GOD is E=mc2

God is E = mc2.

Zoals de mens vroeger heilig overtuigd was van het bestaan van God en de kerk en de Paus, zo is de mens heden ten dage evenzeer overtuigd van de moderne wetenschap en dat die alles wel weet.
En wel in de vorm van de zalige vier-vuldigheid van materialisme, natuurwetenschap, techniek en kapitalisme, waarin gemakkelijk de grote moedergodin te herkennen is.

Met alle zegeningen van dien en wordt E=mc2 als nieuwe God aanbeden.
Want daaruit is immers alles voortgekomen, dat wil zeggen: in eenheid met zijn Zoon: de Oerknal en de kwantummechamica als Heilige Geest.

2 - GOD is Energie.

Maar wat is Energie?

Energie is zichzelf openbarende kracht.
Maar wat is Kracht?
Dat verklaart onze Newton niet.

Kracht berust op de dialectiek der tegenstelling. Ten eerst is er daarom de explosieve kracht of afstotende kracht, die de tegenstelling openbaart. Denk maar een de atoomsplitsing.

Ten tweede is daar de aantrekkingskracht die tegenstellingen juist verzoent.
Het moge een teken aan de wand zijn dat men wel de atoomsplitsing kent, maar nog niet de kernfusie.
Al reeds wel kan men de aarde vernietigen, maar nog een nieuwe wereld scheppen.

Kort samen gevat: Kracht is dialectiek.

3 - Positieve en negatieve krachten.

Nochtans kan de explosieve kracht ook positief aangewend worden, denk maar aan de kernenergie en ook aan de motor van de automobiel.
Zoals omgekeerd de aantrekkingskracht ook negatief gebruikt kan worden, door bijvoorbeeld eenvoudig een steen op een vaas te laten vallen.

Dus hoe je de kracht gebruikt, daar komt het dan op aan. Krachten kunnen positief gebruikt worden: creatief of scheppend, maar ook negatief, dus destructief of vernietigend.
Maar ook deze twee krachten hangen dan weer samen, zodat het scheppen van het ene samen gaat met het vernietigen van iets anders en andersom: vernietigen maakt ruimte van nieuwe schepping. Zo moeten we bijvoorbeeld graankorrels pletten om er meel van te maken.
Hier openbaart zich dan een vorm relativiteit, waar Einstein beroemd om is.

4 - Massa is kracht.

Kracht gaat uit van de geest als wil tot eenheid (aantrekkingskracht) en wil tot onderscheid (afstootkracht), dus krachtens de logica der dialectiek.
Het is potentie tot beweging, die niet alleen van de abstracte geest van het denken uit gaat, maar ook van de natuurwetten, die gerealiseerd zijn in de materie, waarvan een eigenschap de massa is.

Vandaar dat Einstein zegt: E=mc2

En het volk zegt dan eenvoudigweg: massa is energie.

Nu is dat niet waar, want ze vergeet daarbij de lichtsnelheid in het kwadraat.
Wat eigenlijk heel vreemd is, want er kan niets sneller gaan dan het licht, dus een kwadraat is wel supersnel, veel sneller dan het licht zelf.
Maar het gaat hier dan eigenlijk om een versnelling tot het licht vermenigvuldigd met de afgelegde afstand, wat een kwadraat oplevert.

Massa is dus geen energie, want energie is versnelde massa, dus massa in beweging.
En massa, die niet beweegt is dan geen energie, maar kracht, want dat is potentie tot beweging.

Dus de uitdrukking moet zijn: Massa is kracht.

5 - De zwaartekracht.

Massa is een eigenschap der materie, die de hoeveelheid van de materie aangeeft.
Nu moge het duidelijk wezen dat massa als zodanig helemaal niks is, slechts een abstractie, die pas zin heeft als eigenschap der materie.
Want hoeveelheid op zichzelf is niks.
Dus het is ook niet de massa die kracht is, maar de materie die de eigenschap heeft om kracht te zijn of te bezitten, want de materie is nog meer dan alleen maar kracht.

Nemen we bijvoorbeeld als eerste de materie als een ding, bijvoorbeeld een steen, dan heeft deze steen heel veel eigenschappen, bijvoorbeeld als eerste de vorm en ten tweede dat deze steen voor ons zichtbaar is.
Dan dat we die steen niet alleen kunnen zien, maar ook betasten.
Dan bemerken we ook nog dat een steen zwaar is als we hem op willen tillen.

Dus pas dan openbaart zich een eigenschap van die steen die kracht is, namelijk de zwaartekracht.

6 - De formule voor de zwaartekracht van Newton.

Nu is kracht op zichzelf alleen maar potentie tot beweging en nog niet de beweging zelf.
Nochtans kunnen we die kracht alleen maar ervaren als deze zich in een beweging openbaart.
En deze beweging is de druk tegen onze handen als we een steen optillen.
Nu zou je kunnen beweren dat ook druk nog geen beweging is, maar een midden tussen kracht en beweging.
Dus je krijgt dan een volgorde van: kracht, druk en beweging.

In ieder geval heeft Newton de kracht berekend aan de hand van de versnelde beweging als je een steen los laat en deze naar de aarde valt.
Hij stelt dat de kracht gelijk is aan de hoeveelheid massa vermenigvuldigd met de versnelling: kracht = massa x versnelling.
K = m x v.
In het Engels: Force = mass x acceleration, oftewel: F = m x a.

Als de massa dus groter is, is de kracht groter en als de versnelling groter is is de kracht ook groter.
In het laatste geval moet dat natuurlijk andersom zijn: als de kracht groter is(bij eenzelfde hoeveelheid massa)is de versnelling groter. Nog eenvoudiger: als de massa bijvoorbeeld 2 x zo groot is is de kracht ook 2 maal zo groot. En als de kracht (van eenzelfde hoeveelheid massa) echter 2 x zo groot is, dan is ook de versnelling 2 x zo groot.

In het laatste geval wordt het verschil in kracht bepaald door de aarde, zodat op aarde de versnelling overal even groot is, ongeacht de hoeveelheid massa, dat wil zeggen: een veertje valt even snel als een paard (als je even afziet van het feit dat een veertje meer last heeft van de luchtweerstand en wegzweeft, dus het vallen moet dan in het luchtledige gebeuren).
Maar wel is de zwaartekracht van een paard groter dan dat van een veertje, wat je zo kan voelen als je probeert een paard op te tillen.
Nochtans valt een paard niet sneller omdat die grotere kracht meer massa in beweging moet brengen.
Het is gemakkelijk te begrijpen dat twee stenen niet sneller vallen dan een steen en dat dus ook een steen die 2 x zo zwaar weegt niet sneller zal vallen dan een steen die de helft weegt.
Dus ook dat een miljoen veertjes niet sneller vallen dan een veertje en dus ook dat een paard (met het gewicht van een miljoen veertjes) niet sneller valt dan een veertje.

En op de maan is de versnelling kleiner omdat de maan minder aantrekkingskracht uitoefent.

Ook hier heeft Newton dan een formule voor gevonden: F = G x (m1 x m2)/r in het kwadraat.
G is een gravitatieconstante en m1 en m2 zijn de beiderlei massa's die elkaar aantrekken en r is de afstand tussen beiderlei middelpunten.

7 - Energie is de kracht x de afgelegde afstand.

De kracht openbaart zich in een versnelling. Ook in druk (als kleine beweging), maar als versnelling is het goed te meten en daarvan heeft Newton dan ook zijn formule: Kracht = massa x versnelling.
Wordt deze formule ook nog eens vermenigvuldigd met de afgelegde weg dan krijgen we de hoeveel energie: Energie = Kracht x de afgelegde weg (afstand) = massa x versnelling x afstand.
Voor de aantrekkingskracht is dat de hoogte.

Nu is het begrip afstand ook al uitgedrukt in de versnelling, want de versnelling is gelijk aan de afstand gedeeld door de tijd in het kwadraat.
Bijvoorbeeld: de versnelling van de aantrekkingskracht van de aarde is 10 meter per seconde per seconde, dat wil zeggen dat de snelheid elke seconde 10 meter per seconde sneller gaat. Dit wordt dan wat de tijd betreft uitgedrukt in een kwadraat: 10 meter gedeeld door de tijd in het kwadraat (seconde per seconde).
Oftewel: versnelling is afstand gedeeld tijd in het kwadraat = a/t2.

Vermenigvuldigen we dit met de afstand van de afgelegde weg, dan komt ook de afstand in het kwadraat te staan en dat krijgen we: a2/t2 is gelijk aan de snelheid in het kwadraat, dat is: (a/t)2

Dus de energie E is dan gelijk aan de massa x de snelheid in het kwadraat.
Oftewel: E = m x s2 (s staat voor snelheid).

Is de snelheid echter gelijk aan de lichtsnelheid, dat is C, dan hebben we de formule van Einstein: E = mC2.

8 - Einsteins formule: E = mc2

Gisteren in mijn natuurkundeboekje van Hans Freundenthal gesnuffeld om de formule van Einstein: E = mc2, die hij afleidt uit de relativiteitsformule voor de massa: m' = m/wortel uit 1 - (v/c)2.
Voor een kleine v komt dat praktisch neer op: m' is ongeveer: m + 1/2 m(v/c)2
Nu is 1/2 mv2 bekend als bewegingsenergie.
En vermenigvuldigen we beide delen van de formule met c2, dan komt er te staan:
m'c2 = mc2 + 1/2mv2

Nu is dat wel een rare, dat wil zeggen: oneigenlijke formule omdat deze twee bewerkingen heeft ondergaan, want ten eerste wordt uitgegaan van een kleine snelheid, zodat de relativiteit geen invloed heeft (verwaarloosd kan worden) en er alleen sprake is van bewegingsenergie, en ten tweede wordt zomaar met C2 vermenigvuldigd, lichtsnelheid in het kwadraat, die alleen reëel kan zijn als versnelling tot het licht vermenigvuldigd met de afgelegde afstand: v x a = s2.

Maar goed, het resultaat is dan dat de relativistische massa m' vermenigvuldigd is met c2, dus tot de lichtsnelheid is versneld en ook nog eens is vermenigvuldigd is met de afgelegde afstand, dus als verrichte arbeid of ook als potentiële zwaarte energie te beschouwen. Wat dan door een zwart gat geleverd zou moeten worden.
Mc2 wordt dan door Einstein als rustmassa beschouwd en 1/2 mv2 als bewegingsenergie, die echter als verschil tussen de ene en de andere factor de beweging van het licht moet zijn, dus de lichtsnelheid.
Waarbij dus eigenlijk van het effect der relativiteit is afgezien.
Dus eerst begint Einstein met de relativiteitsformule, negeert die dan door van een kleine snelheid uit te gaan, met als resultaat de gewone bewegingsenergie die echter toch tussen twee massa's in is blijven zitten, die beiden vermenigvuldigd zijn met de lichtsnelheid in het kwadraat, en waarvan de tweede als rustmassa beschouwd wordt (ondanks de c2) en de ander dus of: de snelheid van het licht moet hebben of slechts een beperkte snelheid.
Het is een hybride monster van normale beweging en relativistische beweging.
Een hoop gegoochel dus.
Maar goed: ik ben slechts een leek, dus ik zal het wel niet begrijpen.
In ieder geval heb ik hier nog een heleboel uitleg nodigt, met name wat Einstein zich hier nu bij voorstelt.

9 - Verschil tussen Energie en Arbeid.

Nu heb ik nog eens in mijn natuurkundeboek (VWO deel II) gekeken en ontdekt dat de energie als vermenigvuldiging van Kracht en afstand (of hoogte bij de zwaartekracht) toch nog niet als een feitelijk beweging wordt bedoeld, maar nog steeds als potentie.

De feitelijke beweging heet Arbeid en de energie is dan de potentiële arbeid.
Hoe bedenken ze het?
Terwijl in beide gevallen de formule toch hetzelfde is: Energie of Arbeid = kracht x hoogte (of afstand).
Terwijl men bij de hoogte, waar het gaat om de zwaartekracht spreekt van zwaarte energie.

Terwijl men voor alle andere gevallen van Energie andere begrippen heeft bedacht.
Bijvoorbeeld: hoe heet de energie van een arbeider die stenen de trap op sjouwt?
Alboreto zal het wel weten.

10 - Zwaarte energie en bewegingsenergie.

Dan is er ook nog een ander probleem en dat is de zogenaamde bewegingsenergie: E = 1/2 mv2, die bij Einstein voorkomt in zijn formule.

Terwijl de formule van de zwaarte-energie: E = F x h (of gewoon afstand), hetzelfde oplevert, namelijk ook: (m x a) x h = mv2 en bij lichtsnelheid is dat: mc2.
Dat is dan de beroemde formule van Einstein en wordt op deze wijze veel eenvoudiger afgeleid.
Maar bij de zwaarte energie en ook bij de rust energie van Einstein* (zo noemt ie dat, ondanks de lichtsnelheid in het kwadraat) ontbreekt de 1/2.

Dit heeft me altijd dwars gezeten en is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar komt waarschijnlijk omdat bij de bewegingsenergie van een beginnende snelheid wordt uitgegaan, die door wrijving wordt afgeremd, zodat de snelheid (en daarmede de afgelegde) slechts de helft is als midden tussen beginsnelheid en eindsnelheid = 0.

Terwijl bij de zwaarte energie de af te leggen weg al van te voren vast staat en de kracht van de zwaarte niet door wrijving wordt afgeremd, maar constant blijft werken.

Als ik echter de afstand uit druk in de versnelling kom ik ook op een 1/2 terecht.
Aldus: E = F x h = F x 1/2at2 = (m x a) x 1/2 at2 = m x 1/2 x a2 x t2 = 1/2 mv2.
Maar dan is de oorspronkelijke zwaarte energie over gegaan in een bewegings energie.
En noch de afstand, noch de versnelling zijn daar nog in te vinden.
En de snelheid zal dan de eindsnelheid van de val zijn door de zwaartekracht.

*Volgens de gelijkheid van zware en trage massa (rust massa) is mijn afleiding dus even zo goed en veel gemakkelijker te begrijpen.
Namelijk: E = F x hoogte = mv2 en bij lichtsnelheid mc2, wat ik interpreteer als de uiterste hoeveelheid energie die een massa kan opleveren.
Wat volgens mij ook van nature geschiedt (dus niet alleen bij zwaartekracht waarvoor een zwart gat nodig zou zijn) maar als massa over gaat in licht: fotonen uitzendt.
Volgens Einstein hebben die fotonen dan geen massa meer, hoewel ook weer wel (volgens de afbuiging van het licht bij de zon), wat ook weer tegenstrijdig is. Zouden ze geen massa hebben dan zouden ze zuiver ideëel zijn dus metafysisch en tot de wereld der Schijn behoren, wat dan ook het wezenlijke is van het licht, dat immers ook Schijn is.
Of als synthese van fysica en metafysica, dus de metafysica van de fysica wat ons bewustzijn feitelijk is.

Engels: v = velocitas is snelheid. a = acceleration = versnelling. F = force = kracht.
En s = space = afstand.

11 - Meer beweging is meer energie is meer massa.

Hoe moeten we de beroemde formule van Einstein nu interpreteren: E = mc2?
Het heet dan dat alle materie volledig omgezet kan worden in energie en andersom.
En wel zo dat ze beiden dezelfde zijn op een verschillende wijze bekeken.
En wel krachtens de relativiteit van de beweging.
Als rust beschouwd is de energie gelijk aan massa en als beweging beschouwd is het energie (eigenlijk arbeid of bewegingsenergie).
Het verschil is dus alleen dat van rust en beweging.
Massa is energie in ruste en energie is massa in beweging.

Tenminste, dat bedenk ik als ik bij Freundenthal lees: zoals ruimte en tijd verhouden zich ook massa en energie zich ten opzichte van elkaar.
En ook: massa en energie zijn dus in wezen dezelfde grootheid, alleen met twee verschillende maatstaven gemeten, en, zo men wil, twee verschillende namen voor hetzelfde ding.
En ook nog daarbij: de twee klassieke beginselen: behoud van massa en behoud van energie blijken relativistisch een te zijn en alleen uiteen te vallen voor zover men een snede tussen ruimte en tijd zou kunnen aanbrengen.
 
Mooi, denk ik dan: ruimte is rust is massa en tijd is beweging is energie.
Daar komt dan ook nog bij dat de tijd metafysisch is, dus niks materieels en dus ook niks massaals, maar zuiver energie, wat mij voorkomt iets metafysisch te zijn en dus beweging moet zijn: pure beweging, zonder dat er iets is dat beweegt, dat wil zeggen: geen materie of massa.
Geestelijke beweging zou je ook kunnen zeggen.

Nochtans lees ik ook: een deeltje in rust, heeft ten opzichte van de bewogen waarnemer* een grotere massa: m' = m gedeeld door de wortel uit 1 - (v/c)2.
Dus nu wordt het tegendeel beweerd (misschien heb ik het niet goed begrepen?), namelijk dat massa die (schijnbaar) beweegt ten opzichte van de waarnemer een grotere massa heeft en niet minder massa.
En voor een kleine snelheid komt dat neer op een meerdere bewegingsenergie: 1/2 mv2.
Dus behalve meer massa is er ook nog eens meer energie: bewegingsenergie.
Dus nu wordt massa niet omgezet in energie, maar de meerdere energie van de beweging gaat samen met meer massa.

Of zoals ook beweerd wordt: deeltjes die sneller gaan hebben meer massa en om een deeltje tot de lichtsnelheid te brengen is een oneindige hoeveelheid energie nodig.

Maar misschien komt dat door het feit dat de massa uitwendig in beweging is gezet door energie van buiten? En niet zo dat de energie uit de massa zelf tevoorschijn komt, dus een deeltje zelf de eigen massa gebruikt om deze tot bewegingsenergie om te zetten?
Maar dat klopt niet bij de eerste redenering van de bewogen waarnemer, maar zou wel kunnen kloppen als wij zelf met heel veel energie deeltjes tot vlak bij de lichtsnelheid drijven (bijvoorbeeld de Large Hadron Collider in Zwitserland op zoek naar de Higgsdeeltjes).

*Let wel dat ik hier zou zeggen dat de bewogen waarnemer zelf een meerdere bewegingsenergie en daarmede een grotere massa moet hebben.
Maar goed: dat is dan mijns inziens de tegenstrijdigheid van Einstein, die ik in mijn andere draad uitvoerig heb behandeld.

12 - GOD doet niks.

Blijkbaar heb ik het in mijne onnozelheid verkeerd begrepen en is het niet zo dat massa en energie in elkaar omgezet zouden kunnen worden, zodat een minimum aan massa een maximum aan energie zou kunnen bevatten, noch dat een maximum aan massa een minimum aan energie zou kunnen bezitten, en zeker niet zo dat er alleen maar massa of alleen maar energie zou kunnen zijn.

Nee: massa en energie gaan gelijkelijk op: waar massa is is ook een gelijke hoeveelheid energie en waar energie is is een gelijke hoeveelheid massa.
Dit dan volgens de formule van Einstein: m' = m + 1/2mv2 (bij lage snelheid), waarbij sprake is van een meerdere massa in de vorm van een meerdere hoeveelheid bewegingsenergie.
En ook zo dat snelle deeltjes niet alleen meer energie, maar ook meer massa bezitten.
(Of dit dat altijd zo is, dat massa en energie gelijk op gaan, of straks toch weer anders blijkt te zijn zullen we wel zien.)

Ook is het niet zo dat energie zich openbaart in de beweging over een zekere afstand volgens de formule: E = (F = m x a) x hoogte of afstand.
Energie is altijd slechts potentieel en hare openbaring is de Arbeid.
Dit staat dan ook netjes in mijn natuurkundeboek (VWO deel II): een Kracht verricht arbeid als die kracht een voorwerp verplaatst in de richting van de Kracht.
Nergens staat te lezen dat dit energie zou zijn.
Neen: dit is Arbeid, verricht door de Kracht.
Wel bestaat er een aparte bewegingsenergie, volgens de formule: 1/2mv2, waarbij echter toch pas sprake is van Arbeid als er wrijving optreedt, bijvoorbeeld als een vliegende granaat in een blok beton slaat.

Als men dus zegt: God is energie, dan is dit geen God die Arbeid verricht, maar slechts een potentiële God der Massa, die niks doet, dus zoiets als de onbewogen beweger van Aristoteles.
Zelfs als deze God door het heelal zou vliegen, wordt geen energie verbruikt.
Dat wil zeggen: geen Arbeid verricht.

De Arbeid doet zijn Zoon, denk ik dan zo bij mijn eigu.

13 - De heilige queeste.

Ik troost me met de gedachte dat ik eens gehoord heb dat er slechts een paar mensen zijn die Einstein begrijpen, dus als ik het niet helemaal begrijp, dan kan dat zo dom nog niet wezen, want ook anderen begrijpen er nog minder van.

Nochtans zal mij dat niet beletten in mijn heilige queeste om de God Einstein te blijven zoeken.
En mocht ik hem ooit vinden als een Heilige Steen, want Ein-stein betekent: een Steen, dus een Megaliet, dan zal ik tot hem bidden:
"Heilige Vader, vergeef mij dat ik U altoos belachelijk heb gemaakt. Ik kon het immers niet helpen, want ik begreep er helemaal niks van!"
En dan zal hij zeggen: "Ik vergeef je mijn Zoon! Temeer daar ik ook zelf verscheidene blunders heb gemaakt!"

Dus ik ga moedig verder en het eerste wat me te binnen wil schieten is of een steen op grote hoogte, die volgens de formule: E = (F = m x a) x h, meer energie moet hebben, namelijke potentiële energie, die zich openbaart in de Arbeid der val*, of die steen daar boven dan ook meer massa heeft, die dan minder moet zijn als ie eenmaal op de grond ligt.

Deze is niet zo moeilijk zou ik zeggen.

*De zwaartekracht verricht immers arbeid als deze een voorwerp verplaatst in de richting van de kracht.

14 - Het raadsel van de zwaartekracht.

De kreet: massa is energie, zegt op zichzelf weinig als je niet weet wat daar nou eigenlijk mee bedoeld wordt.
Want als eerste wordt hier de suggestie gewekt dat massa en energie hetzelfde zijn en dat het dus weinig zin heeft twee verschillende woorden te gebruiken.
Maar bij even nadenken kan dat niet zo zijn, want de massa is duidelijk een eigenschap van een ding, materie dus, die we zo kunnen waarnemen als de grootte daarvan en ook het gewicht.
We zeggen namelijk dat iets massaal is als het groot is, en ook kennen we het begrip massa als de veelheid van iets.

Gewicht echter is al iets moeilijkers, want dat is een geheimzinnige eigenschap die je niet direct kunt zien, maar moet voelen door bijvoorbeeld een steen op te tillen.
En de oorzaak daarvan: de zwaartekracht, is bovendien nog helemaal niet verklaard.
Men meent dat er sprake is van gravitonen*, maar dat wordt dan wel een heel ingewikkelde zaak als de zwaartekracht, die in elke puntmassa van het heelal zeer nauwkeurig werkt, door meeslepende deeltjes verzorgd moet worden (nog afgezien van de vraag hoe dat meeslepen dan in zijn werk gaat).

Want elk deeltje in het heelal moet dan middels de zwaartekracht in contact met alle andere deeltjes staan.
Neem ik het aantal deeltjes op ongeveer 10^80, dan moet er voor elke betrekking van het ene deeltje met een ander deeltje tenminste één graviton aanwezig zijn, dus dan kom ik al zo op: 10^82 in het kwadraat = 10^160 gravitonen.
Maar dat is slechts voor één heel klein tijdsmoment, laten we zeggen: een triljoenste seconde, dan moeten er al 10^178 gravitonen zijn per seconde zwaartekracht in het heelal.
Ook moeten er dan per seconde 10^98 gravitonen door elk elementair deeltje heenvliegen.
Dat wil zeggen: ze zijn dan helemaal niet elementair, want anders kunnen er geen 10^98 gravitonen door heen vliegen om het alle kanten van heelal mee te willen slepen.

Dan moet de microkosmos wel super slim in elkaar zitten, want daar komt dan ook nog bij dat de beweging van al die gravitonen ook verklaard moet worden en of die dan ook geen onderlinge zwaartekracht bezitten, waar dan weer nieuwe en nog kleinere en fijnere deeltjes voor nodig zijn.

Nu: volgens de kwantummechanica loopt het aantal gravitonen in het oneindige en ook ik met mijn atoomtheorie ben van mening dat de microkosmos oneindig ingewikkeld is en dat achter elke oplossing van een raadsel weer een nieuw raadsel tevoorschijn komt.
Ook die gravitonen**, als ze gevonden worden, zijn echt niet de laatste deeltjes.
Want de werking daarvan komt ons weer voor nieuwe raadselen te staan.

*Volgens Einstein is er sprake van een vervorming van de ruimte, die de schijn zou wekken dat er zwaartekracht zou bestaan.

**Ook meent men dat de gezochte Higgsdeeltjes mogelijkerwijs het raadsel van de zwaartekracht op kunnen lossen.

15 - Aparte materiedeeltjes en aparte krachtvoerende deeltjes.

Het geheimzinnige van de energie zit hem in de kracht, want de rest: massa en versnelling en afstand levert geen problemen op zich dat voor te stellen.
Ook de Arbeid die uit de energie voortvloeit niet.

En wie schetst mijn verbazing als ik lees dat men in het standaardmodel der deeltjesfysica een onderscheid heeft gemaakt tussen materiedeeltjes en krachtvoerende deeltjes.
Men zou toch zeggen dat materie en kracht eigenschappen zijn die alle deeltjes toekomen, tenminste: eerst had ik voor mezelf ook een mooie scheiding gemaakt tussen massa die ruimtelijk is en energie die tijd is.
De ene fysisch en de andere metafysisch.
De ene in rust en de andere in beweging en zo dat de ene in de andere kon overgaan.
Dit volgens de kreet: massa is energie.
Bijvoorbeeld zou een foton alleen energie kunnen zijn, want deze is het licht en metafysisch en schijnt geen rustmassa te hebben.

Toen kwam ik echter tot de ontdekking dan materie en energie altijd samen gaan en dat deze niet gescheiden kunnen worden volgens de formule: m' = m + 1/2mv2, waar de meerdere bewegingsenergie samen gaat met een meerdere massa.
En toen heb ik nog gezegd dat als het straks weer anders blijkt te zijn, dan merken we het wel.
Ja, ik heb zelf Einstein willen bidden om vergiffenis voor mijn grote onwetendheid in deze (zie 12 en 13).

En nu is het al zo ver: er zijn aparte materiedeeltjes en aparte krachtvoerende deeltjes.
Ik had ook zoiets al gelezen bij de Higgsdeeltjes, waarvan men denkt dat deze verantwoordelijk zijn voor de massa van alle andere deeltjes.
En nu was mijn eerdere gedachte dat materiedeeltjes dan dezelfde moeten zijn als de Higgsdeeltjes, dus materiedeeltjes zijn massadeeltjes.
Maar dat kan niet want een Higgsdeeltje is een boson (met hele spin) en een materiedeeltjes is een fermion (met halve spin).

Aldus uit de Wikipedia:

Alle delen van het atoom bestaan uit fundamentele materiedeeltjes en krachtvoerende deeltjes. Materiedeeltjes hebben een halftallige spin. Ze zijn te onderscheiden in leptonen en de uit quarks opgebouwde hadronen.
De krachtvoerende deeltjes hebben een gehele spin. Ze zijn de overbrengers van de vier fundamentele natuurkrachten. De zwaartekracht met het voorspelde maar nog niet aangetoonde graviton valt voorlopig buiten het standaardmodel.

En ook nog:

Het voorspelde Higgs-boson is van fundamenteel belang: het moet bestaan om het standaardmodel van de deeltjesfysica kloppend te maken. Het is de drager van het Higgsveld, dat in het hele universum aanwezig zou zijn. Door de Higgs-bosonen krijgen alle andere deeltjes massa. Higgs-bosonen bepalen wat wij om ons heen zien, daarom wordt het ontbrekende puzzelstuk in het standaardmodel ook wel het Goddeeltje genoemd.

Enfin: als God hoort dat ie een deeltje is (en geen microwezentje) draait ie zich om in zijn graf.

16 - Het raadsel van de aantrekkingskracht.

In de natuurkunde zijn vier fundamentele natuurkrachten bekend: Alle krachten volgen uit de vier fundamentele krachten.

In volgorde van afnemende sterkte zijn dit:

1 - de sterke kernkracht, die de protonen en neutronen in de kern bij elkaar houdt, overgebracht door gluonen.

2 - de elektromagnetische kracht, die de elektronen bij een atoom vasthoudt, overgebracht door fotonen.

3 - de zwakke kernkracht, die een rol speelt in diverse vervalprocessen, overgebracht door W-bosonen en Z-bosonen.

4 - de zwaartekracht, die de materie op grote schaal bij elkaar houdt, hypothetisch overgebracht door gravitonen.

Mooi, de kracht wordt verklaard door het bestaan van deeltjes. Nochtans vraag ik me af hoe het mogelijk is dat deeltjes dingen bij elkaar houden.
Waarom zouden bijvoorbeeld protonen en neutronen bij elkaar blijven (dus elkaar aantrekken), alleen maar om dat de gluonen heen en weer reizen tussen de protonen en de neutronen?
Noch afgezien van de vraag hoe het komt dat ze heen en weer reizen.
Of moet ik me voorstellen dat ze een soort van ketting vormen?

Maar goed: mijn eigen verklaring is hier dat het de ruimtescheepjes zijn van de microwezentjes.
Maar het elkander aantrekken is hiermede niet verklaard.
Ik kan me wel voorstellen dat als mensen zich ten opzichte van elkander aangetrokken voelen dat ze naar elkaar toe willen reizen.
Maar dat reizen zelf zal geen extra aantrekkingskracht op leveren.
Veel meer zal een ruimteschip dat van het ene deeltje naar het andere reist, dat deeltje wegstoten waarvan het vertrekt, dus het tegendeel, zoals een trein zich tegen de rails afzet.
Nu: bij een raket is dat niet het geval, dus dan blijft het neutraal als die raketten van de microwezentjes net zo werken als bij ons tenminste.

17 - Lijm.

Gluon.

Een gluon is een elementair deeltje dat verantwoordelijk is voor het overbrengen van de sterke kernkracht.
Het woord komt van het Engelse woord glue, dat lijm betekent. Zonder de sterke kernkracht zouden de positief geladen protonen in de atoomkern door hun onderlinge elektrische afstoting uit elkaar vliegen.

Als een Gluon een sterke kernkracht overbrengt, hoe moet ik me dat voorstellen?
Wordt er dan een soort van kabel of elastisch netwerk overgebracht?
Of meent men werkelijk dat er met de lijmkwast gewerkt wordt?

Ja, in plaats dat nu de deeltjes zelf hunne motoren in werking stellen (als ruimteschepen zijnde) om de nodige kracht in de goeie richting te bewerkstelligen, worden in plaats daarvan plaatsvervangende deeltje weggestuurd om het nodige werk te verrichten, dus een soort van sleepboten die de grote deeltjes (ruimteschepen) op sleep nemen.

Nu: dat wordt wel heel ingewikkeld, te vergelijken met dat wij in de toekomst aarde en maan zelf bij elkaar moeten houden door voortdurende kabels heen en weer te spannen.
Bovendien: is er werkelijk sprake van een kabel, dan zou een keer bevestigen genoeg moeten zijn.
Maar het heen en weder reizen zonder meer zal niks aan kracht bewerkstelligen.

De enige mogelijkheid die ik hier kan bedenken is dat er nog veel meer plaats vindt in de nog veel kleinere microkosmos, in samenwerking met die gluonen, waar wij geen weet van hebben.
Dus zo dat de verklaring ligt in een oneindig fijn netwerk van steeds kleinere deeltjes (ruimteschepen), die gezamenlijk wel iets van een elastiek zouden kunnen zijn.

Maar ook zo dat we hier een diepere filosofie te hulp moeten roepen om de gegeven werkelijkheid te kunnen begrijpen.
Want het begrip kracht blijft hier mysterieus, maar misschien is dat met alle andere begrippen ook wel zo, die ons nu nog normaal voorkomen, zoals materie en massa.
Bij nadere beschouwing zouden ook die wel eens in raadselachtigheid kunnen verdampen.

18 - Positief en negatief.

Het is wonderbaarlijk gesteld met de aantrekkingskracht, maar goed: zonder de sterke kernkracht der gluonen zouden de positief geladen protonen uit elkaar vliegen.

Nu komt hier een tweede probleem om de hoek kijken en dat is wat positief geladen dan wel mag wezen?
Ik moet dan als eerste aan de magneet denken, die een positieve pool en een negatieve pool heet te hebben, die elkaar aantrekken, dat wil zeggen: als je een positieve pool van de ene magneet bij de negatieve pool van de andere magneet legt, dan trekken ze elkaar aan en 2 positieve polen daarentegen stoten elkaar af en ook 2 negatieve polen.

Zo'n magneet beschikt over een magnetisch veld dat de ene pool uit gaat (de noordpool) en dan de andere pool (de zuidpool) weer binnen treedt.
Dus ik kan me dan voorstellen dat een naar buiten tredend magnetisch veld goed past bij een naar binnen tredend veld en dat die aldus elkaar aantrekken.
Geheel en al is voor mij dat aantrekken daarmede nog niet verklaard, maar het gaat hier al in de goeie richting als een halve verklaring*.

Je zou dit dan kunnen vergelijken met de verhouding van man en vrouw, waarbij de man zijn zaad wil geven en de vrouw het zaad wil ontvangen, dus bij de een gaat het er uit en bij de andere erin.
Dat past bij elkaar en schept aantrekkingskracht.

En wat mijn atoomtheorie betreft gaat dit ook op, namelijk zo dat de ene helft van de magneet de ruimtescheepjes lanceert en de andere helft ze weer opneemt.
En omdat het magnetische deel uitmaakt van het gezamenlijke elektromagnetisme (waarbij de velden loodrecht op elkaar staan), waartoe ook ons licht behoort, neem ik aan dat die ruimtescheepjes dan de fotonen moeten zijn.

*Wat zich nog beter laat verklaren is het afstoten, waar velden immers tegen elkaar in bewegen.

19 - Het magnetisch veld.

Het magnetisch veld van een staafmagneet wordt geproduceerd door de gezamenlijke elektronen van de atomen in die magneet, en die allen gelijk staan gericht en ook zo dat de elektronen allemaal dezelfde kant op draaien (of het merendeel in ieder geval).
En de atomen zijn zo gericht dat ze haaks op de richting van de magneet staan en uit hun midden de veldlijnen geproduceerd worden door het draaien van de elektronen.

Nu is het mij niet duidelijk waarom die veldlijnen geproduceerd worden door die elektronen, maar ongetwijfeld zal dat de maken hebben dat er ook een veld is tussen de negatieve elektronen en de positieve protonen in de kern van het atoom.
Ook daar tussen is een veld als tussen negatief en positief en is bekend als de  elektromagnetische kracht die de elektronen bij het de kern van het atoom vast houdt.
Deze kracht bestaat uit fotonen, dus volgens mijn voorstelling dat er een in- en uitgaande stroom is van ruimtescheepjes (de fotonen) tussen elektron en proton, negatief en positief.

Nu gaat het hier extra om het draaien van die elektronen en wordt beschreven als baanmagnetisme, die dus gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor het veld van een magneet en de werking ervan.
Hoewel ook zonder dat draaien er een veld is tussen het negatieve elektron en het positieve proton*, maar dan zullen ze door aantrekkingskracht naar elkaar toevallen.
Door het draaien en de daardoor opgewekte middelpuntvliedende kracht blijven ze uit elkaar.

*Zie: elektrisch veld.(In de Wikipedia)

Elk atoom is aldus een klein magneetje op zichzelf.
Maar dat niet alleen: ook het elektron zelf kan nog eens om zijn eigen as draaien.
Dit is bekend als spinmagnetisme als een klein kringstroompje binnen één elektron.
Dus elk elektron heeft dan ook nog eens een eigen veldje door eigen draaiing.

Aldus kan het elektron nooit een elementair deeltje zijn, in die zin dat het niet verder gedeeld zou kunnen worden, als deze ook al een veld heeft op zichzelf.
Het moet dan weer een ingewikkelde wereld op zichzelf zijn krachtens mijn atoomtheorie, dat er geen grens is in de microkosmos.
Of dit nog steeds door dezelfde fotonen beheerst wordt of extra kleine fotonen, ben ik nog niet tegen gekomen.

20 - Een oneindig uurwerk.

Aldus is mijn impressie dat de kosmos als een geniaal uurwerk in elkaar zit van systemen (velden) die om elkaar heen draaien.
En wel vanaf de oneindige macrokosmos in het groot (heelallen, superclusters, clusters, melkwegen en sterrenstelsels) tot in de oneindige microkosmos in het klein: velden en atomen en elementaire deeltjes, enzovoort.)

Tandraderen.
 
Hoe het ene dan het andere in beweging zet is dan nog niet geheel duidelijk, maar je zou het dan kunnen vergelijken met tandraderen die haaks op elkaar kunnen staan. Zo zou het ene veld via een spiraalstructuur een ander veld, dat daar haaks op staat, ook in beweging kunnen zetten.
Misschien wordt die spiraalstructuur dan nog wel eens gevonden.

Aantrekkingskracht door afstootkracht.

De zwaartekracht is daarmede nog niet verklaard, helaas. Maar wel zou je je voor kunnen stellen dat de microwezentjes hun ruimteschepen (de fotonen en gluonen en bosonen en gravitonen) via een raket in werking stellen, dus op basis van de gewone materiële afstootkracht, zoals wij dat ook doen.
Maar de afstootkracht moet eerst bewerkstelligd zijn door een omgekeerd aantrekkingkracht, dus dat lijkt dan een vicieuze cirkel, die het ene gat met het andere gat zou moeten verklaren.

De aantrekkingskracht is ideëel.

Maar wel zou het kunnen dat de afstootkracht materieel is en de aantrekkingskracht ideëel, dus zonder elastiek of iets dergelijks, maar berustend op de geestelijk wil tot eenheid.
Dus net zoals wij ergens naar toe willen en ons van de materiële afstootkracht bedienen om daar te komen via de benenwagen, de fiets, de tram of de auto of een schip of een vliegtuig of een ruimteschip.
En omdat het heelal eeuwig is, behoeven we ons geen zorgen te maken omtrent wat er nu het eerste was: de aantrekkingskracht of de afstootkracht, dus het kip of het ei, want beiden zijn eeuwig.
Aldus is het probleem van de vicieuze cirkel opgelost.

21 - Licht als elektromagnetische straling.

Wat die tandraderen betreft is het inderdaad zo (voor zover ik het bekijken kan) dat een elektrisch veld tussen een proton en elektron bij draaiing van een atoom een spiraalstructuur zal opleveren, en deze zou dan mogelijkerwijs een magnetisch veld uit zichzelf tevoorschijn kunnen schroeven.
Maar dat zeg ik dan met alle voorbehoud, want hoe het elektromagnetisch veld nu precies werkt, is mij nog niet helemaal duidelijk.

Want zo heet het dat licht een vorm van elektromagnetisme moet zijn, maar in een magnetisch veld kan ik echt geen lichtstralen ontdekken, want het magnetisme produceert steeds grotere cirkels, die ook nog eens in zichzelf terugkeren.
Terwijl een lichtstraal lineair is en geen grote cirkels maakt, maar slechts kleine golven in de richting van het licht.
Of het moet zo zijn dat het licht deel is van die grote golven van het magnetisme als de straal daarvan die door het midden gaat, dus haaks op een staafmagneet staat.
Maar dan zal de omtrek sneller gaan dan het licht: half pi maal zo snel.
Dat kan niet.
En zou het licht omgekeerd zijwaartse cirkels moeten produceren, wat ik nog nergens ben tegen gekomen.
Wel kun je bedenken dat als het licht van een enkele puntbron uitgaat, dat het zich dan naar alle kanten uitspreidt, dus net als uit de zon vandaan, en dat de cirkels dan ook sneller moeten gaan dan de rechte lichtstralen, namelijk 2 pi maal zo snel.
Want als een lichtstraal bijvoorbeeld bij de aarde is aangekomen, dat is dus 150.000.000 kilometer, is er ook een cirkel geproduceerd van 2 pi x 150.000.000 kilometer = ongeveer een miljard kilometer.
Dit wordt dan reëel als ook die cirkels door fotonen doorlopen zouden worden als ook de cirkels van een magnetische veld, die immers van noordpool naar zuidpool lopen.

Maar als ik bij de Wikipedia kijk bij elektromagnetische straling, dan vind ik alleen een lineaire golf, waarvan de loodrechte richting de elektrische golf zou moeten zijn en de horizontale richting, dus haaks daarop, de magnetische golf.

Dan is er nog een punt en dat is dat als een elektrisch veld tussen proton en elektron als van min naar plus (of omgekeerd, want ook dat is me nog niet duidelijk) uit fotonen zou moeten bestaan, dan zou er sprake zijn van een eenrichtingsverkeer, en zou een van beiden vol moeten lopen en de ander leeg.
Dat is dan ook normaal zo bij de elektronen, denk maar aan de accu die leeg kan raken, maar hier gaat het dan om de fotonen.
Tot zover de problemen.

22 - E = mc2.

Bekijken we de formule van Einstein dan zien we de lichtsnelheid in het kwadraat, wat volgens Einsteins eigen theorie onmogelijk is, niet alleen is het kwadraat onmogelijk, ook is het volgens Einstein onmogelijk de lichtsnelheid te bereiken, want dat zou een oneindige hoeveelheid energie vergen en zou ook de massa oneindig moeten worden.

Dus die formule vertegenwoordigt dan geen realiteit en kan slechts een rekensommetje zijn, wat toch wel heel erg teleurstellend is voor een formule die wereldwijde bekendheid geniet.
Het is afgeleid van de formule: m' = m x de wortel uit 1 - (v/c)2 (de relativiteitsformule voor de massa), wat bij een lage snelheid neerkomt op: m' = m + 1/2mv2/c2.
(m' is dan de relatieve massa, en m is de gewone rustmassa).

Door beide leden te vermenigvuldigen met c2, komt er te staan: m'c2 = mc2 + 1/2mv2.
Dat is dan wel een hoop gegoochel, maar Einstein heeft dit dan gedaan om tot de formule der bewegingsenergie te komen: 1/2 mv2 en heeft de mc2 als rustenergie beschouwd.
Als rekensom kan dat best goed zijn, maar als realiteit heb je er verder niks aan.
Want er bestaat niet zoiets als een c2 in de natuur.

Of je zou het zo moeten nemen dat het hier niet gaat om een lineaire snelheid, maar om de snelheid van een vlak, dus zo dat het licht zich als een vlak uitbreidt, want een vlak is wel een kwadraat, namelijk het kwadraat van de lengte.
Maar het licht is geen vlak, maar een volle ruimte, dus als een driedimensionale uitbreiding, dus dan zou er een derde macht moeten staan: E = mc3.

Maar goed, gelukkig weten we dat het hier eigenlijk om een versnelling van het licht gaat vermenigvuldigd met de afstand van het licht, krachtens de energieformule die afgeleid is van de zwaartekrachtformule van Newton: Kracht = massa x de versnelling.
Oftewel: F(Force) = m x s(space of afstand)/t2.
Vermenigvuldig je dit met de afstand, dan krijg je de energieformule:
E = m x s2/t2, en dat is hetzelfde als: E = m x v2 (v = velocitas of snelheid).
Dus de versnelling x de afgelegde afstand is gelijk aan de snelheid in het kwadraat.

Nemen we nu voor de snelheid die van het licht, dan wordt het: E = mc2.

Dit is veel duidelijker afgeleid zonder enig gegoochel, alleen moet je wel even in de gaten houden dat die snelheid in het kwadraat staat voor de versnelling x de afgelegde afstand.
Want hier kan dan geen werkelijke kwadraat van de lichtsnelheid bedoeld zijn.

23 - Het foton is een ruimteschip.

Zou er toch zoiets als de versnelling van het licht moeten bestaan, dan komen de fotonen in aanmerking, dus het licht zelf.
Want de fotonen worden volgens de wetenschap geproduceerd door de elektronen als deze een baan terugvallen en de hoeveelheid verloren energie daardoor vrij komt in de vorm van een foton.

Ik zou zeggen: als de microwezentjes een ruimteschip lanceren (het foton dus in deze), dan hebben ze daarvoor een heleboel energie nodig, die hun ruimteschip (het elektron dus) een baan doet terugvallen.
Je zou het zelfs als afstootkracht kunnen interpreteren, dus de terugslag van het wegschieten doet het elektron een baan terugvallen, ware het niet dat een ruimteschip zich niet afzet tegen de grond, maar op basis van een inwendige druk, die vrij komt, vooruit schiet, dus zoals een ballon wegschiet als je hem bij het tuutje los laat.
Maar anderzijds weet ik niet hoe de microwezentjes hun ruimteschepen lanceren.
Dus het kan ook wel degelijk een afzetten zijn.

Maar mijn redenering is in ieder geval andersom: niet het terugvallen van het elektron doet een foton vrij produceren, maar het produceren (lanceren) van een foton (ruimteschip) doet de baan van het elektron terugvallen.
En als een ruimteschip landt, dan wordt de energie daarvan opgenomen en schiet het elektron weer een baan omhoog.
Aldus.

24 - Een geheime bron van extra energie.

Nu behoeft het niet per se zo te zijn dat een foton vanaf een elektron start, want tussen proton als centrum en het elektron, dat daar omheen draait, gaan ook steeds fotonen heen en weer om de elektromagnetische aantrekkingskracht te verzorgen.
En het kan ook zo zijn dat een foton dan eenvoudig van richting verandert en naar buiten door schiet, dus net zoals ook onze ruimteschepen vlak langs een planeet heen kunnen scheren om aldus van richting te kunnen veranderen.
En andersom bij het ontvangen van een foton dat deze naar binnen schiet tussen elektron en proton in.

Maar goed: als er toch werkelijk sprake mocht zijn van een lanceren, dan zal de versnelling daarvan veel en veel sneller gaan dan die van de lichtsnelheid, die immers in de formule van Einstein een seconde nodig heeft om de lichtsnelheid te bereiken.
Want een seconde is voor ons wel heel erg snel, als we bedenken dat onze ruimteschepen een aantal minuten nodig hebben om slechts 10 km/secondekwadraat versnelling te bereiken om daarmede de aantrekkingskracht van de aarde te overwinnen.
Zouden we aldus de versnelling van het licht moeten halen dan zouden we er een maand voor nodig hebben.

Maar de microwezens leven in een veel snellere tijd, namelijk 10^23 x zo snel* als wij, en zelfs als ze net zo traag zouden zijn als wij met het versnellen der raketten, dan zouden ze toch slechts 1/10^17 seconde nodig hebben om hun fotonruimteschip op de lichtversnelling te krijgen.
Dat wil zeggen dat ze ook 10^17 x zoveel energie kunnen produceren als de formule van Einstein, dus 10^17 x mc2.
Nu is c2 gelijk aan 300.000 km/sec in het kwadraat, dus (afgerond) 10^11 (km/sec)2, zodat de extra vermenigvuldiging met 10^17 ongeveer gelijk is aan c5.

Dus het kan niet anders zijn of de microwezentjes hebben een extra geheime bron van energie, die de formule van Einstein verre overtreft.
Ik neem aan dat dat de nog veel kleinere en fijnere mini-microkosmos betreft, die nog veel meer energie heeft dan de microkosmos.
Want zoals wij energie putten uit de microkosmos (kernenergie) zo putten zij hun energie uit de mini-microkosmos.

*Een elektron draait namelijk 10^16 x per seconde om de kern heen. En als ik dan één zo'n draai schat op één jaar, gelijk onze aarde in één jaar om de zo draait, dan is hun tijd 10^16 x 30 miljoen seconden in een jaar = ongeveer 10^23 x zo snel als onze tijd.

25 - Over de massa en de energie van een foton.

Nu heeft die versnelling tot die van het licht slechts over een zeer korte tijd plaats: 10^-17 seconde, want dan gaat het foton over op de gelijk blijvende lichtsnelheid, waarvoor de bewegingsenergie moet gelden: 1/2mv2, die overigens nauwelijks van de formule van de versnelling verschilt: mv2 of mc2, namelijk slechts die 1/2.
Wat overigens wel een zeer groot verschil maakt met de superversnelling van het foton door de microwezentjes.

Een foton heeft geen rustmassa.

Maar goed: om de bewegingsenergie van het foton te kunnen berekenen zou je dan op de een of andere manier de massa van het foton moeten wegen.
Maar nu heeft Einstein bedacht dat het foton geen rustmassa heeft, om zijn eigen theorie staande te houden, wat toch weer een dikke pech is, nu hij juist aan de hand van het foton zijn eigen theorie zo goed zou kunnen bewijzen, namelijk dat deze een oneindige massa moet hebben.
En mij is hier ook niet duidelijk of een foton een rusttoestand kent of niet.
Of wel een rusttoestand, maar geen rustmassa, maar wel een snelheidsmassa.
Aan de hand van wat Einstein zegt, zou ik zeggen dat ie bedoelt: wel rust, maar geen rustmassa, en wel een snelheidsmassa.

Maar onder fotonen vind ik bij de Wikipedia:

Wanneer een elementair deeltje en zijn antideeltje botsen, kan alle massa worden omgezet in een energierijk foton (en omgekeerd).

Dus dan lijkt het mij dat de massa van het foton gelijk moet zijn aan de massa van deeltje en anti-deeltje en dat het foton dus wel degelijk een rustmassa heeft, namelijk de rusttoestand van deeltje en anti-deeltje waaruit het ontstaat, of het moet zo zijn dat ook deze constant in vliegende vaart razen en ook geen rust kennen.

Hier is dus alom onduidelijkheid, zo niet tegenstrijdigheid, zoals ik dat van Einstein, maar ook van de wetenschap gewend ben.
Maar goed: ik zal het wel weer niet goed begrepen hebben, of de wetenschap heeft het zelf ook nog niet helemaal op een rijtje.

Nochtans is hier ook een uitkomst, want de energie van het foton kan berekend worden met de formule van Planck: E = h x v, waarbij v de frequentie is van het licht en h de constante van Planck = 6,62606957 x 10^-34 Joule x seconde.

26 - Sommetjes.

De energie van een foton.

Nemen we bijvoorbeeld de frequentie van een gammastraal van 10^18 Herz, dus met een trilling van 10^18 x per seconde, dan moet de energie van een foton van zo'n straal gelijk zijn aan: (6,6 x 10^-34 joules x seconde) x 10^18 Herz = 6,6 x 10^-16 joules.
En een Joule is een Newtonmeter, is gelijk aan: kg x (m/sec)2, volgens de formule: E=mv2.

De massa van een foton.

En volgens mijn natuurkundeboek heeft een foton massa en er staat zelfs een formule bij om de massa van een foton te berekenen, want als E = mc2, dan moet de massa gelijk zijn aan: m = E/c2*.
Dat wordt dan 6,6 x 10^-16 joules/9 x 10^16 (m/sec)2 = 0,7 x 10^-32 kilogram.

*Hoewel deze formule eigenlijk een rustformule is, wat dus niet klopt.

De splitsing van een foto in een elektron en positron.

Dan staat er in mijn natuurkundeboek ook nog een foto van een bellenvat, waarin je "ziet" hoe een sterke lichtstraal met een energie van 1,02 MeV (miljoen elektronvolt = 1000.000 x 1,6 x 10^-19 Joules) zich splitst in een elektron en een positron (een positief elektron).
Elektron en positron zijn dan ontstaan uit een onzichtbaar foton, en beschrijven twee cirkels vanuit het punt waar het foton zich gesplitst heeft.
Dus zoals een deeltje en zijn anti-deeltje qua massa omgezet kunnen worden in een foton (zie 25), zo kan een foton zich ook weer splitsen, maar pas bij een minimale energie van 1,02 MeV.

En daar staat dan ook nog een sommetje bij om de massa van die twee resulterende deeltjes te berekenen:

m = E/c2 = 1,02 MeV/c2 = 1,63 x 10^-13/9 x 10^16 = 1,81 x 10^-30 kg = 2 x 0,9 x 10^-30 kg.

Wat inderdaad de massa is van twee elektronen of de massa van elektron en positron.
En wat natuurlijk ook de massa van het foton geweest moet zijn.
Zodat massa en energie hier gezamenlijk opgaan.

27 - Kleine en grote fotonen.

Nu is het wel wonderbaarlijk dat één foton een elektron en een positron op kan leveren. Want ik had me al zo voorgesteld dat er tussen het proton en het elektron (ook positief en negatief) heel veel fotonen heen en weer zouden moeten vliegen om een sterke elektromagnetische aantrekkingskracht te kunnen handhaven.
Temeer daar het atoom een enorm grote lege ruimte heeft, wel 10 keer zo leeg als ons sterrenstelsel: aarde en zon, leeg is.
Het proton is dan de zon als kern, die ongeveer 1800 keer zo zwaar is als het elektron, terwijl de zon ongeveer een miljoen maal zo zwaar als de aarde.
Maar als je bedenkt dat het proton ook weer leeg is en uit quarks bestaat, die weer 1/1000 in doorsnede zijn van het proton, dan is het atoom zelfs 10.000 keer zo leeg als ons zonnestelsel tussen aarde en zon.
Hoeveel fotonen moet je dan wel niet hebben om daar tussen een sterk veld van aantrekking te realiseren?

Maar goed: waarschijnlijk is het verschil daarin gelegen dat er verschillende fotonen zijn van verschillende grootten, naar gelang de hoeveelheid energie en is een foton van 1,02 MeV een super-foton, die niet als een "sleepbootje" (klein ruimteschip) tussen proton en elektron heen en weer gaat, maar op zijn beurt zelf een elektron en positron kan produceren.

Supergrote fotonen met supergrote golven.

Maar een superfoton van 1.02 MeVolt levert volgens de formule Herz = Energie/Planck: 1.02 x 10^6 x 1,6 x 10^-19 joule/6,6 x 10^-34 jouleseconde(Planck)= 2,5 x 10^20 Herz, wat overeenkomt met een golf van 300.000.000 meter gedeeld door 2,5 x 10^20 = ongeveer 10^-12 meter = 10^-9 mm.
Dat is een golf van 1/100 deel van de doorsnede van een atoom van 10^-7 mm.
Zou je daar 100 fotonen van maken van 1/100 deel aan energie, dan heb je fotonen met een golflengte zo groot als het atoom zelf.
Slechts 100 fotonen lijkt mij nou niet bepaald geschikt om een netwerk van elektromagnetische kracht te onderhouden tussen elektron en proton, als je dat vergelijkt met hoeveel gravitonen er wel niet nodig zijn om onze zwaartekracht te verzorgen tot in elke puntmassa.
Ook zouden die iets minder energieke fotonen nog altijd zo massaal zijn als ongeveer 1/100 van het elektron, dus ongeveer 1/5 in doorsnede.
En ook als er veel meer van zouden zijn, dus bijvoorbeeld uit wel een miljoen superfotonen gevormd (nog altijd slechts 100 miljoen), levert dat toch een ongelukkig grof beeld op.

De oplossing is hier waarschijnlijk de eenheid tussen golf en foton, namelijk dat het foton zich ook als een golf kan manifesteren, dat wil zeggen: zichzelf oplossen in nog veel kleinere deeltjes die een golf vormen.

28 - Een collectief van ruimteschepen.

Nochtans wordt het zo voorgesteld dat het die fotonen zijn die de elektromagnetische kracht verzorgen, en dat lijkt mij wat onwaarschijnlijk vanwege de grote massa daarvan in verhouding tot het elektron, die ze zelfs zelf kunnen produceren bij een voldoende hoeveelheid energie.
Dus het kan niet anders of er is hier meer aan de hand, zoals ook bij het elektron zelf dat immers ook nog een spin heeft en daarbij een elektromagnetisch veld op kan wekken, dus ook van fotonen.
En dan heet het toch dat het elektron een elementair deeltje is, dus niet verder deelbaar, wat mij hoogst onwaarschijnlijk lijkt.
Het wil alleen maar zeggen dat de wetenschap nog niet in staat is het elektron verder te delen.
Bedenk in deze dat vroeger zelfs hele atomen als ondeelbaar werden beschouwd.

Hoe deeltjes in elkaar over kunnen gaan.

Wat hier dan voor de hand ligt is dat het foton (dat zich ook als een golf kan manifesteren) samen gaat met een golf van nog veel kleinere deeltjes en daarin zelfs kan verdwijnen (veranderen).
Dat laatste moeten we dan zo voorstellen dat een elektron als ruimteschip niet één en ondeelbaar ding is, maar een complex geheel, een eenheid van vele ruimtescheepjes, die uit elkaar kunnen gaan en eventueel zelfs in andere deeltjes, dus in andere complexvormen van ruimteschepen omgezet kunnen worden.
Daarmede is in principe verklaard dat deeltjes (dus complexen van ruimteschepen) in elkaar over kunnen gaan.

Mobiele huizen.

Ik moet daarbij ook denken aan onze steden waarin de huizen star en stijf allemaal op dezelfde plek staan. Hoe veel beter en gemakkelijker zou het zijn als huizen mobiel waren, zodat eventueel, als het nodig is, een huis ergens anders gezet kan worden als de bewoner dat graag wil, of in verband met de stadsplanning hele wijken verplaatst kunnen worden of van vorm veranderd.
Nu: ik kan me voorstellen dat zoiets bestaat in de microkosmos als een hogere wereld van ruimteschepen.
Dus als Lego stukjes, waarvan je ook van alles en nog wat kan maken.

29 - Het foton en zijn begeleidende ruimtescheepjes.

Een foton zou aldus omgezet kunnen worden, dat wil zeggen: uiteen kunnen vallen in veel kleinere deeltjes = ruimtescheepjes.
Maar het meest logisch is dat deze kleinere ruimtescheepjes het foton begeleiden, zoals onze planeten de zon en ook zoals satellieten, kunstmanen dus en ook ruimteschepen de aarde omcirkelen.
Trek je zo'n begeleidende cirkel van vele ruimtescheepjes uit, dan krijg je vanzelf een golf of spiraal als deel van het zonlicht, dus als eenheid van foton en golf.

Ruimtescheepjes van de mini-microkosmos.

Gezien het probleem dat kleinere fotonen een veel langere golf vereisen, lijkt het mij dat die begeleidende ruimtescheepjes geen fotonen meer zijn, maar zoveel kleiner dat ik aan de nog veel kleinere ruimtescheepjes van de mini-microkosmos moet denken.
We komen dan in de orde van grootte van 10^-43 meter, als een quark 10^-18 meter is en de aarde 10^7 meter.
Dus zo dat de verhouding van de aarde (als een groot toekomstig ruimteschip gedacht) tot een quark gelijk is als die van die quark tot een ruimteschip van de mini-microkosmos.
De grootteverhouding van aarde en quark is 10^25.
Dus dan wordt het: 10^7 : 10^-18 = 10^-18 : 10^43 meter.

Planck slaat de plank mis.

Nu, dat is nog een stuk kleiner dan de als kleinst gedachte Plancklengte van 1,6 x 10^-35 meter.
En in mijn atoomtheorie zijn er dan ook geen grenzen. De wetenschap meent dan ook altijd weer grenzen te moeten vaststellen die dan later toch weer doorbroken worden.
Het is mijns inziens ook volkomen in strijd met de Singulariteit der Oerknal, die zelfs oneindig klein moet wezen.
Nu: krachtens de limiet van Planck kan zoiets dan alleen maar Chaos wezen. Maar hoe kan er dan uit een volkomen Chaos toch een geordende kosmos ontstaan?
Lariekoek dus.
Ons heelal is niet ontstaan uit een Chaos (dat is Griekse mythologie), maar uit een oneindige reeks van steeds kleinere en steeds hoger geordende ruimtevaartculturen.
En waar wij dan nu zelf ook aan toe zijn gekomen, want ook wij kunnen nu ruimteschepen bouwen.

30 -  Het foton heeft heel veel energie en weinig massa.

Nu bezit een foton een miljoen maal zoveel energie als een elektron met slechts 1 elektronvolt energie. Maar de eerste levert wel de massa van de andere op (twee zelfs: elektron en positron), dus de massa's zijn gelijk, terwijl de energieën hoogst ongelijk zijn.
Nu: dat laat zich dan verklaren door de bewegingsenergie van het met lichtsnelheid gaande foton, hoewel ik eerder meende te concluderen dat massa en energie gelijk op gaan volgens de formule m' = m + 1/2mv2 en ook volgens: m' = m gedeeld door de wortel uit 1 - (v/c)2.
Zie daarvoor paragraaf 11.

Massa en energie gaan niet gelijk op.

Maar nu blijken energie en massa niet gelijk op te gaan, want het foton heeft een miljoen keer zoveel energie als het elektron, maar dezelfde massa, of die massa zou zich pas openbaren bij de verandering van het foton in elektron en positron en dus zelf helemaal geen massa hebben en alleen maar energie zijn?
Of de massa van het foton zou inderdaad een miljoen keer zo groot zijn, maar dan komt de vraag op waar die massa dan verdwenen is.

Bovendien is de formule van de rustenergie: m = E/c2 toegepast op een foton dat met lichtsnelheid gaat, dus ook dat klopt niet.
Maar goed: de formule van de bewegingsenergie: 1/2 mv2 verschilt daar weinig van.
Maar eigenlijk zou de relativiteitsformule toegepast moeten worden.

Het foton zou een oneindige massa moeten hebben.

Het grote probleem zit daar waar het foton eigenlijk volgens de leer van Einstein een oneindige massa zou moeten hebben.
Juist op het cruciale punt der lichtsnelheid laat Einstein ons in de steek, dus alles zou wel eens anders kunnen zijn dan hij denkt.

Het licht zou ook geen lengte mogen hebben.

Niet alleen zou het foton een oneindige massa moeten hebben, maar deze zou ook volgens de contractietheorie volkomen plat moeten zijn.
Niet alleen het foton, maar ook de hele lichtstraal (die immers in zijn geheel met de lichtsnelheid gaat), zou eigenlijk geen lengte mogen hebben.
Nu is het ook inderdaad zo dat wij geen diepte kunnen zien en het licht vlak zien als tweedimensionaal.
Dus misschien is het licht toch wel volkomen plat gedrukt in de lengte.
En misschien is het ook wel zo dat het foton inderdaad een oneindige massa heeft, en weten wij alleen nog niet hoe dat in elkaar steekt.
Om maar iets in de goeie richting te noemen: in mijn atoomtheorie heeft alle materie een inwendige oneindige massa, een oneindige veelheid namelijk, dus misschien moeten wij onze rekenmethode wel herzien en vanuit het oneindige rekenen als basis.
Want zo heb ik wel eens gelezen dat de wetenschap last heeft op oneindigheden uit te komen met berekeningen in de microkosmos, waar ze dan vanaf wil.

31 - Einstein laat ons in de steek.

Wat een ellende dat de theorie van Einstein ons nu juist bij de fotonen in de steek laat, zowel wat de massa betreft, die oneindig moet wezen, als ook wat de contractie betreft, die volkomen plat, dus tweedimensionaal moet zijn.
Maar het gekke is dat de tijdsdilatatie plotseling weer wel klopt, want de tijd van de fotonen staat stil.
Heel raar dat het ene niet klopt en het andere wel, wat weer de zoveelste tegenstrijdigheid is in de theorie van Einstein in een lange reeks.
Waarbij ik me dan in alle bescheidenheid afvraag hoe ze de tijd van de fotonen dan kunnen zien. Zit daar soms een klein klokje op gemonteerd?
Ongetwijfeld zullen de microwezentjes ook wel klokken hebben, maar die zijn voor ons te klein om op te kunnen kijken.
Maar volgens de wetenschap kunnen de fotonen niet vervallen omdat ze tijdloos zijn.
Nu: dat vind ik geen echt sterke redenering, en bovendien kan een foton wel vervallen, namelijk in een elektron en een positron, zoals we zopas besproken hebben.
Ik neem dan maar aan dat de inwendige klok dan plotseling weer begint te lopen.

Kan een volkomen plat vlak nog wel massa hebben?

Dan is er nog een probleem, en dat is hoe het mogelijk is dat een plat vlak, ontstaan uit de contractietheorie van Einstein(eigenlijk van Lorentz en FitzGerald), toch een oneindige massa zou kunnen hebben?
Want bij massa denk je aan volume en niet aan een plat vlak. Hoe groot is de massa van bijvoorbeeld een kilogram ijzer, als je deze helemaal plat zou drukken tot 0 millimeter, zodat het ijzer geen volume meer heeft?
Je zou toch zeggen dat het begrip massa dan geen zin meer heeft omdat er geen volume meer is en dat de massa dan 0 moet zijn, dus verdwenen.
Het kan dan alleen nog een virtueel beeld zijn en geen concrete materie.
Ook dit is toch wel zeer eigenaardig dat om een nadere verklaring vraagt van het begrip: massa.

32 - Wat is massa?

Massa wordt omgeschreven als een eigenschap der materie en wel als de hoeveelheid daarvan, die echter niet direct wordt geteld (hoe zou dat moeten?), maar berekend wordt aan de hand van de zwaartekracht, waarvan men niet weet hoe die werkt.
Dus het ene gat wordt hier met het andere gat gevuld.
Maar waarschijnlijk (stilzwijgend) uitgaande van de idee dat massa en zwaartekracht equivalente begrippen zijn, dus zo dat de hoeveelheid massa gelijk op gaat met de hoeveelheid zwaartekracht, hoewel massa en energie ook niet gelijk op gaan, dus dat kan dan betwijfeld worden dat dat wel voor de zwaartekracht zou gelden.
En verder zij er ook nog drie andere krachten, die anders werken.

Higgsbosonen.

Maar men veronderstelt bovendien dat er aparte deeltjes zijn die de massa van alle andere deeltjes verzorgen: de Higgsbosonen.
Dat maakt de massa niet tot een algemene eigenschap der materie, maar tot een aparte eigenschap van bepaalde deeltjes.
Dus zo ongeveer als dat wel iedereen een koe zou kunnen melken (algemene eigenschap), maar dat dit dan speciaal toebedeeld is aan de boer (specifieke eigenschap), zodat iedereen dan melk in de winkel kan kopen, dus als specifieke arbeidsverdeling.

Van materialiteit naar virtualiteit.

Dus dat zou betekenen dat zonder de Higgsbosonen de andere deeltjes geen massa, dus geen hoeveelheid meer zouden bezitten, dus geen enkel uiterlijk bestaan meer kunnen hebben, waarvan immers de hoeveelheid kenmerkend is in lengte, breedte en hoogte, dus als uiterlijke vorm.
Dan zou er van de concrete dingen het meest wezenlijke der uiterlijke vorm weggenomen worden, want met de massa verdwijnt ook de uiterlijke vorm, als ware zij slechts abstracte begrippen.
De uiterlijke wereld der materie wordt dan iets virtueels en de wetenschap gaat over in hemelse metafysica.
Wat de melk betreft: zou de boer niet meer melken, dan komen we allen om van de dorst en stijgen op naar de hemel (even uitgaande van de fictie dat melk de enige drank is).

Van aarde naar hemel.

Het moge duidelijk wezen dat we aldus in een andere benadering der dingen komen, als deze niet meer een concrete samenstelling van noodzakelijke eigenschappen zijn, maar de eigenschappen zelf iets zelfstandigs worden als ware die de dingen.
Dit kunnen we wel in ons denken zo doen, maar als ook de uiterlijke werkelijkheid zelf zo in elkaar zit is deze niet meer wat het was (dat wil zeggen: wat wij ervan dachten), maar iets anders geworden, namelijk een innerlijke hemelwereld van het denken.

Of als het midden tussen het ene en het andere (hemel en aarde) omdat die Massa als eigenschap dan toch weer als dingen, dat is: Higgs bosonen zou bestaan.

33 - De dogma's van Einstein.

Maar goed: het is moeilijk voor te stellen dat een massa met lichtsnelheid, helemaal platgedrukt tot twee dimensies toch nog enige massa zou hebben, omdat we bij massa als eigenschap der materie aan drie dimensies denken.
Nog gekker als volgens Einstein die massa oneindig moet wezen.

Ook is het volgens Einstein onmogelijk de lichtsnelheid te bereiken, want het zou oneindig veel energie vergen, wat ons heelal niet heeft, want deze is niet oneindig volgens de wetenschap.
Alle energie van ons hele heelal zou niet voldoende zijn iets tot de lichtsnelheid te brengen.
En hoe zou je bovendien een heelal voor moeten stellen dat helemaal geen energie meer heeft?
En dat dan alleen om bijvoorbeeld een raket de snelheid van het licht te geven.

Het is natuurlijk leuk om daarover te fantaseren, maar het is natuurlijk wel zo dat Einstein iets heeft bedacht wat onmogelijk is, terwijl het anderzijds zo is dat de fotonen gewoon met de snelheid van het licht door het heelal razen.
Dat is dan nog het grappige, dat het licht zelf de spot met hem drijft.

Maar goed: Einstein zou Einstein niet zijn als ie hier niet een mooie smoes had bedacht: fotonen hebben geen rustmassa.
Hoe bedenk je het?
Blijft dan wel de vraag waar die fotonen dan hun massa der beweging vandaan hebben.
Ik heb er nog niks over gelezen.

Maar ook hier weet Einstein raad: fotonen hebben ook bewegend geen massa, want ook al worden ze door de zon afgebogen (ook door Einstein uitgevonden om hun massa te bewijzen) dan is dat niet vanwege die massa (dus hij spreekt zich gewoon tegen), maar omdat de ruimte van het heelal verbogen is.
Kortom: er is helemaal geen zwaartekracht nodig: weg ermee, want als een steen valt, komt dat niet door een of andere mysterieuze kracht, maar omdat de ruimte verbogen is.
Hoe het dan komt dat de ruimte verbogen is, is de wetenschap als vraag nog niet ingevallen.
Maar in ieder geval: dan kan ook de hele formule van Newton: Kracht = massa x versnelling, op de schop.
Nog even en we kunnen ook het begrip: massa weg doen of door iets anders vervangen, want zonder kracht is er geen massa, want de massa wordt door de kracht bepaald, heeft deze als basis.

Als er één dialectische goochelaar is dan is het wel Einstein: chapeau!!
God is Einstein en moge zijn dogma's het eeuwige leven hebben.

34 - De hoeveelheid ding.

Nemen we het begrip massa voor wat het moet betekenen dan betekent het veelheid, hoeveelheid materie.
Daarmede kunnen we op een eenvoudige manier beginnen door aldus te tellen: dit is één steen en dit is één boom of één mens, enzovoort.
Alles is in principe één.
Gezamenlijk is het dan een veelheid, die te tellen is als de veelheid van dingen om ons heen.
Maar nu heeft men de veelheid der dingen ook onderling willen vergelijken, want sommige dingen zijn groot en andere klein en vele dingen zijn ook nog eens opgebouwd uit kleinere dingen.
Ook heeft men speciaal de dingen met elkander vergeleken naar het gewicht, en de massa als veelheid heeft daardoor eigenlijk een andere betekenis gekregen, die niet zozeer de veelheid der dingen betreft, maar te maken heeft met de zwaartekracht om tot een basis van algemene gelijkheid te komen, dus als vergelijkingsmateriaal, omdat het ene ding zoveel maar weegt als het andere ding.
Dat schept een onderlinge eenheid.
Als zou men dat dan ook met de grootte kunnen doen, dus het volume, maar dan stuiten we op het probleem dat sommige dingen een grotere intensiteit, een grotere inwendige veelheid bezitten, dus daarom zwaarder wegen.
Dus dan kom je op het laatste terecht om daarmede een inwendige hoeveelheid te kunnen meten, die aan de buitenkant onzichtbaar is.

De atomen.

Maar omdat de moderne wetenschap ontdekt heeft dat alle dingen uit atomen zijn opgebouwd, is het tellen weer in zwang gekomen, want van alle dingen kun je de atomen tellen, maar omdat die weer allemaal onderling verschillen, is dat ook weer niet bevredigend gebleken te zijn.
Gelukkig dan maar dat de atomen weer uit nog kleinere deeltjes bestaan, maar helaas zijn die dan ook weer verschillend, zodat het probleem van het tellen nog steeds niet is opgelost, want ook de elementaire deeltjes zijn weer verschillend.
Ook de zwaartekracht biedt geen definitieve uitkomst omdat er in de microkosmos veel grotere krachten zijn, die bovendien anders werken.
We moeten dan maar aannemen dat de hoeveelheid kracht evenredig is aan de "hoeveelheid ding", waarvan we van het laatste eigenlijk niet kunnen zeggen wat daarmede nu eigenlijk bedoeld is.

35 - Elk ding heeft een oneindige massa.

Dus richting de microkosmos ziet het er naar uit dat het probleem van het tellen der massa der dingen eerder complexer zal worden dan eenvoudiger.
Dit om de eenvoudige reden dat de natuurwetten in de microkosmos steeds ingewikkelder worden.
Nemen we een ding naar de inhoud der atoomtheorie dan bestaat elk ding uit kleinere dingen (en ook levende wezentjes) tot in het oneindige en is aldus de massa van elk ding oneindig.
Nochtans openbaart die oneindigheid zich niet aan ons, omdat die ook oneindig diep verborgen is en wij slechts de oppervlakte waarnemen van een eerste (hooguit tweede) cultuur der microwezentjes.

Maar wij kunnen daarom wel begrijpen dat de massa, dus de hoeveelheid der dingen, oneindig moet wezen. Temeer daar de wetenschap ook met steeds grotere getallen gaat werken en er geen goede reden is te bedenken dat dat ergens zal stoppen.
Maar nochtans is men kopschuw de oneindigheid gewoon als een getal te aanvaarden, net als men vroeger het getal 0 niet kon erkennen.
Bovendien is het rekenen met oneindigheid en oneindigheden wat moeilijker dan met de gewone beperkte getallen.

Ga ik bijvoorbeeld zeggen dat een steen een oneindige massa heeft, dan schijnt het zo te zijn dat ik de dingen dan niet meer met elkander kan vergelijken, want hoeveel massa hebben dan twee stenen of hoeveel massa heeft dan een halve steen?
Dat schijnt dan onverschillig te zijn omdat 2 x oneindig ook oneindig is en een halve steen eveneens.
Maar ook kan je toch zeggen dat twee stenen een dubbele oneindigheid aan massa bezitten en een halve steen een halve oneindigheid.

Dat moge nog iets duidelijker zijn met de tijd, want wij rekenen 2012 jaar na Christus, alsof de wereld pas met Jezus ontstaan is, wat natuurlijk onzin is. Wij zouden eigenlijk (volgens de wetenschap) moeten rekenen met 13,7 miljard jaar na de Oerknal.
En naar mijn mening is het heelal eeuwig*, dus zouden we met het jaartal: eeuwig moeten rekenen, maar toch zo dat er elk jaar één bij komt,dus eeuwig plus één.
We zouden dan als oplossing het jaartal mijner vinding der atoomtheorie kunnen nemen (1974) en aldus nu kunnen spreken van het jaartal: eeuwig plus 38 jaar.
In de nacht van 10 op 11 juli is het dan oud en nieuw.

*Echter wel zo dat de tijd van de microwezentjes veel sneller was en ten tijde van de "Oerknal" onze langzame tijd nog niet bestond, dus krachtens onze tijd zouden we ook 13,7 miljard jaar kunnen nemen, maar indachtig dat de tijd eigenlijk eeuwig is, maar als een zogenaamde inwendige eeuwigheid die vanuit onze langzame tijd bekeken in het eerste begin der "Oerknal" geperst zit.

36 - Wij gaan met lichtsnelheid ten opzichte van het foton.

Nu werkt ook Einstein met de idee ener oneindige massa, die helaas bij hem tevens onmogelijk is (en dus ook niet positief bewezen kan worden), dus daar hebben we dan verder niks aan.
Maar krachtens zijn eigen idee der relativiteit gaan wij zelf allemaal met de lichtsnelheid ten opzichte van het foton, dat immers zelf voor zichzelf stil staat.
Want een microwezentjes dat in een ruimteschip zit (het foton dus) zal menen zelf stil te staan en ziet het heelal met lichtsnelheid langs zichzelf heen razen.
Ja: zou zijn eigen tijd werkelijk stil staan dat zou hij het heelal zelfs met werkelijk oneindige snelheid zien gaan, want niet als 300.000 km/seconde, maar per 0 seconde, wat oneindig snel is.
Daar heeft onze brave Einstein nog nooit aan gedacht, terwijl het toch zeer eenvoudig is daar op te komen.

Het wordt nog extra gecompliceerd als wij bedenken dat de microwezentjes een eigen veel snellere tijd hebben dan wij en het zou best kunnen dat de lichtsnelheid van het ruimteschip geen invloed heeft op de veel snellere tijd van de microwezentjes, dus zo dat de tijd van het foton wel stil staat, maar niet die van de microwezentjes.
Wel is het zo dat de lichtsnelheid voor hen ook dezelfde snelheid is omdat hun snellere tijd gelijk op gaat met kleinere lengte eenheden zodat het resultaat voor de snelheid als lengte gedeeld door tijd dezelfde blijft, want ongeveer 10^24 x lengte gedeeld door 10^24 x tijd blijft dezelfde snelheid.
Dus ze zien ons gewoon met 300.000 microkilometer per microseconde op zichzelf toekomen of voorbij gaan of weg gaan.

Maar goed: als we ons beperken tot de idee van Einstein dat alles relatief is en de massa met lichtsnelheid bewogen oneindig moet zijn, dan hebben wij voor de microwezentjes een oneindige massa, want wij gaan met de snelheid van het licht ten opzichte van het foton, niet alleen ten opzichte van één foton, maar ten opzichte van alle fotonen, die zelf in alle richtingen gaan, dus consequent doordenkend gaan wij zelf in alle richtingen met de snelheid van het licht.
Dit is dan wat moeilijk voor te stellen, maar als er volgens Einsteins theorie net zoveel heelallen zijn als waarnemers, kan dat er ook nog wel bij: elke richting is een heelal op zichzelf vanuit de visie van een bepaald microwezentje.
Aldus moet je het heelal geanalyseerd denken in eindeloos veel heelallen, die anderzijds voor ons als enkele waarnemer, toch altijd maar één heelal is uit de vele anderen.

37 - Een wezenloos persoon.

Maar nu openbaart zich hier wel een probleem.
Want dat een microwezen ons met oneindige snelheid ziet gaan en ons dus zo ziet dat wij een oneindige massa zouden hebben, wil nog niet zeggen dat wij dat zelf zo ervaren.

Dit is dan eigenlijk een algemeen probleem der relativiteitstheorie en daarom is het goed daar eens bij stil te staan.
Ik wil dit illustreren met een wat gemakkelijker voor te stellen voorbeeld, namelijk die van de zintuiglijke waarneming.
Want in de zintuiglijke waarneming zie ik een ander als veel kleiner dan ik zelf ben en wel door de verkleining van het perspectief, en de ander ziet mij omgekeerd veel kleiner dan hij zelf is.
Er is dus een persoonsverdubbeling opgetreden, want ik besta zowel gewoon als ook veel kleiner voor de ander en de ander bestaat ook gewoon voor zichzelf maar veel kleiner voor mij.

Maar ik kan zelf niet ervaren dat ik ook veel kleiner ben, want dan zou ik de ander juist als veel groter moeten zien.
En voor de ander geldt natuurlijk hetzelfde: hij kan niet ervaren kleiner te zijn dan mij en mij als veel groter zien.
Dus de beide kleinere personen zijn eigenlijk wezenloos, dat wil zeggen: zonder bewustzijn.
Ik zie dus iemand die geen bewustzijn heeft, ik kijk dus naar een wezenloze pop, een wezenloze afbeelding.
Die persoon die ik zie is echter niet helemaal wezenloos, als zou ie een afbeelding zijn van een schilderij, maar alleen voor een bepaald aspect van het kleiner zijn.
Die kleinere persoon is natuurlijk verder precies dezelfde persoon, die even groot is als ik, maar die ik als zodanig niet kan zien*.
Wel de persoon zelf, maar alleen in kleiner formaat kan ik hem zien.
Dus het wezenloze is hier alleen het kleiner zijn, dus zo dat die kleinere persoon in die bepaalde verhouding mij niet als groter kan zien en zichzelf niet als kleiner kan ervaren.

En ook ik zelf kan mijzelf niet zo ervaren als kleiner dan de ander en hem groter zien.
Ik kan me dat wel enigszins indenken maar niet zo ervaren.

*Dus ook in gelijke grootte kan ik hem niet zien, noch als groter dan ik en alleen als kleiner.

38 - Het super ego.

Nu zou het natuurlijk best kunnen dat er van mij een dubbel exemplaar bestaat die de ander wel als groter kan zien, dus of die situatie werkelijk wezenloos is kan ik niet bewijzen.
En volgens Einstein dat er net zoveel heelallen zijn als waarnemers, dus ook zo dat er van mijn eigen bescheiden persoontje eindeloos veel andere exemplaren moeten bestaan in al die andere heelallen van die andere wezens.
Er moeten eindeloos veel andere harries zijn in eindeloos veel andere relatieve situaties.
Maar ik kan die anderen echter zelf niet ervaren.

Wij bestaan als veelheid voor de microwezentjes.

En ook zonder de relativiteitstheorie is er al sprake van een eindeloze veelheid, want ook alle microwezentjes in mijn eigen lichaam hebben allemaal een eigen kijk op mij.
In elk van hen besta ik apart en ook anders op een unieke individuele wijze, die overeenkomt met het karakter van het betreffende microwezentje, net als wij mensen allemaal een verschillende kijk op de wereld en de maatschappij bezitten.
En ook net zoals mensen allemaal een verschillende kijk op elkaar hebben, die de persoon in kwestie niet zo kan ervaren als anderen dat doen, dus elk mens bestaat ook in alle anderen.

Wij bezitten een oneindige massa.

Maar wat de massa betreft zou het kunnen dat wij inderdaad een oneindige massa bezitten, want in de relativiteitstheorie is het zo dat elke waarnemer zichzelf als stilstaande mag beschouwen als grondslag van het omringende heelal of de wereld.
Dus bijvoorbeeld zo dat als iemand in een rijdende trein zit, hij mag zeggen dat zijn trein stil staat en de omringende omgeving zich beweegt en niet hij zelf.
Doordenkende moet die trein dus de omgeving in beweging hebben gezet en een zeer grote kracht bezitten, hoewel niet noodzakelijk oneindig of het heelal zou oneindig moeten wezen, wat volgens mij ook zo is.

De aarde onder je voeten weg lopen.

Nu kunnen we die hele voorstelling nog verder vereenvoudigen door het zo te zien dat als een mens loopt, dat ie dan de hele aarde onder zijn voeten weg loopt, en daarmede ook het hele heelal in beweging zet, dus een oneindige kracht moet hebben, die verklaard zou kunnen worden uit het bezit van een oneindige massa.
Dat lijkt misschien absurd, maar is toch niet zo absurd als het lijkt, want de mens zelf is het middelpunt en ook de grootste in zijn eigen heelal.
En het volgt ook uit de theorie van Einstein dat het zo moet zijn.

39 - God in eigen heelal.

Hier ben ik dan eigenlijk op mijn Gods idee gekomen, namelijk dat elk mens een God is in zijn eigen heelal krachtens de relativiteitsidee van Einstein: God is E = mc2.
En wel vanuit de idee der rustende waarnemer.
Deze E van energie betreft ook de rustmassa, die volgens mij echter oneindig is, dus met c2 kom je er niet.
En bij Einstein is niet de rustmassa oneindig, maar de massa die een snelheid van C zou kunnen bereiken, wat volgens hem dan onmogelijk is, dus hier openbaart zich een grote mate van zwakheid van zijn eigen theorie iets te postuleren wat niet kan, maar anderzijds wel zou moeten kunnen omdat het licht zelf met de snelheid van het licht gaat, maar toch geen oneindige massa bezit.
Dus het is een dubbele zwakheid.

In het bewustzijn der microwezentjes.

Wel zou het dan (volgens de theorie van Einstein) kunnen dat wij voor de microwezentjes een oneindige massa bezitten, dus niet vrij voor ons zelf bestaan als middelpunt van het heelal, maar in het bewustzijn van de microwezentjes leven zonder dat de beseffen, dus als die personen die we eerst als wezenloos hebben verondersteld.
Maar dan lijkt het mij dat als de ander met lichtsnelheid een oneindige massa heeft, en de eigen persoon niet, dat het heelal dan onevenwichtig is en als het ware gaat "kantelen".
Veel beter is het dus dat het rustende middelpunt een oneindige massa heeft en niet de periferie, dus zoals we dan voor de microwezentjes zouden zijn.

De theorie van Einstein omdraaien.

Aldus veronderstel ik (als hypothese) dat we de theorie van Einstein om moet draaien en niet de lichtsnelheid een oneindige massa produceert, maar juist de rusttoestand van nature een oneindige massa bezit en de snelheid van het licht juist deze massa consumeert, deze omzet in beweging, zodanig dat de massa juist grotendeels of zelfs helemaal verdwijnt en virtueel wordt als beweging, dus ideëel of metafysisch.
Ten eerste omdat licht licht is, dus niet zwaar en het ook nog maar de vraag is of licht wel massa heeft of helemaal geen massa.
Ten tweede omdat licht als bewustzijn van het zien ideëel is.
Ten derde ook nog omdat het licht als snelheid der beweging overeenkomt met de tijd, die ook beweging is en metafysisch.

Energie als massa en als beweging.

Gaan we het zo bekijken dan komt er iets anders uit tevoorschijn, namelijk dat energie als eenheid van massa en beweging zowel massa kan zonder beweging als ook beweging zonder massa, dus de vorm van beide extremen aan kan nemen.
Als massa is energie dan in rust en is het een ding als ruimtelijk en als beweging is de energie massaloos en virtueel en gelijk aan de tijd.
Tussen beiden extremen van totale massa en totale beweging zit dan de eenheid van beiden, dus eenheid van massa en beweging, waarbij meer massa samen gaat met minder beweging en andersom: meer beweging is minder massa.
Aldus kunnen massa en beweging in elkaar omgezet worden.

40 - Energie van buiten of van binnen.

Het verschil tussen wat Einstein denkt en wat ik denk is daarin gelegen dat Einstein het heeft over een oneindige hoeveelheid energie die van buiten af toegevoerd zou moeten worden om iets tot de lichtsnelheid te brengen.
Dat is wel begrijpelijk omdat de toegevoerde energie zich voor een deel zal omzetten in massa en aldus het ding zwaarder maken en een ander deel om de snelheid op te voeren.
Dit gebeurt dan in een deeltjesversneller.
Aldus moet er steeds meer energie toegevoerd worden om de lichtsnelheid te bereiken, wat dan volgens de formule van Einstein onmogelijk is.

Energie uit het ding zelf.

Maar iets anders is als de energie uit de massa van het ding zelf gehaald wordt, want dan zal het ding alleen maar lichter worden omdat het zijn eigen massa consumeert om deze om te zetten in snelheid. Zodat de energie gewoon gelijk blijft, en van massa omgezet wordt in beweging.
Massa en beweging zijn dan 2 vormen van energie.

Rustmassa van het foton.

Nu is het probleem of een foton nu wel of geen massa heeft (hier over zijn de berichten verschillend) en of ze nu wel of geen rustmassa heeft.
Want volgens het eerder gemaakte sommetje (zie hoofdstukken 26 en 30) zou de energie van een foton omgezet kunnen worden in de massa van een elektron en een positron, zodat deze laatsten als de rustmassa van het foton beschouwd zouden kunnen worden (hun eventuele beweging kan verwaarloosd worden in verhouding tot de lichtsnelheid van het foton).
Zou het foton zelf ook massa hebben (wat volgens mijn natuurkundeboek het geval is en ook al uit de energie van het foton berekend is) dan is de vraag waar die massa van dat foton dan gebleven is als alleen de energie van het foton (1,02 MeV) voldoende is om in de massa van het elektron en het positron omgezet te worden.
Dus dat sommetje klopt volgens mij niet, omdat foton enerzijds en elektron en positron anderzijds beiden dezelfde massa bezitten, maar het foton veel meer energie heeft(1.02 MeV) en het elektron en positron tezamen slechts 2 eV moeten bezitten.
Het klopt dan wel als het foton inderdaad geen massa heeft en alleen energie, en het elektron en het positron als rustmassa van het foton beschouwd kan worden.
Omgekeerd heeft die massa van elektron en positron dan gezorgd voor de energie van het foton en het foton zelf, dus als omzetting van massa in energie.
Dus bij omkering van dit proces, want volgens de Wikipedia kan bij botsing van een elementair deeltje en zijn antideeltje alle massa omgezet worden in een energierijk foton (en omgekeerd).
Dus ik neem aan dat hier ook dat elektron en het positron bedoeld zijn.
Dus mijn redenering zou kunnen kloppen als het foton geen massa heeft en dan klopt het sommetje van mijn natuurkundeboek ook.

Drogreden.

Maar het moge dan duidelijk zijn dat bewering van Einstein dat het foton geen rustmassa heeft een drogreden is, want dat is de massa van elektron en positron, die in een foton worden omgezet.
Die massa wordt tot de lichtsnelheid versneld en zou een oneindige massa moeten krijgen.

41 - Van materiële massa naar immateriële massa.

Dus eerder is het omgekeerde het geval dat elektron en positron hun massa verliezen door hun samensmelting tot een foton en versnelling tot het licht.
Maar dat het foton massaloos zou zijn dat is ook weer moeilijk voor te stellen, want hoe kan iets massaloos zijn?
Want massa betekent gewoon veelheid en is een essentieel kenmerk der uiterlijke realiteit.
Zelfs de Geest bezit massa als veelheid van gedachten, die zich in de tijd bewegen.
Ook de innerlijke voorstelling bezit een veelheid van visuele punten, ook al is een voorstelling tweedimensionaal, toch is het een veelheid.
Wel is het zo dat de massa der innerlijke voorstelling en de innerlijke gedachten en gevoelens niet vatbaar zijn voor zwaartekracht of aantrekkingskracht.
Het is vrije massa en aangezien de materiële massa gemeten wordt met behulp van aantrekkingskracht zou het kunnen zijn dat de materiële massa van elektron en positron over gaan in de immateriële massa van het foton.

Van ruimtelijke massa naar de massa der tijd.

Een andere mogelijkheid (die daar mee samenhangt) is volgens mij dat de materiële massa van elektron en positron door de enorme snelheid van het foton enorm uitgerekt wordt in de ruimte, dus enorm verdund tot iets waarvan de massa dan niet meer gedetecteerd kan worden (wel als het weer opgevangen wordt en tot rust komt).
Het wordt van een massa der ruimte tot een massa der tijd, waarvan immers het kenmerk de beweging is, en ook de tijd is ideëel, immaterieel dus.
En terwijl de materiële massa ruimtelijk is en in principe in rust, is de massa der tijd die der beweging, dat wil zeggen: van een reeks momenten, waarvan er slechts één reëel is en de rest ideëel als toekomst en verleden.
En het zou kunnen zijn dat ruimte en tijd van elkaar losgekoppeld (of onderscheiden) kunnen worden eveneens massa en aantrekkingskracht.
Want naar mate iets sneller beweegt krijgt het steeds meer de innerlijke manifestatie der tijd.

Massa als vierdimensionaal.

Nemen we namelijk iets waar, dan nemen we het altijd waar gedurende een bepaalde tijdsduur. Alles nemen we waar in de tijd. Hef je de tijd op dan wordt alles statisch en wordt de tijdsduur eeuwig, in de zin van eindeloos langzaam, en dan wordt ook de massa oneindig, want deze krijgt een extra gewicht van de duur, wat normaal niet gemeten wordt, hoewel ook wel als Watt, dat is Joule (energie) per seconde. Hoewel dan bij de energie en niet bij de Kracht als zwaartekracht waarmee het gewicht en de massa bepaald worden (volgens: Kracht = massa x de versnelling van Newton).
Kortom: massa is niet alleen die der ruimte, maar ook de lengte der tijd, dus vierdimensionaal. Terwijl men normaal het gewicht alleen ruimtelijk bepaald zonder de tijdsduur.

Een snellere beweging (tijd), maakt de massa ideëel.

Versnel je de tijd, door de beweging te versnellen, dan wordt de mogelijkheid iets waar te nemen steeds korter van duur, totdat het onmogelijk wordt.
Iets verdwijnt uit het zicht omdat de beweging te snel is.
En met het licht is het dan zo dat het zo enorm lang in de ruimte is uitgerekt, dat het zich op elke plaats slechts een zeer kort moment aanwezig is.
Zo kort dat de massa van het licht ook te klein wordt om waar te nemen en al verdwenen is voor het er is en de manifestatie krijgt van de tijd als herinnering.
De totale massa blijft dan wel gelijk, maar de manifestatie daarvan is slechts één heel klein moment, want het is er slechts even en de andere vele momenten zijn die der herinnering. Ik vermoed dus (als hypothese) dat de massa ook bepaald wordt door de tijd als extra factor.

We nemen de tijd waar.

Neem bijvoorbeeld een touw met een steen aan het einde en draai die snel in de rondte.
Wat je ziet is de hele cirkel en niet meer het enkele touw op één enkele plaats.
Dus wat je waarneemt is niet de materiële manifestatie, maar de innerlijke herinnering: de tijd.
Het ruimtelijke ding wordt een ding der tijd.
Dusdanig zelfs dat het als ding groter schijnt geworden te zijn van een enkele lijn van het touw tot een gehele cirkel.
Maar eigenlijk zie je het touw dan niet meer, maar de herinnering, de innerlijke schijn der tijd.
Van een materiële massa wordt het een ideële massa waar de aantrekkingskracht geen greep op heeft.
En het materiële wordt aldus een steeds kleiner deel van het ideële.
Zodanig dat men zou kunnen menen dat het foton geen massa meer heeft.
Die heeft het wel, maar is deels te klein geworden om waar te nemen en voor een ander deel is het een innerlijke massa geworden, dus ideëel of virtueel.

42 - De tijd als extra dimensie van de massa.

Ook in de wetenschap wordt de tijd erkend als een extra vierde dimensie. En omdat de dingen niet alleen maar in de ruimte zijn, maar ook in de tijd is het goed de massa daarvan extra te vermenigvuldigen met de factor: tijd.
En naar mate de beweging van iets sneller wordt, dus ook de tijd, vermeerdert zich de innerlijke massa der tijd, die dan weggehaald wordt uit de drie dimensies van de ruimte.
De massa der ruimte verschuift zich naar de massa der tijd.
Maar is de tijd traag, dan blijft de massa in de uiterlijke vorm der tijd zitten.
Dus we kunnen hier ook nog een onderscheid maken tussen innerlijke tijd en uiterlijke tijd.

De microwezentjes bekijken het andersom.

En voor de microwezentjes is het dan precies andersom, want zijn menen krachtens de theorie van Einstein, stil te staan en zien ons juist weg snellen en van een ruimtelijke massa in een tijdsmassa veranderen.
Je zult wel begrijpen dat de werkelijkheid zich aldus constant splitst in nieuwe werkelijkheden.

De ideële ruimte als moment van de tijd in de herinnering.

En ook kan iets geheel en al in de tijd bestaan als we bijvoorbeeld een heel ver sterrenstelsel waarnemen dat als zodanig verdwenen is, maar ook gewoon als we ons iets herinneren dat niet meer bestaat.
Zulke beelden hebben dan ook wel een ruimtelijke voorstelling, maar dan is de ruimte niet meer materieel, maar volkomen ideëel, dus niet meer als concreet ding, maar als innerlijke voorstelling, die echter wel een eenheid vormt met de materie der hersenen, maar qua bewustzijn niet in de hersenen zelf gezien wordt, maar geprojecteerd in de verre ruimte en als herinnering ook in het verleden.
Aldus wordt het geheel en al een ideële massa, die wel de materiële massa (de hersenen) als hulpmiddel gebruikt.
Dus de eenheid van materiële massa en ideële massa blijft dat wel bestaan, evenals de eenheid van ruimte en tijd blijft bestaan in de beweging.

De ideële massa als grondslag van de materiële massa.

Nu zouden we kunnen menen dat de materiële massa toch de basis is van de ideële massa, maar als we bedenken dat de ideële massa veel meer inhoud heeft, zou het wel eens andersom kunnen zijn dat de ideële massa juist de basis is van de zogenaamde materiële massa en de laatste uit de eerste begrepen moet worden.
En dat is wat ik denk: dat de innerlijke hemelwereld de grondslag is van de uiterlijke wereld.

De tijd schept de ruimte.

En dat de ideële massa meer inhoud heeft blijft wel uit de tijd, die immers alle ruimtelijke momenten der tijd omvat. De ruimte is er altijd slechts één van een eindeloze reeks ruimtes der tijd, die allen ideëel zijn.
De tijd is de grote schepper van de ruimtelijke realiteit in het heden en vernietigt ze ook allen weer, dat wil zeggen: ze worden allen weer verleden, maar blijven toch als ideële massa bestaan.

43 - De tijd stijgt op tot de eeuwigheid.

Aldus kan men zich voorstellen dat het verleden "afgedrukt" is in de ruimte, maar niet zo dat men het daar materieel zou kunnen vinden, want het is immers ideëel. Nochtans heeft het massa, want het heeft de veelheid der voorstelling.
En die voorstelling is zelfs concreet, dus driedimensionaal, want men zou het zich van alle kanten kunnen voorstellen.

De sublimering van de herinnering.

Ook kan men zich in de herinnering vrij bewegen, en eventueel dingen veranderen of verfraaien of wat men niet aanstaat gewoon weglaten. Aldus kan men de herinnering tot een kunstwerk maken en deze tot den hemelen doen opstijgen.
Aldus kan het zich ook nog eens van den tijd ontdoen en haar eeuwigheid openbaren.
Ja: alles wat in de tijd is is ook eeuwig, zoals omgekeerd de tijd openbaring is van de eeuwigheid.
Die twee zijn niet werkelijk gescheiden, staan ook niet vijandig tegenover elkaar, maar vormen een eenheid.
De tijd zit in de eeuwigheid en de eeuwigheid zit in de tijd.
En de verhouding is zo dat de tijd het aspect is van bewustzijn van de eeuwigheid, die verschijnt en weer verdwijnt, en de eeuwigheid omgekeerd de inhoud is van dat bewustzijn.

De mens zou God scheppen.

Nochtans is het speciaal de kunstenaar gegeven of de religieuze mens om in het tijdelijke ook het eeuwige te zien en om deze eeuwigheid ook naar voren te halen, te openbaren in een kunstwerk of een religieuze visie, maar ook in de filosofie.
Zo zijn dan alle sprookjes en verhalen, mythen en godsdiensten ontstaan als sublimering van de tijd tot de eeuwigheid, door het bewustzijn dat het tijdelijke een algemene en eeuwig waarde heeft, en die laatste de eigenlijke grondslag is van de eerste.
En zo meent men dan ook tegenwoordig dat de mens God schept, nochtans: God is eeuwig, dus was er al vóór de mens er was.
Hoe kan de mens dan God scheppen?
Maar wat de mens wel kan doen is God een tijdelijke en plaatselijke en persoonlijke vorm geven, er iets persoonlijks aan toe voegen, dus zijn eigen visie geven of eigen mening.
Maar de mens als tijdelijk is natuurlijk niet de schepper van de eeuwige Godheid.
Of men zou daarmede moeten bedoelen dat God niet werkelijk bestaat en slechts een fantasietje is.

Alles is al eens eerder gebeurd.

Nu: zelfs fantasieën zijn eeuwig en het is heel moeilijk, zo niet onmogelijk iets te fantaseren wat niet al eens eerder gefantaseerd is.
In een eeuwige tijd is alles wat gebeurd al eens eerder gebeurd, niet helemaal precies, maar toch wel zo ongeveer, dus naar zijn grondslag, zijn essentie.
En elke tijd geeft daaraan weer zijn eigen vorm, maar is niet werkelijk de schepper der eeuwige ideeën, dus ook niet van God.
Wel wordt de mens zich van God, dus het eeuwige bewust, en dat zou je dan een scheppen kunnen noemen, maar wat evenzeer een openbaren is van Gods wege.

44 - De heilige Geest schept God en Mens beiden.

De Mens is alleen schepper van God voor zoverre hij God zelf is, en voor zover de Mens een tijdelijke verschijning is van God (dus ook anders dan God), is hij wel een eenheid met God.
Die eenheid is de Heilige Geest en vanuit de Heilige Geest kan de mens ook in eenheid met God zelf God scheppen, maar dan is het de Heilige Geest die dat doet, dus de eenheid van God en Mens, dus zo dat ook God zelf daarin werkzaam is.
Kortom: het is een gezamenlijk bezig zijn, een gezamenlijk scheppen.
God kan niks scheppen zonder de mens en de mens niet zonder God.
Want de Geest van God heeft een lichaam nodig en dat is de mens en de mens heeft God nodig en dat is zijn Geest.
Het is dus de eenheid van Geest en lichaam die scheppend is, maar als eeuwige schepping, die nooit eens is begonnen en ook nooit zal eindigen.
Want in het scheppend bezig zijn ligt de levensvreugde.
Niet alleen voor de mens, maar ook voor God, die zich niet graag zit te vervelen.
Een God die niks doet is een God van niks: ijdelheid.

Het scheppen van de Hemel.

Nu gaat het hier in hoogste zin om het scheppen van de hemel en deze heeft zijn grondslag in het denken, want het denken is de hoogste vorm van bewustzijn en tevens de hoogste vorm van creativiteit.
En in hemelse zin, dus innerlijk, is alles wat de mens denkt ook onmiddellijk werkelijkheid en wel als geestelijke werkelijkheid, zoals het denken dat zelf uitspreekt.
In die zin is het ook de meest gemakkelijke vorm van scheppende arbeid.
Het is de realiteit van de illusie een tovenaar te zijn, dat alles wat ik denk ook meteen werkelijkheid is.
Nu, dat kan ook, namelijk in het denken.

45 - Het innerlijke hemelrijk der wetenschappen.

Innerlijk, in de hemel van het denken, is de mens het meest vrij, want daar kan hij scheppen naar eigen willekeur, maar ook krachtens de wetten der logica, want ook wetenschap en filosofie zijn innerlijk.
Neem maar bijvoorbeeld de rekenkunde als het meest duidelijke voorbeeld van wetenschappelijke logica: de getallen als zodanig zijn niet als materiële werkelijkheid te vinden. Nergens vind je de abstracte getallen als natuurlijke dingen.
Het zijn gedachten in je hoofd.
Wel bestaan ze ook in de natuur in eenheid met de dingen, want zo bestaan er natuurlijk wel 5 peren of 3 bananen, maar 3 als zodanig en ook 5 zijn nergens te vinden, dan alleen in je hoofd.
En dat geldt verder ook voor de meetkunde en de natuurkunde en ook verder voor alle wetenschap: het zit allemaal in ons hoofd.
Het is dus innerlijk.
Het zit ook wel in de natuur en de natuur zelf lijkt er wel een beetje op, maar het is de abstracte grondslag van de natuur en niet de concrete natuur zelf.
Wat je denkt is toch net iets anders dan wat er concreet bestaat.
Wat concreet bestaat is uiterlijk en wat je denkt is innerlijk.
En ook al is er ook een verband, dus een eenheid tussen die twee, er is ook een onderscheid en het is goed om zich dat bewust te worden, namelijk: de wetenschap bouwt zich een innerlijk hemelrijk van weten, van begrippen dus, en van innerlijke voorstellingen.
Om de natuur te begrijpen bouwt ze een tweede natuur er naast, en dat is haar eigen innerlijk, zowel het innerlijk van de natuur zelf, als ook ons innerlijk.
Ik noem dat het innerlijke hemelrijk.

46 - De hemel is alles omvattend.

Het innerlijke hemelrijk omvat alle wetenschappen en filosofie en religie.
Het is dus als vanzelf de eenheid van alle godsdiensten en goden en godinnen.
Maar ook omvat het alle dromen en fantasie en kunst.
Ook omvat het alle tijd der werkelijkheid en ook omvat het alle werkelijkheid zelf.
Het is dus oneindig rijk.

De mens schept zich een hemelrijk.

En de mens bouwt dat hemelrijk deels zelf, zoals hij ook zijn wereld bouwt uit de natuur.
Anderdeels is de hemel ook eeuwig, want alles wat de mens bouwt en zichzelf denkt en fantaseert, dat was er al altijd al.
Er is wezenlijk niks nieuws onder de zon.
Alle scheppen is een herscheppen, een herhaling, wat dan deels uniek is, maar anderdeels niks bijzonders.
Het leven is immers een herhalingsproces oftewel: een eindeloos cyclisch systeem.
We kennen dit bijvoorbeeld in de eindeloze herhaling van dag en nacht, winter en zomer, dood en geboorte.
Ook onze hele geschiedenis vanaf het ontstaan van het leven en verder terug vanaf de zogenaamde "Oerknal", heeft zich al eindeloos vele malen voltrokken en herhaalt zich nu weer en zal zich in de toekomst opnieuw herhalen in de macrokosmos, omdat het leven zich ontwikkelt van microkosmos naar macrokosmos, maar ook andersom van macrokosmos naar microkosmos.

De wisselwerking tussen hemel en aarde.

De moderne wetenschap gaat echter uit van het lagere standpunt der materiële natuur, maar het hogere en veel betere standpunt is het standpunt van het eeuwige en oneindige hemelrijk van God (de microwezentjes) en alle mensen en alle planten en dieren en dingen.
Er is niets in het heelal wat ook niet in de hemel zou zijn.
Want alles wat reëel is, is ook ideëel, en de laatste is de scheppende macht van de eerste.
Maar er is ook sprake van een wisselwerking zodat het reële het ideële schept, als het namelijk in de tijd teruggenomen wordt, dus verdwijnt uit het heden in het verleden en van het verleden in de eeuwigheid.

47 - De beperktheid van de natuurwetenschappen.

Nu heeft de wetenschap daar zelf geen notie van, want deze is als natuurwetenschap vooral gericht op de uiterlijke, de materiële werkelijkheid en niet op het resultaat daarvan: het denken.
Dat er over de natuur wordt nagedacht en dat er dus gedachten ontstaan, daar wordt verder niet over nagedacht.
Het denken zelf is geen natuurwetenschappelijk object.
Alles wordt eenzijdig van de materiële kant bekeken en niet van de ideële kant, niet dat de natuur zelf ook geestelijk is, want gedachten oplevert en ook niet dat de mens zelf een denkend wezen is, en ook niet dat de wetenschap zelf een kwestie van weten is, dus ideëel.
De wetenschap heeft alleen een objectief bewustzijn van de natuur buiten, maar niet van de Geest binnen, alleen extravert en niet introvert.
Alleen uiterlijk en niet innerlijk.
Aldus mist de wetenschap zelfbewustzijn.
Ze is alleen waarnemend en wel denkende over die waarneming, maar niet denkende over het denken zelf.
Het denken zelf als fenomeen, zowel qua vorm als qua inhoud wordt niet serieus genomen.
Dat zijn dan elektrische spanningen in de hersenen, maar dat is niet het denken zelf, maar de materiële begeleidende verschijning van het denken, dus de buitenkant.

De verzoening van hemel en aarde.

Nu; vroeger leefden we in een tijd der katholieke kerk, waarin de mens niks anders deed dan omhoog te kijken naar de hemel.
Daar is dan een reactie op gekomen dat we nu steeds maar naar beneden kijken naar al het aardse.
En wat we hier nog missen is de verzoening van hemel en aarde en ook zo dat de hemel in ons zelf is en dat we niet alleen op aarde wonen, maar ook in de hemel, want de hemel is ons eigen innerlijk.

48 - Waar is dat hemelrijk?

Nu zal de wetenschapper natuurlijk als eerste vragen: "Ja, maar waar bestaat dat hemelrijk?"
Nu, dat hemelrijk bestaat in het innerlijk van de mens zelf en je kunt het zo ervaren en zien als je daarvoor open stelt en je er niet voor af sluit.
Want evenzeer als de mens de uiterlijke dingen kan zien, kan hij de innerlijke dingen zien.
Maar verder is het innerlijk ook metafysisch in het denken en voelen, dus als geest en ziel.
Nochtans meent de wetenschapper dat de mens geen ziel heeft, want de ziel is immers geen ding en wat geen ding is bestaat niet volgens de wetenschapper.
Maar de ziel van de mens is zijn gevoelsleven en zelfs met gevoelens weet te wetenschapper geen raad, want die kun je immers niet wegen en meten.
Dan zoekt ie naar iets anders wat ie wel meten kan, tenminste waar nemen, en dat zijn dan de elektrische impulsen in de hersenen.
Maar die elektrische impulsen, hoezeer ze ook moge optreden bij bepaalde gevoelens, die impulsen zijn niet het gevoel zelf, die je gewoon bij jezelf als subject kunt ervaren.
Maar de subjectieve waarneming van het eigen innerlijk is de wetenschapper vreemd.
Hij kan daar niks mee.
Zij wetenschappelijk bewustzijn is daarom zeer beperkt tot de uiterlijke materiële dingen en dat is ook een algemeen vooroordeel van onze tijd: het materiële.
Daar staart men zich blind op en komt tot niks anders, en hoewel het er wel is in dromen en kunst en cultuur, in filosofie en religie, wil men het niet erkennen.
Men leeft er dagelijks mee, maar ziet het toch niet.
En als men het wel ziet wil men het niet echt erkennen, en als men het wel wil erkennen, dan bestaat het niet hier, maar ergens anders in den hoge bij God, maar niet in de mens zelf.

49 - De zevende hemel der liefde.

Nu moge de idee van het hemelrijk als eigen innerlijk wat vreemd klinken omdat de mens nu eenmaal niet het gevoel heeft constant in de hemel te zijn.
Maar een ieder die wel eens de liefde heeft ervaren, en wie heeft dat niet?, die zal zich daarbij toch wel hemels gevoeld hebben?
Spreekt men immers niet van de zevende hemel der liefde, dus de liefde is dan nog wel een zeer hoge hemel, misschien wel de hoogste, en bovendien zijn er dan nog 6 hemelen onder, waarvan ik er zo een aantal zou kunnen noemen: de droom en de kunst, de filosofie en de religie.

Zelfs Jezus weet niet waar de hemel is.

Zelfs Jezus, die toch de God der Liefde heet te zijn, weet niet waar de hemel is, en meent dat ie daar ergens boven bij zijn vader is.
Tenminste: dat neem ik aan, want als zijn discipelen hem vragen waar de hemel is, weet ie slechts iets vaags te zeggen als: de hemel is onder jullie*.

*Lucas 17:20 En op de vraag der Farizeeën, wanneer het Koninkrijk Gods komen zou, antwoordde Hij hun en zeide: Het Koninkrijk Gods komt niet zó, dat het te berekenen is; 21 ook zal men niet zeggen: zie, hier is het of daar! Want zie, het Koninkrijk Gods is bij u.

Dit is het enige wat er te vinden is wat er een beetje op lijkt, hoewel er in plaats van duidelijk: hemel, gods rijk staat en "de hemel is bij u", op velerlei manieren vertaald is omdat men er geen raad mee weet.
Er is nergens een duidelijke erkenning van het innerlijk zelf als zijnde de hemel, die overigens ook een hel kan zijn en verder ook vrij neutraal.

En ook stijgt Jezus pas na zijn sterven naar de hemel.
Dus dat de Liefde de hemel zelf is, daar is zelfs Jezus niet op gekomen.