergestelde richtingen.
Het zijn gewoon twee verschillende personen en behoeven zelfs geen broers te zijn.
Wel zou je kunnen zeggen dat als er één weg gaat en terugkomt, dat deze altijd jonger gebleven moet zijn, ook als de aarde al een snelheid van zichzelf heeft, die de reiziger bijvoorbeeld in de heenweg opheft, zodat zijn klok eerst sneller zou gaan, want hij moet immers ook weer terugreizen en zou zijn klok op de terugreis extra moeten vertragen.
Maar zulk een geval wordt in de tweelingparadox zelf helemaal niet geopperd, zodat er volgens mijn bescheiden mening van dat hele verhaal niks deugt.
Het is slechts heel simpel gesteld van: de aarde staat stil en de reiziger ondergaat de versnelling.
Weg Einstein, weg (halve) relativiteit.
Het wordt niet werkelijk speculatief naar alle mogelijkheden bekeken.
Het heeft slechts de bedoeling de opvatting van een meerderheid der wetenschappers met hand en tand te verdedigen.

34 - De juiste behandeling van de tweelingparadox.

Wil de tweelingparadox werkelijk goed behandeld worden dan moeten beide personen in tegengestelde richting van elkaar wegreizen, zodat de ene (A) de andere ziet wegsnellen en dus concludeert dat deze (B) een klokvertraging moet hebben en bij terugkomst jonger zal zijn dan hijzelf.
De andere (B dus), concludeert dan precies hetzelfde over A, en concludeert dat A dus jonger zal blijken te zijn dan hij zelf als beiden weer terugkomen op aarde.

Is de theorie van Einstein juist, dan moet beiden dus jonger gebleven zijn ten opzichte van elkaar, maar zichzelf dus als ouder ervaren, zodat ze gesplitst moeten zijn in dubbele personen: een die jonger is en een die ouder is.

En bovendien zou de jongere tweeling (A2 en B2) de anderen (A en B) omgekeerd als ouder moeten zien.

Dat zou pas een echte volledige bewijsvoering zijn van de theorie van Einstein.

35 - een andere interpretatie.

Nu zou je natuurlijk kunnen beweren dat die vlieger niet opgaat omdat beiden niet ten opzichte van elkaar bewegen voor wat de consequentie der klokvertraging betreft, maar ten opzichte van de aarde als basismassa of ten opzichte van de sterren van het heelal. Zodat beiden ten opzichte van de aarde jonger zijn gebleven en beiden even jong terug komen. Maar dan is er geen sprake van een volledige relativiteit der waarnemers als basis, maar van de hoeveelheid massa, die bepaalt, dus uiteindelijk de totale structuur van het heelal.
Dat is de gewone relativiteit, waarvan niemand moeite zal hebben die te begrijpen.
Hoewel daarbij ook problemen zijn bij een voortdurende optelling van snelheden in een steeds groter systeem.

36 - De schijn van vrije relativiteit.

De volledige relativiteit impliceert de gelijkwaardigheid van elke waarnemer, hoe deze ook moge bewegen ten opzichte van het heelal. Elkeen mag zichzelf als stilstaand beschouwen.
Het is als met het ruimtevaartuig, dat remt, maar evenzeer mag beweren in het heelal "vastgespijkerd" te zitten, dus stil te staan en dat omgekeerd de sterren stoppen en de reizigers naar voren doen vliegen door de aantrekkingskracht, uitgeoefend door de massa der stoppende sterren.
Maar ook hier wordt dan nog steeds rekening gehouden met de enorme massa van de sterren, dus het is een omdraaiing van het oorspronkelijke standpunt dat de massa der sterren de basis is. Dus ook dit is nog geen waarlijke volledige en vrije relativiteit.
Ook dit is nog steeds een "halve" relativiteit met de schijn volledig te zijn.
Omdat met de bewegende sterren toch weer het oorspronkelijke standpunt van de sterren als basis gehandhaafd wordt, alleen met een omgekeerd verklaring, maar zo dat dit toch op hetzelfde neer komt.

37 - Ik zou dan niks van Einstein begrijpen.

Nu zou je natuurlijk kunnen denken dat die volledige en vrije relativiteit waarbij de waarnemer ook werkelijk de basis is en die dus moet leiden tot een tegenstrijdigheid van wederzijdse klokvertraging, een fantasie van mij is en dat ik Einstein dus niet begrepen heb, zoals ik al van velen heb mogen horen.
Nu hoop ik dan nog altijd dat ik het inderdaad verkeerd begrepen heb en dat de schellen mij nog eens van de ogen zullen vallen voor het ware begrip, want tenslotte ben ik maar een leek in de natuurkunde. Maar gelukkig zijn er dan eenvoudige boekjes geschreven voor leken als ik, en dan lees ik bij Martin Gardner: Relativiteitstheorie voor iedereen (Prisma 1966) op bladzijde 48:

Als bijvoorbeeld twee ruimteschepen in relatieve beweging zijn, zal een waarnemer in ieder schip het andere vaartuig opmeten als zijnde iets verkort in de bewegingsrichting.

Tweezijdige relativiteit.

Dit een duidelijk voorbeeld van vrije tweezijdige relativiteit, waarbij dus niet alleen de ene de ander als verkort ziet, maar ook andersom. Nu zijn die verkortingen of schijn, of er heeft werkelijk een splitsing plaats gevonden, dus zo dat er aan beide kanten twee ruimteschepen zijn: de normale en de korte. Een andere mogelijkheid is er niet of alle vier de ruimteschepen moeten schijn wezen, zodat het verschil tussen schijn en werkelijkheid geen betekenis meer heeft, maar ook in dat laatste geval is er dus sprake van een verdubbeling aan beide kanten.

Het wordt alleen korter gemeten.

En op bladzijde 49 staat nog extra te lezen: hoe is het mogelijk, zal men vragen, dat ieder van de ruimteschepen kleiner dan de andere is? Dit is een verkeerd gestelde vraag. De theorie zegt niet dat het ene ruimteschip korter is dan het andere. Volgens de theorie meten de astronauten van beide schepen het andere als korter dan hun eigen schip.
Dit is een heel andere zaak. Als twee mensen aan tegenover elkaar liggende kanten van een grote holle lens staan, dan ziet ieder de ander kleiner dan zichzelf; maar dat houdt niet in dat ieder van de twee kleiner is dan de ander is.
Behalve schijnbare veranderingen van lengte zijn er ook schijnbare veranderingen van tijd.

Een schijnpersoon.

Ik: hier wordt toch heel duidelijk uitgelegd en tenslotte ook gezegd dat die veranderingen van lengte en tijd slechts schijn zijn.
Maar dan raak ik toch in verwarring, want dat zou betekenen dat als een reiziger na zoveel jaren terug komt op aarde dat deze dus slechts een schijnpersoon is, want zijn klokvertraging was immers ook slechts schijn.
Het is niet de echte persoon die terugkomt, maar de schijnpersoon, die schijnbaar jonger is gebleven maar niet echt.
Dus er verschijnt geen echte persoon, maar een spook, een schijngestalte, een fata morgana, een hersenspinsel.

38 - Nog gekker:

Nu maakt Martin Gardner het nog gekker door op bladzijde 50 te beweren dat er achter de schijnbare waarneming (de meting van tijdsrek en contractie) van de waarnemer geen ware werkelijkheid schuil gaat:

Het feit dat deze verbijsterende veranderingen van lengte en tijd "schijnbaar" worden genoemd, wil niet zeggen dat er een "ware" lengte en tijd is die zich slechts anders "voordoet" aan verschillende waarnemers.

Dus als iemand mij platter waarneemt dan ik ben (volgens de contractietheorie), dan mag ik niet zeggen dat mijn eigen waarneming van mijzelf als gewoon normaal waarachtig zou zijn. Ook deze is dan schijn.

Want ik neem niet aan dat Martin Gardner wil beweren dat ik zelf helemaal niet meer besta, dus zo dat er achter de schijnwaarneming van een ander van mij geen ware harrie meer bestaat.
Dat wordt te gek voor woorden.

Maar goed: je weet maar nooit, want velen raken door Einstein volkomen de kluts kwijt en weten niet meer wat ze zeggen.

39 - We leven in een schijnwereld.

Maar zoals het daar staat zegt Martin Gardner dat de schijnmeting niet op enige werkelijkheid gebaseerd is, dus zo dat ik iemand, die bijvoorbeeld 1.80 meter is, als 1.50 meet en die persoon van 1.80 niet bestaat, wat natuurlijk klinkklare nonsens is.
En Martin Gardner doet verder ook helemaal geen moeite uit te leggen wat ie daar nou mee bedoelt.
Want als ie daarmede bedoelt dat de meting van de eigen persoon als zijnde 1.80 ook schijn is, dan is het duidelijk, maar dan is er wel sprake van een persoonsverdubbeling en zijn er dus evenveel heelallen als er waarnemers zijn en bovendien leven we dan in een schijnwereld waarin geen werkelijkheid zou bestaan.

Kabouters.

Kortom: het is dan eigenlijk allemaal leugen en bedrog, zoals iemand meent dat er kabouters bestaan, maar die dan slechts schijn zijn en niet werkelijk bestaan, maar een fantasie en projectie van de mens moeten wezen.

Wie kan Einstein begrijpen?

Maar dan is het ook nog zo dat de kabouter ons ook waarneemt, maar ook als een projectie van hemzelf en ook wij dus niet werkelijkheid bestaan.
Hoe dat nog te rijmen is, is mij niet duidelijk*.
Maar goed: vroeger heette het dat er maar een paar mensen op de wereld zijn die Einstein kunnen begrijpen.
Maar nu is het zo dat bijna iedereen Einstein begrijpt als ik de reacties op de diverse fora moet geloven en ben je een domoor als je er moeite mee hebt.

*Misschien moet ik hier denken aan een eindeloze reeks van projecties heen en weer van steeds kleiner (platter) wordende schijnvoorstellingen.

40 - Schijn en werkelijkheid.

Als wij ook zelf schijn zijn dan heeft het begrip schijn geen zin meer omdat alles dan schijn is en de tegenstelling van schijn en werkelijkheid verdwenen is en dan kunnen we de schijn net zo goed de werkelijkheid noemen.

Maar op dit punt gekomen is het goed eens even over die begrippen: schijn en werkelijkheid na te denken.
Wat bedoelen we eigenlijk met schijn en werkelijkheid?

De werkelijkheid is concreet.

Met werkelijkheid bedoelen we over het algemeen dat iets concreet materieel aanwezig is.
Zo is het lichaam van een mens of van een ding als bijvoorbeeld een steen concreet aanwezig in ruimte en tijd en qua materie. Het heeft volume en gewicht en is tastbaar voor iedereen.

De schijn is abstract en geeft een illusie concreet te zijn.

Maar nemen we zo iets als de voorstelling van een schilderij, dan is die voorstelling niet concreet aanwezig in deze ruimte en ook niet in de onderhavige tijd van het heden. Het heeft geen volume en is slechts een vlak en geeft een voorstelling van iets wat ergens anders is en ook in een andere tijd heeft bestaan (als het bijvoorbeeld naar de natuur geschilderd is) of zelfs helemaal niet uiterlijk bestaat als het fantasie is.
Het is qua materie abstract, niet volledig en ook als het ware tijdloos omdat het onveranderlijk blijft zoals een herinnering.
Het is qua materie slechts een doek met wat verf dat de illusie geeft van iets concreets dat hier niet werkelijk bestaat.

De synthese van werkelijkheid en schijn.

Maar als ik iemand die 1.80 meter is als 1.50 meter meet, dan heb ik wel degelijk de concrete persoon gemeten. De enige schijn die hier aanwezig is, is de meetfout, die is onjuist en dus schijn, maar voor de rest heb ik wel degelijk de concrete persoon gemeten die ik ook kan waarnemen.
Dus slechts één aspect van de concrete werkelijkheid is schijn, namelijk mijn meting.
Maar "achter" die schijnmeting schuilt wel degelijk de concrete werkelijke persoon.
Dit is dus een combinatie van schijn en werkelijkheid.

Dit is ook het geval als ik de dingen waarneem, want door het perspectief neem ik de dingen op afstand kleiner waar dan ze zijn. Maar ik aanschouw wel degelijk de concrete dingen, alleen de grootte is een illusie, maar de dingen zelf verder niet: die zijn concreet.
Dus "achter" (beter: in) mijn schijnwaarneming is wel degelijk de concrete werkelijkheid aanwezig.

Correctie van de meting.

Nu: dat zelfde moet ook het geval zijn met de theorie van Einstein, namelijk dat als ik iets korter meet (volgens de contractietheorie), dat alleen die meting schijn is, maar dat "achter" die meting wel degelijk de concrete werkelijkheid schuil gaat van wat ik meet, bijvoorbeeld een ruimteschip of een planeet.

Het wordt niet goed uitgelegd.

Dus wat betreft klopt die bewering van Martin Gardner helemaal niet en hij doet verder ook helemaal geen moeite zijn bewering goed uit te leggen, wat wel nodig is, want het hangt van tegenstrijdigheid en onduidelijk aan elkaar.
En welke uitleg je ook wilt geven: het blijft tegenstrijdig.
Ook in het laatste en derde geval, want als alleen de meting schijn is, dan wordt het hoog tijd die meting te corrigeren.
Is het geen schijn dan is er een tweede persoon of object, die korter is, dus een persoonsverdubbeling of objectverdubbeling.
Is het wel schijn dan is er dus sprake van een tweede schijnpersoon, naast de werkelijke persoon.
Is alles schijn, dus ook de meting van onszelf, dan leven we niet in een materiële wereld, maar in een hemelwereld, waarin alles schijn is, zoals in onze dromen.

41 - De hoogst mogelijke kolder.

Ten eerste dat de waarneming slechts schijn is (vooruit dan maar), maar nu is het zelfs zo dat er achter de schijn geen ware werkelijkheid is, dus alleen de schijnwaarneming bestaat en dan zou de ander, die ik dus verkort of vertraagd waarneem zelf helemaal niet meer bestaan.
Met als gevolg dat ook ik zelf door die ander alleen als schijn word waargenomen en ik ook zelf niet meer als werkelijkheid besta.
Dus de beide waarnemende personen vallen dan weg en alleen de waargenomen personen blijven dan over.

Wie hier nog enige garen uit kan spinnen mag het zeggen. Voor mij is het de hoogst mogelijke kolder die ik ooit gelezen heb, die thuis hoort in de surrealistische wereld van de droom en de kunst waarin alles mogelijk is en geen enkele logica meer vereist is.

Alleen waargenomen wezens.

Dat wordt natuurlijk volkomen krankzinnig als iemand die in kaboutertjes gelooft, maar zelf niet bestaat en alleen zijn kabouter wel.
Omgekeerd is er dan een kaboutertje die in het bestaan van mensen gelooft, maar die zelf als kaboutertje ook niet bestaat en de mensen wel.
Maar beide kanten: mensen en kaboutertjes zijn dan geen werkelijkheid meer, maar beiden zijn fantasie, maar ook niet meer als subjectieve, dat wil zeggen: waarnemende wezens, maar alleen als waargenomen wezens, dus objectieve wezens.

42 - De oneindige reeks naar steeds platter en trager.

Tenzij die objectieve fantasiewezens ook de waarnemende wezens zijn, maar omdat ze elkaar dan als platter waarnemen* (volgens de contractietheorie) en die plattere wezens dan ook zelf weer waarnemende wezens moeten zijn die nog plattere wezens waarnemen, gaat het dan voortdurende heen en weer tussen tussen kabouter en mens naar steeds platter en platter (en qua tijd ook steeds trager) met als limiet de volledige tweedimensionaliteit en de absolute stilstand der tijd.

Oneindig verlengd en oneindige snelheid der tijd.

Want omgekeerd, dat ze elkaar juist als verlengd waarnemen, bestaat niet in de wereld van Einstein, hoewel dit toch een zeer eenvoudige relativistische gevolgtrekking moet zijn: als ik iemand verkort waarneem moet de ander mij verlengd waarnemen, en als die ander mij als zodanig niet kan waarnemen dan moet ik wel als zodanig bestaan, wat een eindeloze reeks naar steeds grotere verlengingen op moet leveren tot oneindig lang en qua tijd eindeloos snel.
Dat is het beste wat ik er van kan maken als de opmerking van Martin Gardner juist zou zijn dat er achter de schijn geen werkelijkheid is, en de schijn dan zelf een werkelijkheid moet zijn.

*En ook qua tijd vertraagd.

**En ook steeds trager en trager qua tijd.

43 - De wereld der visualiteit.

Nu is er wel een wereld die daar sprekend op lijkt en dat is de wereld der visualiteit en het is daarom heel goed deze wereld eens te bekijken om wat meer begrip te krijgen voor wat Einstein (volgens zijn bewonderaars) beweert, en om ook meer begrip te krijgen voor de tegenstrijdigheid daarvan.

Als ik iemand waarneem, dus zie, dan kan ik die persoon niet zo groot zien als ie werkelijk is, want mijn hersenen zijn te klein om het beeld van een persoon op de ware grootte te kunnen bevatten.
Of ik zou een persoon van heel dichtbij moeten bekijken, en wel zo dichtbij dat ik bijvoorbeeld alleen zijn oog kan zien (in een situatie dat geliefden elkaar in de ogen schouwen), dan is er een zekere mate van benadering van werkelijkheid en beeld mogelijk.
Maar dan zie ik natuurlijk slechts een deel van de ander.

Het is ook mogelijk door iets door een vergrootglas te bekijken en dan is het zelfs mogelijk iets groter en zelfs veel groter te zien dan het werkelijk is.

Hier is dus sprake van schijn: we zien de dingen meestal kleiner dan ze zijn, zelden op gelijke grootte (van heel dichtbij) en soms groter dan ze zijn (door een vergrootglas).

44 - Over maatstaven.

Let wel dat het hier om een vergelijking gaat waarbij de grootte van ons eigen lichaam de maatstaf is.
Een andere maatstaf is de meter, die bepaald is als 1/40.000.000ste deel van de omtrek der aarde.
Weer een andere maatstaf is de golflengte van het licht.
Zulke maatstaven zijn volkomen willekeurig, alleen de ene is wat beter als algemene grondslag dan de andere, maar we kunnen niet in absolute zin zeggen hoe groot iets is.
Er bestaat geen absolute maatstaf.

Zo is de mens voor een microwezen heel erg groot: zo groot als voor ons ons hele bekende heelal. En zo zullen we voor een macroreus (in de verre toekomst) juist heel erg klein zijn. En ten opzichte van Niets of Nul zijn wij zelfs oneindig groot en ten opzichte van het Oneindige zijn wij zelf oneindig klein en zelf Niets.

Dus het is maar hoe je het bekijkt.

Dit behoeft echter nog helemaal niet tot tegenstrijdigheden te leiden als je al die verhoudingen van groot en klein maar ziet binnen een totaal systeem.
Zo is binnen het systeem van microwezens en mensen en macroreuzen gemakkelijk te begrijpen dat wij voor een microwezen groot zijn en voor een macroreus klein.

Geen probleem dus.

Het probleem ontstaat pas als je die verhoudingen als losse elementen tegenover elkaar gaat zetten, zodat bijvoorbeeld een grote man tegen mij zegt: "Jij bent klein!", en een kleine man tegen mij zegt: "Jij bent groot!"

Dan raak ik natuurlijk in verwarring van: ben ik nu klein of ben ik nu groot?

Dit is wat Einstein doet door de vele waarnemers elk als grondslag te maken, dus als maatstaf te verabsoluteren, zonder ze onderling te vergelijken binnen het totale systeem van het heelal.

Zie daarvoor ook mijn epos: het laatste oordeel hoofdstuk 77 paragraaf 4

45 - Alles is voor zichzelf (betrekkelijk) absoluut.

Er zijn vele maatstaven denkbaar en in principe kan men zelfs elk ding van elke willekeurige grootte als maatstaf nemen. Alles is zichzelf het naast en het liefst en alles is voor zichzelf middelpunt en maatstaf de werkelijkheid.
Alles is voor zichzelf absoluut.

EEN werkelijkheid wordt vele werkelijkheden.

En dan laat die ENE werkelijkheid zich ervaren en begrijpen als oneindig vele werkelijkheden omdat die ENE werkelijkheid zich vanuit oneindig veel van hare eigen delen laat beschouwen.
Een boer uit de Middeleeuwen heeft een ander idee over wat de werkelijkheid was dan wij nu en ook in de moderne tijd denken vele mensen uiterst verschillend.
Iedereen heeft zo zijn eigen idee.

Het ene laat zich vervangen door het andere.

Maar het moge duidelijk zijn dat zulk een maatstaf als de individuele mens aan zichzelf heeft slechts een betrekkelijke maatstaf kan zijn, geen absolute maatstaf in absolute zin, maar een betrekkelijke absolute maatstaf, die vervangen kan worden door een andere.

De vergelijking van alle mogelijke visies met elkander tot een totaal systeem.

Eerst door al die maatstaven en al die mogelijke visies met elkaar te vergelijken kan iets beters ontstaan tussen wat bruikbaar en onbruikbaar, tussen wat mogelijk en onmogelijk is, tussen wat beter en wat slechter is.

De ontwikkeling in de tijd.

En ook dan zijn we er nog niet, want wij ontwikkelen ons in de tijd en wat vandaag werkelijkheid lijkt, kan morgen wel eens schijn blijken te zijn.
Een blik op het verleden leert ons namelijk hoe snel visies kunnen veranderen en wat vandaag wordt "bewezen" is morgen al weer aan het wankelen gebracht.

46 - Het grote wonder der visuele waarneming.

Ons eigen lichaam als maatstaf.

Het ligt voor de hand dat de mens van nature zichzelf als maatstaf neemt, en zo kennen we nog altijd de duim, de el en de voet.

Van lichaam naar meter naar golflengte van het licht.

We meten de dingen naar ons eigen lichaam, alleen omdat we allemaal verschillende lichamen hebben qua grootte en er bijna geen twee lichamen precies aan elkaar gelijk zijn is dat later vervangen door de algemene maat van de meter, die voor iedereen gelijk is en nog later door de golflengte van het licht.

Op afstand zien we de dingen kleiner.

Maar als we iets zien, dat zien de de dingen op afstand kleiner en wel des te kleiner naar mate de afstand groter is. Dit komt dan door de lichtstralen, die eerst door de lenzen van onze ogen moeten vallen, waarbij de hoek van de stralen kleiner wordt, naarmate een ding zich op grotere afstand bevindt.

Over het oog en de hersenen.

Het beeld dat vervolgens op ons netvlies wordt geprojecteerd is dan ook kleiner als de afstand groter is. Nochtans zien we de dingen niet werkelijk in ons oog, maar in onze hersenen en wel in de visuele cortex, die zich aan de achterkant van ons hoofd bevindt.

De formule: grootte = 1/afstand

Wat de relatie tussen afstand en grootte betreft laat dat zich in een eenvoudige formule uitdrukken: g = 1/a, oftewel: de grootte = g is omgekeerd evenredig aan de afstand = a. Dus bijvoorbeeld 2 x de afstand is gelijk aan de halve grootte en 3 x de afstand is 1/3 van de grootte, enzovoort.
De afstand wordt dan gemeten vanaf het midden van de lens van het oog, want daar kruizen de lichtstralen zich.

Veel beter dan wat Einstein beweert.

Deze formule is veel eenvoudiger en gemakkelijker te begrijpen dan die van Einstein en ook is de ervaring daarvan veel duidelijker en directer en alledaags voor iedereen aantoonbaar en er zijn geen krankzinnig hoge snelheden voor nodig om tot een contractie te komen van de dikte van een voorwerp.
Kortom: in alle opzichten is dit veel en veel beter.

En deze verkleining is evenals de wereld van Einstein (volgens Martin Gardner) de wereld der schijn.

47 - de eindeloze verkleining en de eindeloze vergroting.

Zou er achter die schijn geen werkelijkheid zijn, dan zouden we aan moeten nemen dat het kleine beeld dat we van de ander zien, ook de werkelijke persoon is, dus dat de schijn zelf de werkelijkheid is.
Dan zou die ander ons op zijn beurt nog kleiner zien, en wij hem of haar dan weer nog kleiner, enzovoort, tot in het oneindige.

Als we zulk een verkleining dan op ongeveer 1/100ste inschatten (op een afstand van ongeveer een meter*), dan zijn wij zelf dus voor de ander 1/100 x 1/100 = 1/10.000ste van onze eigen ware grootte, is ongeveer 1/6 mm (let wel dat volgens Martin Gardner die ware grootte niet eens bestaat, want wij nemen ook onszelf immers waar als schijn).

*Dus zo dat de ander bijna ons gehele visuele beeld vult en ongeveer 2 centimeter uitmaakt in ons oog (het oog is 2,5 centimeter doorsnede) op ons netvlies en ook zo groot ongeveer in onze hersenen is (ik weet niet wat daar de precieze maat is, maar dit zal er wel niet al te veel naast zijn en het gaat hier slechts om een schatting en afronding).


En al zo heen en weer gaande zijn we na 6 keer gereflecteerd te zijn middels de ander, gelijk aan de grootte van een microwezen, dat is 1/10^24ste deel van een mens.

Maar hier zijn we in de eerste plaats van onszelf uit gegaan, zodat we de ander als kleiner zien.
We kunnen ook van de ander uit gaan die ons juist als kleiner ziet, dus zo dat de ander dan juist groter moet zijn dan wij zijn, dus 100 x zo groot, die dan op zijn beurt weer door ons wordt waargenomen, zo dat wij dan eigenlijk 100 x 100 = 10.000 x zo groot moeten zijn.

En al zo 6 keer heen en weer gaande zijn we dan zelf zo groot als de toekomstige macroreuzen, dat is ongeveer 10^24 meter, dat is 10^21 kilometer en dat is 100 miljoen lichtjaar*, ongeveer 1/100ste van ons bekende heelal.

*een lichtjaar is 10^13 km

Dat is de consequentie van de leer van Einstein en wel als elke waarnemer gelijk berechtigd is en er dus evenveel heelallen zijn als waarnemers en als het allemaal een kwestie is van schijn en de schijn gelijk is aan de werkelijkheid.

Alleen is dit in de wereld der visuele waarneming veel duidelijker aantoonbaar en uit te leggen dan met de contractie en de tijdsvertraging door de lichtsnelheid.
En zo je dit niet wilt geloven, zie het dan maar als een hulpmiddel om Einstein beter te begrijpen.
En als je meent dat Einstein dit niet zo bedoelt, zie het dan maar als een extra denk-oefening tot een ruimere wereld der voorstelling: dat kan nooit kwaad.

48 - Vergelijking met Einstein.

Nu zult Gij natuurlijk menen dat die visuele wereld slechts een illusie is, veroorzaakt door de verkleining van het beeld op afstand, maar hetzelfde kan van de wereld van Einstein beweerd worden, die toch ook heel erg serieus wordt genomen (tenminste: volgens Martin Gardner is het schijn).

En ook zult Gij willen beweren dat achter de illusie van de verkleining de werkelijke wereld schuilt. Nu: ook dat kan van Einstein beweerd worden, en wel daar waar twee ruimteschepen elkander wederzijds korter meten dan ze werkelijk zijn, en Martin Gardner zo dom is te menen dat daarachter geen werkelijkheid zou schuilen en alleen de schijn overblijft (dat is natuurlijk te gek voor woorden en volkomen tegenstrijdig en zeer moeilijk daar nog iets zinnigs van te maken).

Het is wel zo redelijk te denken dat er achter de schijn van de verkleining der waarneming een werkelijke wereld schuilt die even groot is gebleven.
Dat is prima, maar dan is er sprake van een wederzijdse verdubbeling (evenals dat bij Einstein het geval moet zijn) van een werkelijke wereld en een tweede schijnwereld, en wel bij de waarnemer en bij degene die waargenomen wordt.
De ander is dus dubbel in werkelijkheid en schijnbare verkleining en ik evenzo voor de ander.
Er zijn dus twee werelden: die der materiële werkelijkheid en die der waarneming, de wereld der schijn.

49 - nog gekker.

Nu wordt het echter nog gekker als we bedenken dat we het beeld dat we zien eigenlijk niet buiten ons is, maar in onze hersenen en wel tegen de achterkant van ons hoofd in de visuele cortex (dat beeld staat ook nog een omgekeerd, dus op zijn kop).
Terwijl wij toch menen de wereld buiten ons zelf te zien.
Dus opnieuw verkeren wij in een waan, de wereld der illusie.
Want materieel gezien is het beeld in onze hersenen en we zien het echter anders, als zijnde buiten ons hoofd.
Dus we zien niet datgene wat materieel is, dus feitelijk, maar wat een illusie is, dus zo "gedacht" of metafysisch is.
Dat laatste is zoals we werkelijk zien, want niemand kan in zijn eigen hersenen zien, maar ziet buiten zijn hoofd in de wereld (even afgezien van de innerlijk voorstellingswereld die we wel in ons zelf zien).
Ons bewustzijn van het zien bevindt zich dus buiten onze hersenen.
Maar materieel zit het in onze hersenen.
En dat geldt dan ook voor ons horen, tasten, ruiken en proeven.
Ons bewustzijn is dan een samenwerking van materialiteit (in onze hersenen) en idealiteit (zoals we de dingen werkelijk ervaren).

De hersenen zijn slechts een middel voor ons bewustzijn.

Dat ons bewustzijn buiten onze hersenen is, klinkt velen nogal vreemd en zelfs absurd in de oren, omdat ze hardnekkig in het materialisme geloven dat materie en bewustzijn als identiek stelt, terwijl gemakkelijk is aan te tonen dat dat niet zo is.
Zo hebben wij een bewustzijn van de wereld en het heelal en ook van de geschiedenis en dat alles zit echt niet in onze hersenen. De hersenen zijn slechts een materieel middel voor ons bewustzijn.

50 - Zien we in onze eigen hersenen?

En bij de verkleining der waarneming zien we ook een illusie, waarbij we ook niet de werkelijkheid zien (die even groot is gebleven), maar alleen een verkleining kunnen zien.
We nemen een illusie waar, die veroorzaakt wordt door de hoek van de lichtstralen, die ons oog binnen treden, terwijl het bij het buiten onze hersenen zien moet gaan om een geestelijke projectie, die automatisch dus instinctief of onbewust werkt.
Zouden we werkelijk in onze hersenen zien dan wordt het heel moeilijk nog goed in de buitenwereld te functioneren.

Of het moet zo zijn dat als het van binnen maar goed functioneert het ook buiten vanzelf goed gaat, dus dat dit goed op elkaar afgestemd is, maar het gaat hier dan niet meer om het zien alleen, maar om velerlei hersenfuncties met hun velerlei vormen van bewustzijn, die allemaal voor ons goed op elkaar afgestemd zijn, maar in de hersenen zelf allemaal zeer ingewikkeld en onnavolgbaar met elkaar zijn verbonden.

Oftewel: het is beter zelf geen kijkje in de keuken te behoeven doen, want je zou er niks van begrijpen, en het is veel beter als gast aan tafel alleen de maaltijd te behoeven nuttigen (de microwezentjes maken de maaltijd wel klaar).

51 - Het beeld zelf blijft in beide gevallen hetzelfde.

Nochtans zou je kunnen beweren dat de maaltijd op tafel toch dezelfde is zoals hij ook in de keuken stond op het moment dat ie klaar was om door de ober uit de keuken naar de gast gebracht te worden.
Oftewel, dat het niet uit te maken is of we eigenlijk in onze hersenen zien en menen buiten ons te zien, of dat we eigenlijk buiten ons zien en sommige hardnekkige materialisten vol blijven houden dat we eigenlijk in onze hersenen zien.
Het is dan alleen maar een kwestie van interpretatie, want het beeld zelf blijft gelijk.

Schijn en werkelijkheid.

Nochtans zult Gij wel willen begrijpen dat het beeld in de hersenen niet de wereld en het heelal zelf zijn en dat dit beeld dus als een middel bedoeld is, dus zo dat Gij wereld en het heelal buiten Uwe hoofd zult zien.
Het beeld binnen in de hersenen is dus schijn en de werkelijkheid is de wereld en het heelal buiten Uzelf.
En dat is waar de mensen terecht het beeld menen te zien.
En dat is ook de bedoeling.



52 - Het buiten binnenste gedraaid heelal.

Verder is het dan met het beeld in de hersenen net als met het buiten binnenste gedraaid heelal*, dat als zodanig het zelfde beeld is als dat we gewoon plachten te zien. Het is alleen een kwestie van een andere interpretatie, maar het beeld zelf verandert daardoor niet.

*Zie daarvoor website bij b.g.g heelal

Maar men kan het beeld in de hersenen van de buitenwereld en het heelal ook beschouwen als buiten binnenste buiten gedraaid heelal, want dat wat men naar buiten toe meent te zien, ziet men dan eigenlijk naar binnen toe, dus van buiten naar binnen toe gedraaid.
Alleen dan is het in de hersenen en anders daar buiten.

Er treedt dan een verdubbeling op: het heelal buiten ziet men binnen, dus in zichzelf.
Het enige verschil is dan dat men de grote wereld en het nog veel grote heelal buiten in zichzelf heel klein wordt, zo klein als de eigen hersenen, zonder dat het beeld zelf daardoor verandert.
Dit lijkt op het eerste gezicht absurd, maar is het niet als men bedenkt dat men eigenlijk niet iets kan zien dan groter is dan zichzelf.
De idee iets groters te zien is een kwestie van illusie, interpretatie of wat men erbij denkt of wat men meent.
Dat is ideëel of metafysisch en het bewustzijn van de mens is dan ook grotendeels metafysisch en slechts voor een klein deel werkelijk zo als materieel.

53 - De mens bestaat als een extra mensje in zijn eigen hersenen.

En om die grote wereld en dat nog grotere heelal in die kleine hersenen te krijgen is een verkleining als bolheelal de beste oplossing (wat zich ook direct zo manifesteert in onze zintuiglijke waarneming) maar een buitenste binnen gedraaid heelal kan ook.

Maar wat er verder werkelijk in de hersenen plaats vindt, dat loopt allemaal door elkaar heen en is een chaos te noemen, zoals ook in de keuken bij het klaarmaken van de maaltijd.
Nochtans wordt het wel zo voorgesteld dat de hersenen de complete mens is (dus zijn lichaam) als een klein mannetje in de vorm van zijn hersenen, met bijvoorbeeld zijn handen heel groot omdat zich daarin vele zenuwen bevinden.

Het zou ook een aardige oefening zijn zich voor te stellen dat alles wat de mens ervaart zich in het klein in zijn eigen hersenen bevindt, dus zo dat je dan in je eigen hersenen loopt of zit of doet. Dit maakt dan de bedoeling duidelijk.

Het is als met het zien van een spannende film: men waant zich in andere tijden in een bijzondere situatie, maar men kijkt alleen maar tegen een tweedimensionaal doek aan.
En zo ervaart men alles alleen maar in de eigen hersenen.

Zo dacht men vroeger dat de mens de liefde in zijn hart ervoer, maar tegenwoordig is de rol van het hart uitgespeeld en is het gevoel in de hersenen.

Nog een stap verder en het zit ook niet in de hersenen maar bij de microwezentjes.

54 - de prefrontale cortex.

Maar goed: de hersenen zijn een concentratie en daardoor tevens een verdubbeling van de gehele mens. De hersenen zijn daarom voor te stellen als een extra klein mensje in de mens zelf.
En aangezien de hersenen zelf opnieuw verdeeld zijn in onderdelen en weer opnieuw een centrum hebben, met name in de prefrontale cortex, die in het voorhoofd ligt, kun je je in het extra kleine mensje (dat de hersenen is) weer opnieuw een nog kleiner mensje denken in de prefrontale cortex, waar sprake is van het hogere bewustzijn van het denken (cognitie, verbonden met emotionele functies)*.
Dat denken moet namelijk het totale bewustzijn van de hersenen in zichzelf kunnen concentreren (contact maken met andere gebieden van de hersenen).

*De prefrontale cortex is vooral van belang voor planning, zelfbeheersing en redeneren.

Een oneindige reeks.

Aldus zo doorgaande zou je in een oneindige reeks terecht komen, evenals bij de zintuiglijke waarneming, waarbij elk verkleind beeld van een waargenomen mens (door de verkleining van de zintuiglijke waarneming) een nog kleinere wereld waarneemt (als volgens Martin Gardner de schijn zelf werkelijkheid is).

En aangezien de zintuiglijke waarneming in onze hersenen wordt opgenomen kan die oneindige reeks van steeds kleinere beelden best eens samen vallen met een oneindige reeks van steeds hogere concentratie in de hersenen.
En deze ten derde met de atoomtheorie, waarbij we uiteindelijk bij de microwezentjes terecht komen.

Maar hier is het dan zo dat er tussen ons en de microwezentjes nog verschillende fasen of trappen denkbaar zijn van enerzijds een wereld van steeds kleinere beelden en anderzijds concentraties en dus verkleiningen in de hersenen.
Namelijk in de volgorde: wereld, mens, hersenen, prefrontale cortex, enzovoort.
Dus zo dat daarmede het grote gat tussen ons en de microwezentjes opgevuld wordt.

55 - Omgekeerd naar steeds groter.

Zoals we naar binnen kunnen gaan naar steeds kleiner (met als uiterste grens het ik-punt), zo kunnen we ook naar buiten toe naar steeds groter.
Zo zijn we mensen deel van een staat, een gemeenschap van mensen, die je als een individu in het groot zou kunnen beschouwen.
Aldus is elk mens het centrum van een lichamelijke vergroting, een groter wezen dan hij zelf is.

De regering en de minister-president.

Maar het centrum daarvan bij uitstek is de regering, die we als de hersenen van de staat kunnen beschouwen, en het centrum daar weer van is de minister-president.
Dus dan krijg je een uitvergroting van: minister-president, de regering en dan de staat.
Nog verder komen we bij een vereniging van vele staten terecht, dus Europa en dan de eenheid der wereld, die nog groeiende is.
In de hele verre toekomst zal ook het heelal langzaam maar zeker een staat worden.
Hier gaat de uitvergroting van het centrum en het lichaam en de staat en staten samen met de evolutie.

56 - De ruimtelijke vorm van het heelal.

Aldus is dit de materiële concrete opbouw van het heelal, en voor zover daarin mensen en andere levende wezens meedoen, is het lichamelijk. Het lichaam stellen we ons voor als het ruimtelijk concrete. Ook de dingen stellen we ons zo concreet voor als ruimtelijke vorm.

Een oneindig systeem van relaties.

En als opbouw is het een oneindig systeem van relaties en als zijnde oneindig is het tevens absoluut, zodat hier het relatieve en het absolute eigenlijk hetzelfde zijn.
Het absolute is niet "ergens oneindig ver weg", maar het is overal in alle relaties aanwezig.
Elke relatie is voor zichzelf absoluut, zelfs al duurt deze slechts een klein moment, dan nog is dat moment voor zichzelf absoluut.

Het objectieve systeem en de subjecten die dat waarnemen.

Dat oneindige systeem van het heelal stellen we ons voor als zijnde objectief, dus als iets wat werkelijk buiten ons bestaat en waar wij zelf deel vanuit maken*.
En hoewel wij subjecten zijn en dus allen een subjectieve (van onszelf uitgaande) kijk op het heelal hebben, dan maken die subjectieve visies toch deel uit van het heelal.
Die visies staan er niet buiten, want dan zouden we in een gespleten werkelijkheid leven van een objectief heelal en een hoeveelheid subjectieve heelallen.
Die subjectieve visies behoren bij het heelal zelf, maken er deel van uit.

*Hoewel het ook mogelijk is deze als een droom te beschouwen.

57 - Vele visies op dat ene heelal.

Maar wel is het zo dat door die vele betrekkingen en visies op het heelal het heelal niet meer eenvoudig en eenduidig en alleen maar objectief is, maar wordt het heelal tot een zeer complex heelal met vele mogelijke visies en opvattingen als betrekkingen tussen vele subjecten en het ene waargenomen en voorgestelde object: het heelal.
En dan ontstaan er tegenstrijdigheden omdat de ene mens vanuit een bepaalde tijd en cultuur een heel andere waarneming en opvatting heeft dan een ander mens uit een andere tijd en cultuur.
Of zelfs zo dat binnen een en dezelfde tijd en cultuur velerlei opvattingen mogelijk zijn.

Van een heelal naar vele heelallen.

Nu kan men dat beschouwen als een beperktheid en bekrompenheid van ons mensen, die niet weten hoe de werkelijkheid in elkaar steekt. Een andere opvatting in deze is dat dit van het heelal zelf uit gaat en dus dat het heelal zichzelf openbaart als een veelheid.
De vele opvattingen der mensen is dan de veelheid van heelallen of de veelheid van werkelijkheden.
Er is dan niet één heelal met vele visies, maar zijn heel veel heelallen en die ene is de eenheid van alle.

58 - De eenheid van schijn en werkelijkheid.

Het ene heelal is dan net zo goed als de andere.
Dat wat schijn moet zijn is even zo goed werkelijkheid als dat de werkelijkheid omgekeerd slechts schijn is.
Oftewel: alles is mogelijk.

Ware dat zo dan is elke discussie bij voorbaat zinloos en ook elke wetenschap onhoudbaar omdat deze niet beter zou zijn dan elke willekeurige kwakzalverij.
Ook zou het geen enkele zin hebben iets te willen bewijzen.

Synthese tussen de ene opvatting dat elke visie waar is en de andere dat er een onderscheid is tussen schijn en werkelijkheid, zou kunnen zijn dat er ook in de schijn zelf een zin en logica aanwezig is, dus dat deze niet zomaar willekeurig is, maar zijn eigen waarheid heeft als deel van het totale systeem der werkelijkheid.

Het is als met de droom, die voor velen onzin, toch zo zijn eigen betekenis heeft.

59 - Wat is schijn?

Dat wat schijn is kan velerlei betekenissen hebben. Zo verschijnen de dingen in de tijd en verdwijnen ook weer. Aldus zijn alle dingen verschijning.

a - De ruimte als algemene verschijning.

Maar ook de ruimte zelf zou je verschijning kunnen noemen omdat ze uiterlijk bestaat, ook al is ze zelf eeuwig en is niet aan een verschijnen en weer verdwijnen onderhevig.
Ze is de verschijning in het algemeen als de eeuwige manifestatie daarvan, als  algemene voorwaarde van het verschijnen en weer verdwijnen der dingen in de tijd, in de vorm van de toekomst, het heden en het verleden.

En zonder ruimte en alleen maar tijd, kan niets verschijnen.

60 - de tijd.

De tijd als het wezenlijke van de uiterlijke verschijning.

Maar dan is de tijd zelf als datgene wat de dingen doet verschijnen en weer verdwijnen, zelf geen verschijning, want de tijd is metafysisch, niet uiterlijk, maar alleen innerlijk als het wezenlijke ten opzichte van de uiterlijke verschijning*.
De tijd is alleen denkbaar.

De toekomst en het heden.

Dat is het meest duidelijk als toekomst die immers nog niet bestaat, terwijl het heden een ruimtelijk moment is van de tijd zelf, dus voor zoverre de tijd zelf de ruimtelijke dingen schept, voortbrengt uit haar innerlijk, is ze ook zelf ruimtelijk en manifesteert zij zich in de beweging der dingen in het heden, zodat ook daarmede de tijd zichzelf veruiterlijkt.
Aldus is de ruimte een dimensie van de tijd zelf (en niet andersom wat de wetenschap denkt).
De tijd omvat immers alle ruimtes in de tijd en is als hogere dimensie de grondslag der lagere dimensie.

Het verleden.

In het verleden verdwijnen de dingen der ruimte weer.
Dat wil objectief bezien, want voor ons blijft het verleden bestaan in de herinnering, wat een synthese is tussen het innerlijke en het uiterlijke, dus zo dat ook het innerlijke zelf een uiterlijke vorm krijgt, of andersom dat het uiterlijke zichzelf verinnerlijkt.
Maar dan zijn we een hoofdstuk verder, namelijk hoe de dingen voor ons verschijnen.

*Bij Hegel is de werkelijkheid de eenheid van het wezenlijke en de verschijning, eenheid van innerlijk en uiterlijk, hier als eenheid van tijd en ruimte.

61 - de dingen verschijnen voor ons.

Maar de dingen verschijnen ook voor ons, en wel als wij ze waarnemen. Daarin worden de concrete dingen, die zelf geen bewustzijn bezitten, voor ons tot een extra vorm van verschijning en wel de verschijning van het bewustzijn.
De eerste verschijning bestaat alleen maar uiterlijk en deze tweede verschijning bestaat ook werkelijk als bewustzijn voor ons omdat wij de dingen waarnemen.

"Het uiterlijke komt daarin als het ware innerlijk tot ons (keert weer terug)"

Zo kennen we in het bijzonder het licht dat voor ons schijnt en verschijnt, terwijl het licht zichzelf niet kan zien, want daarvoor de ogen mist en de hersenen.

62 - De zintuiglijke waarneming der dingen.

Maar behalve het licht kennen we ook het geluid en de tastzin om de vorm van een ding waar te nemen en de reuk en de smaak.
Deze zintuiglijke waarnemingen zijn even zo vele eigenschappen der dingen zelf.
Nochtans maken we een verschil tussen de eigenschappen die de dingen zelf toekomen (objectief zijn) en die eigenschappen die in ons liggen, dus subjectief zijn.
Zo zijn we wel van mening dat een ding vorm heeft die we kunnen betasten, maar dat de waarneming van kleur en geluid en smaak en reuk in ons ligt, omdat de dingen zelf niet kunnen horen en ruiken en proeven en zien.
En voor zoverre ze toch door de dingen mede veroorzaakt worden, menen we dat ze als eigenschappen der dingen zelf anders zijn dan zoals wij ze waarnemen.
Wij voegen er dus iets aan toe en/of veranderen de waarneming.
Zodat het meeste wat wij waarnemen onze eigenschappen zijn, dus die van ons bewustzijn in eenheid met onze hersenen, en niet die van de dingen zelf.

Voor de dingen zelf blijft dan alleen de vorm over en de beweging.

Is een roos wel rood?

Zo is het dus zinloos te zeggen dat een roos rood is. Het is beter te zeggen dat wij een roos als rood waarnemen, maar dat de roos zelf alleen licht uitstraalt van een bepaalde golflengte, die evenzeer als geluid waargenomen zou kunnen worden of eventueel als die golf van het licht zelf.
Wij als waarnemers beïnvloeden dus de waarneming, die niet alleen maar objectief is, maar ook subjectief en tevens van een bewusteloze eigenschap der dingen tot bewustzijn wordt.

3 - De dingen en hun eigenschappen.

Verder gaat het dan om eigenschappen en worden niet de dingen in hun concrete gedaante waargenomen, maar als een geheel van vele abstracte eigenschappen.

En dan hebben de derde betekenis van het woord schijn: iets dat niet concreet is, maar als waargenomen eigenschap een abstractie is, het is dan slechts een schijnsel als iets dat een vage vorm heeft.

Dit gaat dan enerzijds van de dingen zelf uit, want de dingen zijn een geheel van hun eigenschappen, als ook van onze waarneming, die daar nochtans een heel andere interpretatie aan kunnen geven.

4 - De innerlijke wereld.

Dat wordt des te duidelijker in de vierde betekenis van schijn als de schijn van de waarneming een eigen leven gaat leiden in de innerlijke voorstelling van het denken en de fantasie en de droom en de kunst en de religie.
Daarin kunnen we dingen denken en voorstellen die er niet werkelijk zijn, dat wil zeggen: niet uiterlijk concreet bestaan, maar alleen in ons innerlijk mogelijk zijn.

Hoewel het ook die wereld is van al die dingen die wel uiterlijk bestaan.
Want ook de wetenschap denkt van alles en nog wat, dat als zodanig innerlijk is, maar ook uiterlijk bestaat, maar dan concreet, dus volledig samengesteld, terwijl de wetenschap zelf die uiterlijke concreetheid der natuur abstraheert, dus analyseert in vele eigenschappen en wel middels het abstraherende vermogen van de zintuigen.

En het is daarom goed te beseffen dat de innerlijke wereld veel rijker is dan de uiterlijke, want ze bevat niet alleen de wereld van de fantasie, maar ook de uiterlijke wereld is daarin vervat.

63 - De innerlijke wereld als een concreet tijdsbewustzijn.

Als men het met name over de concrete werkelijkheid heeft, dus een ding of ons lichaam, dan vergeet men helemaal dat zoiets slechts voor een moment bestaat in de tijd en even later veranderd is in iets anders.
Het is dan verdwenen en er is iets anders voor in de plaats gekomen.

Het ding is dus alleen maar ruimtelijk concreet, maar niet concreet in de tijd. Terwijl ons bewustzijn, onze kennis, grotendeels berust op een tijdsbewustzijn van alles wat we hebben meegemaakt. We kunnen de dingen alleen herkennen omdat we ze al vele malen eerder hebben gezien. Her-kennen betekent ook: opnieuw kennen.

Kennen berust op de herinnering die als vele beelden (indrukken) in onze hersenen zijn opgeslagen, maar niet als zijnde de dingen zelf, maar als visuele beelden, of in het algemeen als zintuiglijke waarneming, dus als schijn.

Daarom is het goed een onderscheid te maken tussen een concreet zijn in de ruimte (materieel) en een concreet zijn in de tijd (zintuiglijk of ideëel).

64 - Het ideële is rijker dan het materiële.

Ons tijdsbewustzijn is veel rijker qua inhoud dan het zogenaamde concrete ruimtelijk bewustzijn, want elke tijdsduur is een veelheid van ruimtelijke vormen. De tijd omvat dus de ruimte, maar als een veelheid daarvan.

Het ideële is dus veel rijker dan het zogenaamde materiële dat slechts één moment van NU is in de tijd, en als het er is, even later al weer verdwenen is om ideëel te zijn als herinnering.

We kunnen terug kijken in de tijd.

En hier kunnen we dan ook even mooi terugkeren tot Einstein (anders zouden we die haast vergeten): als we heel ver het heelal inkijken kunnen we daar sterrenstelsels zien, die als materiële realiteit allang verdwenen zijn, maar als licht, dus als schijn, nog steeds bestaan.
We kunnen aldus in het verre verleden kijken.
Het licht van die sterren uit het verre verleden is dus een herinnering. Niet opgeslagen in onze hersenen (bij de microwezentjes), maar opgeslagen als licht in een lange reis in het heelal naar ons toe.

65 - De schijn is hoger en concreter dan de materie.

Maar het is duidelijk dat achter deze schijn van het licht een materiële werkelijkheid schuilt, die echter is verdwenen.
Materiële werkelijkheid en schijn vormen een eenheid. Ze horen bij elkaar en daarbij wordt over het algemeen de materiële werkelijkheid als het ware en echte beschouwd en de schijn als het onwezenlijke, hoewel de schijn ons bewustzijn is en dus hoger dan de bewusteloze materie.
Bovendien is de materie slechts een moment in de tijd en heeft de tijd veel meer inhoud, want deze omvat alle ruimtelijke vormen die elkaar in de beweging van de tijd opvolgen.

Het zou dus wel eens andersom kunnen zijn, namelijk dat de schijn als hoger en meer inhoud het eigenlijke concrete is en de zogenaamde materie het abstracte.

Dit wordt ook al in de wetenschap gezegd, waar de tijd een hogere dimensie is, dus meer is dan de ruimte, dus meer is dan het materiële.
Maar dit wordt toch niet goed beseft.

66 - Bestaan er zelfstandige lichtwezens?

Nochtans kan men zich natuurlijk afvragen of de schijn zonder eenheid met een materiële werkelijkheid een eigen bewustzijn heeft.
Ik bedoel: stel dat er in die verre sterrenstelsels ook bewoonde planeten zijn geweest, dan zal het licht van die wezens natuurlijk ook tot ons komen. Zullen die wezens dan als lichtwezens door het heelal vliegende, zich dat bewust zijn?

Dat is niet zo vreemd om te denken, want ten eerste was Martin Gardner al van mening dat de waarneming van Einstein schijn was (zonder daar achter liggende werkelijkheid), dus een vrije, zelfstandige schijn.
En ten tweede is de schijn concreter, dus met meer inhoud dan de zogenaamde materiële werkelijkheid, want de schijn is de hogere dimensie van de tijd.
En ten derde is juist de schijn de wereld van het bewustzijn en niet de materie.

Hoewel in het laatste geval de schijn van het licht dat door het heelal vliegt pas schijn wordt voor ons, als we dat licht waarnemen.
Maar als deze schijn van het licht zelf de schijn is van levende wezens, kunnen deze dan zichzelf niet waarnemen?
Zelfs als ze hun materieel lichaam hebben achter gelaten in de tijd en in de ruimte.

67 - Oppervlakkige schijn of volledige schijn.

Wij moeten hier echter wel bedenken dat het licht dat van andere sterren en wezens tot ons komt, slechts de oppervlakkige schijn is van het lichaam, dus alleen de buitenkant en niet het volledige ding en de volledige persoon.
En ook is het licht over zulk een enorme afstand zeer verdund.

Of het zou zo moeten zijn dat wel degelijk de hele persoon wordt overgeseind en met name op het niveau van de microkosmos door de microwezens en wij nog niet in staat zijn dat laatste op te vangen.
Het licht is immers bedoeld als communicatie en dan ligt het voor de hand dat de ware communicatie volledig moet zijn, dus zo dat het hele lichaam zichzelf moeten kunnen uitstralen, dus zo dat de tijd (de ideële straling) de volledige ruimtelijke materialiteit openbaart. De ene volledig over gaat in de ander.

Is dat het geval dan zou er ook sprake kunnen zijn van het bewustzijn van lichtwezens.
Blijft wel het probleem van de enorme verdunning op zeer grote afstand.

68 - De enorme vermeerdering der schijnwezens.

Een mogelijke oplossing is hier dat de verdunning aangevuld wordt vanuit de inwendige oneindigheid van de microkosmos, die immers alle informatie bezit van de kosmos en alle wezens en dingen daarin.

Een ander fenomeen is de enorme vermeerdering, want door het licht wordt van elk ding en elk mens en elk wezen en enorme hoeveelheid lichtwezens het heelal ingestuurd, omdat elk ding en wezen in elk punt van het heelal waarneembaar is (voor zover er geen object tussen zit en het licht ongestoord zijn gang kan gaan).

Dit fenomeen doet zich ook voor in de theorie van Einstein, waarin er immers even zoveel heelallen zijn als waarnemers en er dus van elk ding en wezen eindeloos veel moeten zijn*.
Want elk wezen en elk ding wordt door even zovele andere wezens en dingen anders waargenomen. Door andere wezens bewust en door andere dingen onbewust.

Ook in de atoomtheorie bestaat deze enorme vermeerdering daar van elk van ons bij eindeloos vele microwezentjes een duplicaat moet zijn, die zelfs hoger ontwikkeld is dan wij van onszelf kennen, dus niet verdund, maar juist verdicht en sterker verdicht naar mate we dieper de microkosmos in duiken. Dus bij steeds kleinere culturen.
Toegepast op het licht zou dit dan de verdunning op kunnen lossen.


*Dit zou dan een gedeeltelijke oplossing zijn van de tegenstrijdigheid van Einstein, maar niet helemaal, waarover later.

69 - Er bestaat geen materie: alles is schijn.


Als we echter verder bedenken dat er overal microwezentjes wonen in de microkosmos, dan zou alles dus zintuiglijk waargenomen worden en alles dus eigenlijk uit zintuiglijke schijn bestaan en er dus eigenlijk geen bewusteloze materie bestaan.

De zogenaamde materie is dan alleen een ruimtelijk concrete of volledige vorm van zintuiglijke schijn.
Dat is eigenlijk ook al voor ons zo, want wij nemen de zogenaamde materie zintuiglijk waar en er is nog nooit bewezen dat er werkelijk zoiets als materie bestaat, dus zelfstandig en los van ons.
Dat kunnen we hoogstens denken dat het zo is, maar per definitie niet waarnemen, want waarnemende wordt de materie iets anders: zintuiglijke schijn.

Kortom: mijn stelling is dat de zogenaamde materie niet bestaat en als gedachte dus eigenlijk metafysisch is.
Juist de zogenaamde veronderstelde en dus gedachte materie is zuiver geestelijk (dus precies het tegendeel wat de materialisten denken).
Wat de materie feitelijk is is schijn, zintuiglijke schijn.

Deze schijn zit tussen geest en materie in en is de eenheid van beiden. Ze is namelijk niet zo concreet (vast) als de (gedachte) materie, maar ook niet zo dun en ijl (helemaal niets) als de geest.
Maar ook is ze hoger dan beiden, want ze is de enige die ook werkelijkheid is, namelijk de werkelijkheid van het zintuiglijk bewustzijn.
En de materie en de geest denken wij slechts (hier even afgezien van het feit dat het denken uiteindelijk toch het hoogste is).

70 - Schijn op zichzelf en schijn voor anderen.

Alles is schijn, maar toch kunnen we daarin een onderscheid maken in hoe de schijn voor zichzelf is als object en hoe wij die schijn waarnemen als subject.

Want als object (ding) is de schijn dus geen materie, maar schijn, dus bewustzijn en wel voor ons. Maar als zodanig (los van ons) is het ding zelf toch te primitief om zichzelf goed en volledig waar te nemen, want het ding is geen levend wezen (zo kan een steen niet zijn eigen valsnelheid berekenen, maar wij wel).

Terwijl als wij een ding waarnemen, dat ding in ons deel wordt van ons zeer gecompliceerd lichaam en wij dus wel een zeer goed bewustzijn van een ding hebben, veel beter dan het ding van zichzelf heeft.

Aldus is het toch zo dat het ding voor zichzelf in zeer grote mate bewusteloos is, bewusteloze schijn, die echter toch bestaat, en deze bewusteloze schijn (eigenlijk een paradox) is wat wij materie noemen: iets wat bestaat en toch geen bewustzijn is voor zichzelf, maar wel voor ons.

Het is pas bewustzijn als het gereflecteerd is in een levend wezen. Dus voor zover het in een eenheid met een levend wezen bestaat of vele levende wezens.
En omdat er overal microwezens zijn, kunnen we zeggen dat alle materie gereflecteerd is, een met de microwezens en dus schijn is als bewustzijn.
Aldus kan zelfs de meeste primitieve en dunne schijn toch als bewustzijn zijn, dus bijvoorbeeld de dunne en eenvoudige schijn van een levend wezen van een verre ster dat tot ons komt door een telescoop, die niet alleen door ons wordt waargenomen, maar ook door de microwezens op zijn lange reis en daarin een bewust leven heeft.

Goed om het verschil te kennen.

Dat wij de materie abstraheren tot iets bewusteloos, dat ligt in ons zo te doen. De vraag is of dat werkelijk zo is. Alle materie is veel meer als bewustzijn, maar niet voor zichzelf, dus niet zo dat een steen zou kunnen zien, maar het is als bewustzijn voor anderen, voor levende wezens.
Dus het is dan toch goed dat onderscheid te kunnen begrijpen: alles is als schijn, als bewustzijn, maar er is een verschil tussen hoe het voor zichzelf is en hoe het voor anderen is.
Voor anderen heeft het dan meer bewustzijn en dat meerdere is op zichzelf bewusteloos, anders zouden we moeten denken dat een steen zelf zijn eigen valsnelheid berekent of de zon zelf zijn eigen stralen ziet of een boom zelf kan praten als wij het zijn die in onze fantasie een boom laten praten.
Of zo dat onze computer zou begrijpen wat wij ermee uitspoken.
Dat is niet zo.

71 - Wie is dat IK die waarneemt?

Nu kun je je wel afvragen wie die schijn eigenlijk waarneemt. Wie ziet er eigenlijk en wie hoort er eigenlijk en wie ruikt proeft en betast er eigenlijk?
Wie is die IK die zichzelf zo vaak noemt, maar toch een raadsel is?

Het IK  als algemene schijn.

Nu als alles eigenlijk uit bewuste schijn bestaat, dan kan het niet anders zijn dat het IK zelf ook verschijning is en dat het dus de schijn is die zichzelf waarneemt of dat de ene schijn de andere schijn aanschouwt, ervaart.
Het IK is dan niets anders dan de schijn in het algemeen.
We kunnen daarom de schijn net zo goed IK noemen.
De schijn is dan een persoon geworden en wel in zoverre die schijn ook voldoende ontwikkeld is tot een organisme.
Want een steen heeft geen ik-bewustzijn.
Maar voor zoverre ook een steen een laag bewustzijn heeft, ook schijn is, zou je dan kunnen zeggen dat daar ook een zeer laag ik-principe in aanwezig is. Namelijk de identiteit met zichzelf.

72 - Het IK als algemene zintuiglijkheid.

Degene die waarneemt is het IK, die we dan kunnen bepalen als algemene zintuiglijkheid, dus zo dat de ene zintuiglijkheid de andere waarneemt.
Daarvan kunnen we eerst eenvoudige voorbeelden noemen, zoals dat ik zelf warm moet zijn om iets als koud waar te nemen of omgekeerd koud om iets als warm waar te kunnen nemen of hard om iets als zacht waar te nemen en zacht om iets als hard waar te nemen.
Dus volgens de idee der dialectiek, de leer der tegenstelling.

Ook met kleuren gaat dit op dat elke kleur zijn eigen tegenstelling heeft.
Smaken zijn ook vrij beperkt en eenvoudig in zoet, zuur, zout en bitter, al zou ik niet weten wat hier de precieze tegenstellingen zijn. Maar met geuren wordt dat wat moeilijker, vanwege de enorme hoeveelheid daarvan, maar we mogen veronderstellen dat daarbij een zelfde soort dialectiek aanwezig is.
Maar met geluiden moet het wel de algehele stilte zijn, dus eigenlijk alleen maar de ontvankelijkheid voor een geluid, zonder dat het eigen ik de vorm heeft van een tegengeluid, want het is moeilijk voor te stellen dat er steeds geluid in onze hersenen zou zijn.

En bij al die andere waarnemende zintuiglijkheid is het geval dat ik me die niet bewust behoef te zijn.
Ik behoef me niet expliciet warm te voelen om iets als koud waar te nemen. Ik kan echter wel de conclusie trekken dat ik iets als koud voel als dat iets kouder is dan mijn eigen lichaam, dat dus warmer moet wezen.

Ook hier dus dus sprake van bewusteloosheid, namelijk de temperatuur van mijn lichaam.
En ook hier moeten we dus de conclusie trekken dat deze ontbrekende zintuiglijkheid van het eigen lichaam als materie aanwezig is, die wel waargenomen kan worden, maar niet behoeft waar genomen te worden, maar dan toch wel aanwezig is (wat we dan materie noemen: bewusteloze zintuiglijkheid).

En in het algemeen kunnen we dan ook zeggen dat wij slechts heel weinig van ons eigen lichaam ervaren, dat immers een zeer ingewikkeld systeem is waarvan we zo onmiddellijk heel weinig ervaren dan alleen de meest noodzakelijke oppervlakkigheid.
En dan nog het meeste voor zover dan van buiten door onze zintuiglijke organen wordt waargenomen, zonder dat we die zintuigen zelf zintuiglijk waar nemen, noch het functioneren daarvan.

Dus we ervaren zelf niet de dialectiek dat we warm zijn om iets als koud waar te nemen, maar trekken slechts die verstandelijke conclusie.

Dus net zoals een ding, die bewusteloos is, zo zijn wij ook zelf grotendeels bewusteloos.
Maar zoals wij dan wel een groot bewustzijn der dingen kunnen hebben, zo hebben de microwezens op hun beurt een groot bewustzijn van ons, want ze wonen immers in ons lichaam en zij ervaren wel de volledige dialectiek van ons zintuiglijke waarneming, weten wel hoe dat allemaal werkt.

73 - Mijn zintuiglijk bewustzijn is zeer klein.

Dus dat alles als bewustzijn is, wil nog niet zeggen dat het mijn bewustzijn moet zijn, want mijn bewustzijn is slechts heel klein in het onnoemelijk grote bestaan, waarvan het meeste dus het bewustzijn van vele anderen is (levende wezens: dieren en mensen en microwezens), dus voor mij onbewust.
Ook hier zien we dus het fenomeen van de bewusteloosheid, namelijk het bewustzijn van de een is bewusteloos voor de ander.
Hier treedt het weten (het geestelijke) in de plaats van het zintuiglijk bewustzijn zelf, want ik weet dat de anderen een eigen zintuiglijk bewustzijn bezitten wat ik zelf niet bezit.
Terwijl het bij het ding andersom is: ik heb meer bewustzijn van het ding dat het ding van zichzelf heeft.
En in dat geval is het ding voor zichzelf als materie (bewusteloos bestaan), wat ik eveneens weet (de materie is dan eigenlijk ook geestelijk).

Het objectieve bewustzijn is gemakkelijker dan het subjectieve zelfbewustzijn.

Ten tweede zien we dat het objectieve bewustzijn van het andere, dus datgene wat van buiten komt, veel gemakkelijker is dan het eigen zelfbewustzijn, dus de toestand waarin de mens zichzelf bevindt.
Zo is het veel gemakkelijker de temperatuur, hardheid of zachtheid, geur en smaak van iets anders waar te nemen dan van zichzelf, want in het laatste geval moet ik ook mezelf tot een uiterlijk object maken en heb ik de indruk de buitenkant waar te nemen en niet het wezenlijke van mezelf als subject.
Voel ik iets als koud, dan voel ik niet mezelf ook meteen als warm.
Het bewustzijn is dan ook gemakkelijker dan het zelfbewustzijn en het laatste treedt dan ook later op in de ontwikkeling.
Zo vragen we ons af of een dier wel zelfbewustzijn heeft.

Het eigen ik als een raadsel.

Zo is het veel gemakkelijker een ander ding of mens te zien dan mezelf te zien.
Wil ik mijn gezicht zien dan heb ik zelfs een spiegel nodig, waarbij ik mezelf eerst moet objectiveren, dus tot een object buiten mezelf maken.
Wil ik mijn eigen hersenen zien dan kan dat zelfs helemaal niet direct en moet een ander dat doen middels een operatie.
Het objectieve, extraverte bewustzijn is gemakkelijker dan het subjectieve bewustzijn.
Datgene wat we onszelf dan noemen: het IK, is slechts een algemene benaming, waarvan we ons kunnen afvragen wat dat IK dan eigenlijk is.